18:21..
Έχουν περάσει μόλις πέντε λεπτά..Θυμάμαι το Πάσχα,που περνούσαμε στο χωριό.Παρακαλούσα να με πάρετε μαζί σας για να κάτσω όσες περισσότερες μέρες μπορούσα.Τα μεσημέρια εγώ στο τραπέζι της κουζίνας και εσύ εκεί δίπλα,στο κρεβάτι σου να ροχαλίζεις κι εγώ να σε κοροϊδεύω και να γελάω.Τα απογεύματα να κάνω κούνια σε εκείνη που μου είχες φτιάξει κάτω απο την καρυδιά και μετά μαζί σου στο καφενείο.
Τα καλοκαίρια να με παίρνεις στην θάλασσα και να με μαθαίνεις να επιπλέω ξαπλωμένη στο νερό.
Πόσες φορές κι αν δεν τσακώθηκες για μένα όταν ερχόμουν με κλαμένα μάτια στο σπίτι ζητώντας εκεί άσυλο,ζητώντας να έρθω και να μείνω εκεί μαζί σου.
Βόλτες με το μπλε φορτηγάκι,μαζί σου κι όταν μάζευες τις ελιές και φορτώναμε πίσω του τις σκάλες..
Εκείνο γεμάτο με κρεμμύδια απο το χωράφι και εγώ να κάθομαι στη μέση φρουρός να τα φυλάω..
19:30..
Ποτέ δεν μου άρεσε η αναμονή.Η μοναδική περίοδος που την αγάπησα ήταν αυτές οι 38 μέρες.Την αγάπησα γιατί με έκανε να ελπίζω.Γιατί με έχεις μάθει να σκέφτομαι την θετική πλευρά των καταστάσεων.
ΑΓΆΠΗ,ΑΓΆΠΗ,ΑΓΆΠΗ....Σ'ευχαριστώ που μου έδωσες απλόχερα τόση που μόνο λίγοι μπορούν να αντέξουν.Ξέρω πως εχθές ήσουν εσύ που έσβησες το φως στο δωμάτιό μου.
Καλό ταξίδι παππού...Θα κοιμάμαι πιο ήσυχη τώρα τα βράδια,ξέρω πως θα με προσέχεις εσύ.
