Birds

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που κάποιος ζητάει το βιβλίο "σου". Εκείνο με τα πουλιά. 

Και πόσες σκέψεις έκανα να ήξερες. 

Αρχικά, απλά και κυνικά αναρωτήθηκα αν θα ζεις ακόμη. Έπειτα θυμήθηκα ότι έχω το βιβλίο ακόμη με την ζελατίνα μιας που δεν το άνοιξα ποτέ. 

Θα ζεις. Όχι ότι αν είχε συμβεί το αντίθετο θα το είχα μάθει. Εδώ δεν έμαθα βασικά πράγματα με τα οποία κάποιος συστήνεται.

Όσο για τις υπόλοιπες σκέψεις, im not a thinker anymore. Τις εγκατέλειψα.

Έτοιμο και το βιβλίο να το πάρει ο επόμενος.

Φίβερ

Όταν ανοίγεις το σπίτι μετά από καιρό και ο αγαπημένος σου ακόμα λείπει...

Swadharma

Ξέρεις πως είναι;

Είναι σαν να καλείς κάποιον στο σπιτικό σου, να τον αφήνεις με τα λουλούδια και το χαμόγελο στην πόρτα, να κάνεις συζητήσεις παρατώντας τον στο κάτω σκαλοπάτι, να του παρουσιάζεις με λόγια όλες τις ομορφιές που έχει μέσα το σπίτι αφήνοντάς τον με το στόμα ανοιχτό και όταν κάνει την κίνηση να ανεβάσει το πόδι του στο κεντρικό σκαλί να σκας στα γέλια και να μπαίνεις στο σπίτι κλείνοντας την πόρτα. 

Ψυχρολουσία. Ναι, ναι έτσι λέγεται.

Τις πρώτες φορές δεν ήξερε και έμεινε να κοιτάζει σαν χάνος την πόρτα.

Όλες τις επόμενες όμως καταλάβαινε και ερχόταν και έδειχνε την δική της πραμάτεια, έφερνε το δικό της σπιτικό και το άφηνε απλόχερα κατάχαμα στο σκαλάκι. Η πόρτα όμως έκλεινε πάντα από εκείνον με το σαρδόνιο γέλιο και εκείνη έμενε απ’ έξω.

Τώρα όμως; Τώρα όχι, δεν αποδέχτηκε την τελευταία πρόσκληση. Δεν θα έρθει. Ο δικός της θησαυρός μεγάλωσε και τακτοποιήθηκε εκεί που του αξίζει, δεν χωρά σε σκαλιά κι αν θέλει να τον δει θα πρέπει να έρθει στο δικό της σπιτικό, ακάλεστος, με ρίσκο να μην ανοίξει καν η πόρτα. Γιατί η δική της πόρτα ή ανοίγει και σε καλοδέχεται ή μένεις απ’ έξω.

Brand new wings

Θα γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών

είμαστε μες στο δικό μας κόσμο

Η πιο όμορφη θάλασσα

είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει

Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα

Τις πιο όμορφες μέρες μας

δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα

Κι αυτό που θέλω να σου πω

το πιο όμορφο απ’ όλα,

δε στο `χω πει ακόμα.

Always an optimist

Λένε να κοιτάς τα μάτια γιατί αυτά δεν λένε ψέματα ποτέ. Δεν γίνεται λοιπόν να μην βλέπω καλά, μόνο εάν η επιθυμία, η χαρά και η ευχαρίστηση με έχουν τυφλώσει. Όσα δεν λες να ξέρεις πως τα νιώθω όλα. Γι αυτό και δεν κάνω ποτέ παρελθοντικές συζητήσεις, ξέρω γιατί έγινε ή δεν έγινε κάτι. Θέλω μόνο να σου πω πως, ανεξάρτητα με ότι γίνει ή όχι, όλα αυτά που σε βασανίζουν, σε φρενάρουν, σε κάνουν και κρατιέσαι, μπορείς να τα μοιραστείς με έναν άλλο άνθρωπο. Απλά να τα μοιραστείς. Δεν θα έχω να δώσω απαντήσεις ή κατευθύνσεις, το πιο πιθανό, αφού δεν είμαι στα δικά σου παπούτσια. Μπορώ όμως να νιώσω, να  καταλάβω, να ακούσω, να μοιραστούμε για εκείνες τις στιγμές αυτό το βάρος.

 Σταμάτησα πλέον να σου χρεώνω ότι δεν είσαι ξεκάθαρος άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι ξεκάθαρος με εσένα πρώτα άρα δεν γίνεται να είσαι με άλλους. Ότι έχουμε ζήσει μας έχει κάνει αυτό που είμαστε σήμερα. Ότι άσχημο κι αν έχει γίνει στο παρελθόν δεν σημαίνει ότι θα γίνει και στο μέλλον. Αν έπεσες και χτύπησες παλιά, δεν σημαίνει ότι πέφτοντας θα χτυπήσεις πάλι. Ίσως χτυπήσεις, ίσως υπάρξει τραύμα, ίσως επουλωθεί εύκολα, ίσως καθόλου, ίσως δεν δημιουργηθεί. Αυτό όμως είναι η ζωή. Πέφτεις και σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις και κάποια στιγμή πετάς. 

«…Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω και μ έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς εσένα και άδικη…»

Last Summer Day

Και δεν ξέρω αν σκλήρυνα ή αν χάθηκα στον δρόμο. Ξέρω ότι ψάχνω αυτό το συναίσθημα που κάποτε έγραφε όλα ετούτα. Ίσως μεγαλώσαμε, ίσως χάθηκε όλη αυτή η χρυσή σκόνη που καθόταν επάνω στα όνειρα. Ίσως πάλι περνώντας ο καιρός και όσο αυτά μένουν όνειρα να χάνεται όλη η μαγεία τους. Ίσως, ίσως, ίσως… Λίγο τώρα σε καταλαβαίνω. Μπορεί να θέλεις να γεμίσεις σελίδες μα να σκέφτεσαι, ποιος τα γράφει τώρα όλα αυτά; Για τι, για ποιόν; Για’ σένα, για’ μένα, για τους άλλους, για κανέναν, για τίποτα.

Έφτιαξα μια λίστα που λες, για να ξεφύγουμε λίγο από αυτά τα ασυνάρτητα, με τα μέρη που πρέπει να δω μέχρι να προλάβω. Τον χρόνο φυσικά. Δυσκολεύτηκα πολύ να την περιορίσω σε είκοσι επιλογές. Μιλούσαμε συχνά για λίστες, θυμάμαι ακόμη που μου χρωστάς μια. Ας είναι.

Πέτρα, Ιορδανία
Τιμπουκτού, Μάλι
Νησί του Πάσχα, Χιλή
Η Νεκρόπολη της Γκίζα, Αίγυπτος
«Κόκκινη» πλατεία, Ρωσία
Ταζ Μαχάλ, Ινδία
H Βενετία και τα κανάλια της, Ιταλία
Μάτσου Πίτσου , Περού
Σινικό Τείχος, Κίνα
Μαρακές - Καζαμπλάνκα, Μαρόκο
Παταγονία, Αργεντινή
Μογγολία
Θιβέτ
Ιαπωνία

photography by Can Dagarslani


Με στεναχωρεί που υπάρχει τόση ομορφιά στον κόσμο και δεν θα προλάβω να την δω όλη. Να την περπατήσω, να την κολυμπήσω, να την μυρίσω, να την αγγίξω. Από το πιο μικρό χωριό μέχρι την μεγαλύτερη πόλη. Και υποσχέθηκα λοιπόν , σε λίγες μέρες που φεύγει ένας ακόμη χρόνος, να κάνω κάθε μήνα κάτι διαφορετικό (ναι, ναι άλλη μια λίστα, απλά αυτή τη φορά θα γεμίζει ανάποδα) γιατί ομορφιά δεν είναι μόνο τα μέρη και οι άνθρωποι αλλά και οι αίσθηση το βράδυ που ονειρευόμαστε με μάτια κλειστά ότι πέρασε μια μέρα και ζήσαμε κάτι νέο.

Burn

Και η θύμηση να έρχεται κυρίως στις εθνικές οδούς και τα χιλιόμετρα,  στα πίσω καθίσματα και στα βρεγμένα τζάμια.  Ήθελα να σου πω για τότε που χανόμουν στα λόγια σου, τον αυθορμητισμό και τις ιστορίες σου. Μέσα σε όλες αυτές είχα δηλώσει ευτυχισμένη.
Και με κοιτούσες αμίλητος.
Αλήθεια δεν κατάλαβες πως ήμουν γιατί έβλεπα φλόγες στα μάτια σου;

Ναι σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι.  Αλλά σμίγουν μαζί και χωρίζουν μόνοι τους. 

Μόνο που ήταν η δική μου φωτιά που απλά φαίνονταν μέσα στα δικά σου μάτια.

photography Themis Goulios