Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

I can see...


Δεν αντέξαμε, όχι να προσπαθήσουμε μα ούτε καν να δοκιμάσουμε. Ο άνθρωπος δεν πείθεται αν δεν θέλει, δεν υπάρχει τρόπος, δεν υπάρχει « με το μαλακό » ή « με το άγριο ».

 Πηγαίνεις εκεί που θέλεις να πας. Κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις. Είμαστε το  αποτέλεσμα των επιλογών και ο παράδεισος που έχουμε είναι αυτός που μας αξίζει. 

Δεν υπάρχουν θρήνοι. Τελείωσαν κι αυτοί. Και στον τελευταίο διέκρινα κρυφά χαμόγελα. Σαν εκείνους που το τέλος είναι αδιαμφισβήτητο.

 Όλα αλλάζουν, όλα έχουν ήδη αλλάξει. 

Σε βράδια και στιγμές που πίστευες πως δεν θα ξαναζήσεις, έρχεται κάτι που σε κάνει ξανά να ονειρεύεσαι, να τραβάς τις κουρτίνες χωρίς τον φόβο του τι να κρύβεται από πίσω, χωρίς να σε τρομάζει το έξω. Κι αυτό το «κάτι» είναι τόσο βελτιωμένο του «πριν». Καταργεί μια μοναδικότητα που πίστευες ότι υπήρχε και σε κάνει να χαμογελάς ξεχωρίζοντας μια άλλη. Το να πηδήξεις από το παράθυρο μοιάζει πια με πράξη και όχι με σκέψη.

Είναι καινούργιο, αμόλυντο και τόσο ξεκάθαρο. Τελείωσαν τα παιχνίδια και αυτό στέκεται μπροστά σου και σε κοιτάζει μέσα στα μάτια.
 Όχι, δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματικότητα σου μεταμορφωμένη, χωρίς γρίφους και ερωτηματικά μα γεμάτη με τόσα ανεξερεύνητα μονοπάτια.

Και είσαι πάλι έτοιμος για ένα νέο ταξίδι. Και είναι ωραία. Η θάλασσα είναι γαλάζια και ήρεμη, τα σύννεφα χρυσά και μπλε και η ματιά σου χάνεται στον ορίζοντα.

Οι αναμνήσεις κλειδώθηκαν και πλέον όταν έρχονται οι θύμησες ξεχωρίζει μόνο ένα συγκαταβατικό γέλιο και ένα μικρό κούνημα του κεφαλιού.

puuuuf

 Η ημέρα έχει ξανά 24 ώρες. Η μόνη ανεξίτηλη θύμηση θα είναι στο καρπό του δεξιού χεριού για να θυμίζει πως κάποιος, κάπου, κάποτε σε έκανε να αγαπήσεις το κλειδοκύμβαλο αλλά και κάποιος άλλος προσπαθεί να σε μάθει να παίζεις τον δικό σου σκοπό και σε κάνει να χαμογελάς..έντονα βλακωδώς.. 

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

Sleeping Satellite

- Είσαι καλά ;
- Θες πραγματικά να μάθεις ;
- ...
- Είμαι καλά, ναι, είμαι καλά. Έμαθα να βλέπω, να ακούω και να νιώθω. Κατάφερα να ανατριχιάζω με όλο μου το είναι. Σταμάτησα να ανοίγω "παράθυρα" κρυφά και από τον ίδιο τον εαυτό μου και να σε ψαχουλεύω.
Έπαψαν να δημιουργούνται σενάρια της κατάλληλης στιγμής που κάποια "στιγμή" θα έρθει και γέμισαν όλα τα δευτερόλεπτα με ανούσιες στιγμές καθημερινότητας. Και έγινε και αυτή σημαντικότερη από τα σαββατοκύριακα που περιμένεις με ανυπομονησία να έρθουν.
Μεταμόρφωσα τις εποχές σε αίσθηση και έτσι είναι πάντα χειμώνας που μου αρέσει.
Έμαθα γιατί μου αρέσει να φωτογραφίζω. Για να αλλάζω το προφανές και να το γεμίζω με αίσθηση. Έμαθα πλέον τους ανθρώπους και έτσι αγάπησα τον σκύλο μας που μου τραγουδάει και βλέπω την χαρά στα μάτια του.





- ...
- Έτσι δεν ήταν πάντα οι κουβέντες μας ; Αρκούσε μια λέξη σου και ξεκλείδωνα. Σου μιλούσα για όνειρα και μου έλεγες για παιδιά που σταματάνε τον χρόνο στις θάλασσες και νότες που χορεύουν σε πλήκτρα πιάνου.
- ...
- Και ο βλάκας σε πίστεψα.
- ....

I did all my best to smile
til your singing eyes and fingers
drew me loving into your eyes.

Did i dream you dreamed about me..?

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Eternity

Mακάρι να είχες ακόμη φωνή..ή έστω ανάσα...