Τα συναισθήματα δεν έχουν ώρες, ούτε χρόνο,ούτε αντιλαμβάνοναι τα όχι μας.
Δεν ήξερε τι ήταν εκείνο που την έκανε ακόμη να αναρωτιέται και να απορεί. Πριν από λίγο συνειδητοποίησε ότι πέρασαν ήδη τρία χρόνια. Πέρασαν πολύ γρήγορα.
Υπήρξαν πολλές φορές που έφτασε ως την πόρτα του.Να του δώσει τα πράγματά του που δεν είχε προλάβει να στείλει τότε. Να τα αφήσει στο εκκλησάκι των συναντήσεων, εκεί που ο κόσμος της συναντιόταν με τον δικό του. Το βιβλίο και την μυγοσκοτώστρα. Ναι. Στα 43 του παρέμενε ακόμα παιδί. Ίσως ήταν αυτό που την είχε αιχμαλωτίσει. Ίσως ήταν πάλι που είχε βρει σε εκείνον ότι ζητούσε και ότι ακόμη ψάχνει. Που ξύπναγε σε ένα όνειρο και τα βράδια δεν κοιμόταν για να μην επανέλθει στην πραγματικότητα.
Πριν μέρες της είπαν ότι είναι πολύ δυναμική και επίμονη, μοιάζοντας να μην έχει ευαισθησίες. Που να ήξεραν ότι τα βράδια προσπαθεί να αποβάλει το συναίσθημά της που πνίγεται μέσα της. Που να ήξεραν πως Πέμπτη μεσημεριανή , όταν όλοι τους κυνηγούν στόχους, πελάτες, οικονομικούς δείκτες και αποτελέσματα εκείνη κάθεται στο γραφείο της , δίπλα στο φωτοτυπικό που ξερνά μανιωδώς σελίδες, έχοντας μέρες τελειώσει με τους δικούς της στόχους, έχει ανοίξει την ατζέντα της και γράφει για ένα πρόσωπο που ούτε άγγιξε ούτε είδε ποτέ. Και η καρδιά της τρώγεται ακόμα από αυτό το γιατί. Αυτό το γιατί που τρέφεται και μεγαλώνει από όλο το εγκλωβισμένο συναίσθημα.
Τον βλέπει καθημερινά, στις μηχανές που συναντάει στους δρόμους της, στους φωτογράφους που απαθανατίζουν πουλιά και φύση, στο χέρι που αφήνει το λουλούδι στην πόρτα της, στα μέρη που θέλει να ταξιδέψει, σ'αυτά τα γραμμένα εδώ,
Κάποιες στιγμές σκέφτεται χαζά πως ίσως να βλέπει την εξέλιξή της και να χαίρεται. Θέλει να είναι λίγο περήφανος γι' αυτήν. Και της λείπουν τόσο τα τραγούδια του. Τα αξημέρωτα βράδια όταν οι συζητήσεις τελείωναν με τα πρώτα πουλιά που ξυπνούσαν στο απέναντι κυπαρίσσι του μπαλκονιού της.
Και σχολάει, ακολουθείτε από την γλυκιά ρουτίνα της πραγματικότητας, αυτής που μια αγανακτεί που περνάει τόσο γρήγορα και που από την άλλη θεωρεί ευλογία όταν ανοίγει τα μάτια της και βλέπει και ακούει και υπάρχει και νιώθει και θυμώνει και αγαπάει και πονάει και ξεχνάει και θυμάται και γεύεται και αγγίζει και ..και..και..
Το βράδυ περπατώντας για το μπαλκονάκι της σε μια μισοφωτισμένη γειτονιά που έχει ακόμη την τύχη να μυρίζει γαρδένιες και γιασεμιά επαναφέρετε στην πραγματικότητά της. Ο γείτονας του διπλανού διαμερίσματος, έχει καθίσει στο μπαλκόνι του κι αυτός, περιτρυγυρισμένος από τις βουκαμβίλιες του, έχει πάρει την κιθάρα του στο χέρι και άγνωστο τι γρατζουνάει στα αυτιά της φτάνουν πάλι μελωδίες που θυμίζουν τρία χρόνια πριν.
Και χαμογελάει, ναι, χαμογελάει γιατί αναλογίζετε ότι "δυο άνθρωποι όταν πρέπει να είναι μαζί, είναι. Αν όχι, κάποιος λόγος θα υπάρχει."
