Βράδια σαν αυτό θα βγείς στο μπαλκόνι ανάβοντας τσιγάρο, θα ανέβεις στο μικρό περιθώριο που ξεκινάει το κάγκελο αφήνοντας τις φτέρνες σου στο κενό,θα πιαστείς απο τα κάγκελα και θα κοιτάξεις κάτω.Απο μέσα σου θα κοροιδέψεις λίγο όσους φοβούνται τα ύψη.Είσαι στον τρίτο όροφο και η αίσθηση είναι περίεργα και ενοχλητικά ωραία.Να στέκεσαι η μισή στον αέρα και η μισή να πατάς γερά στο τσιμέντο.Περίεργο.Τραγικά.
Λοιπόν,διάλεξε.. ναυάγιο στον καναπέ ή αεροπορικό δυστύχημα στο πιάνο?
Είναι περίεργη η αίσθηση που νιώθεις για κάτι που έχει καρφώσει κάποιος στην ψυχή σου..Που το αγάπησες επειδή κάποιος άλλος το αγαπούσε τόσο πολύ και σου μετέδωσε την αγάπη του..
Περίεργα είναι και τα βράδυα που την θέση του αρχίζει να παίρνει κάτι καινούργιο,όταν αρχίζεις να κλείνεις τα μάτια και κοιμάσαι σαν άνθρωπος,χωρίς να στριφογυρίζεις,χωρίς να ανησυχείς.Και όταν τυχαίνει αργά,πολύ αργά σε χαμένη αίσθηση του χρόνου και της ώρας να τα ανοίγεις,βλέπεις την ασφάλεια να κάθεται στο πλάι σου και να σου γνέφει..
"Ναι,ναι..όλα είναι μια χαρά.."
Και στον υπόλοιπο χρόνο του ύπνου σου χωρίς να το επιδιώκεις βάζεις τουβλάκια το ένα πάνω στο άλλο και χτίζεις το άυριο σου..Και είναι τόσο ταιριαστά τα κομμάτια..χωρίς κενά,με όμορφα χρώματα και γεμάτα απλότητα.Και δεν είναι καν μονότονη η διαδικασία γιατί δίπλα σου υπάρχουν άλλα δυο χέρια για βοήθεια..Υπάρχει άλλος ένα άνθρωπος που θα ξαποστάσει κάνοντας μαζί σου τσιγάρο και πίνοντας γουλιές ελληνικό απο τον δικό σου χωρίς να κάνει μορφασμούς για την γεύση.
Σήμερα μετά απο τόσο πολύ καιρό,άνοιξα το ντουλάπι με τα πράγματά σου και ξεφύλισσα το βιβλίο με τις φωτογραφίες των πουλιών..δεν φαντάζεσαι πόσες χήνες ξεπήδησαν απο μέσα του..Λευκές και κουνούσαν τόσο γρήγορα τα φτερά τους..Έγειρα το κεφάλι πίσω,άφησα τον αέρα τους να με διαπεράσει και τους άνοιξα την μπαλκονόπορτα..Ναι,πλέον φεύγουν απο εδώ..Ήδη χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας..
Είναι κάποιες βόλτες που σε βγάζουν σε φοιτητικές μέρες..σε παρέες κρυμμένες μέσα στα καταγώγια που οι φίλοι τραγουδάνε και οι κιθάρες γρατζουνιούνται συνέχεια χωρίς σταματημό..Το κρασί δεν σταματάει να γεμίζει το ποτήρι,τα χέρια αγκαλιάζονται,τα βλέμματα μιλάνε και λένε τις πιο αληθινές ιστορίες χωρίς φόβους και άγχη μήπως ξεσκεπαστούν..Γυρτά κεφάλια ακουμπάνε μεταξύ τους και χείλη σιγοψιθυρίζουν..
Έλα..πόλεμος έξω φωτιά..έλα..
Και τόσα χρόνια μετά να έχεις την ίδια κάψα στην καρδιά όπως τότε που ψιθύριζες μεθυσμένη στα σοκάκια και ξάπλωνες στο δρόμο για να μετρήσεις αστέρια χωρίς να σε νοιάζει και να σε φοβίζει τίποτα..
Και είναι σαν να έχεις ανοίξει τα χέρια και να γυρνάς γύρω απο τον εαυτό σου σιγοψιθυρίζοντας πάλι..και πάλι και πάλι..
Μια βαλίτσα..Μια πολυχρησιμοποιημένη βαλίτσα,φτιαγμένη απο μαλακό καφέ δέρμα με απαλές,στοργγυλεμένες,πλαινές άκρες.Με λουριά που τυλίγουν γύρω της και κρατούν ασφαλισμένο το περιεχόμενο της.
Όλα μέσα τακτοποιημένα με ευλάβεια.
Σαράντα τρείς αναμνήσεις,λίγες δόσεις νοσταλγίας,μια καλά κρυμμένη θλίψη στο χαμόγελο ενός πάνινου κλόουν,ένα ζευγάρι παπούτσια χωρίς κορδόνια,μια μικροσκοπική μπλε ομπρέλα,ένα βιβλίο για πουλιά,το μπουκαλάκι για τις ιπτάμενες σαπουνόφουσκες,χάπια "σ'αγαπάω" για τις δύσκολες νυχτερινές ώρες αυπνίες..
Κάτω απο την μάλλινη κουβέρτα,μια αγκαλιά,μια ύστατη αγκαλιά και μια ανάγκη να της κάνει παρέα.Νότες και χαμόγελα σκορπισμένα σε κάθε μικρή γωνία της και μια φωτογραφική μηχανή μέσα στη θήκη της.Παλιά αναλογική με ένα φιλμ δώδεκα στάσεων και μια τελευταία ανυπόμονη λήψη.
Εξωτερικά γεμάτη αγγίγματα..Δαχτυλικά αποτυπώματα χεριών που την χαίδεψαν,την κράτησαν,την στρίμωξαν στην αγκαλιά τους,την είχαν στην έννοια τους και χεριών που την έσπρωξαν.την ξέχασαν.την αναποδογύρισαν χωρίς να νοιαστούν για το περιεχόμενο της.
Άρχισαν τα σχολεία καλή μου.Ήρθε ο Σεπτέμβρης και εσύ είσαι πάλι εκτός της εποχής σου.Πέσαν και οι πρώτες σταγόνες και μαλάκωσαν κι άλλο το δέρμα σου.Και γέμισαν τα λόγια σου τελείες.Έφυγαν τα κόμματα και έγινες και εσύ απότομη και κυνική.Φλόμωσες ειρωνείες και κωμωδίες γεγονότων.
Και περιμένεις τα χέρια που θα σε πετάξουν ψηλά..θα ανοίξουν τα λουριά σου και θα ξεχυθούν όλα τα μέσα σου ελέυθερα προς παντου..
Παγωμένα πρωινά,χιλιόμετρα που σε μετέφεραν εντός συνόρων,χιλιόμετρα και μίλια που σε πήγαν σε άλλες πραγματικότητες..
Τσιγάρα,τασάκια,απογεύματα με παρέες,γνωριμίες,ταινίες στο σινεμά,ταινίες μπροστά στα μάτια σου..
Εικόνες,χαμόγελα,μαθήματα...Ανοιξιάτικες μέρες..χρώματα,γεύσεις,εικόνες,εικόνες,εικόνες..
Κι ύστερα έγινες καλοκαίρι..παρακαλούσες να φύγεις γρήγορα..βήματα στη βρεγμένη άμμο,βουτιές στο χλώριο,ταξίδια στη θάλασσα με μάτια ανοιχτά..
Αγκαλιά,αγάπη,αναμονή και μια απώλεια..
Και είσαι εσύ..μια μελωδία σε ένα πιάνο που δεν έχει τέλος..αντισυμβατική,γκρινιάρα,ατίθαση και ονειροπόλα..
Γεμάτη συνειρμούς και χωρίς πεπατημένη..έτσι ήσουν πάντα.Γοητευμένη απο κόμματα,λίστες,μεγάλες παύσεις και αποσιωπητικά...Μεγάλωσες λίγο ακόμη. Σε λίγο...
