La Reina

Y cuando asomas

suenan todos los rios

en mi cuerpo, sacuden

el cielo las campanas,

y un himno llena el mundo.

Solo tu y yo,

solo tu y yo, amor mio,

los escuchamos...

Wild Rose

Αν αφήνεις εσυ το τριαντάφυλλο στην πόρτα μου... 

Σταμάτα...

είναι δύσκολο όταν δεν μπορώ να σου μιλήσω ή να σε ακούσω... 

 Αν δεν το αφήνεις εσύ,

σταμάτα πάλι..

είναι δυσκολότερο να νομίζω 

ότι υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να είσαι εσύ. 

 Λείπω...

Που αλλού καρδιά μου να με πας..

Είχες πει όταν εχει σύννεφα να σ'αγαπαω περισσοτερο.

 Μα όταν λέω ότι δεν θέλω να καλοκαιριάσει δεν με καταλαβαίνει κανείς..

 Παράξενο βράδυ..

από αυτά που νομίζω ότι ξεχνάμε για λίγες στιγμές το "pause" και επιτρέπουμε στις σκέψεις μας να συναντηθούν ..

 Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια.

Βλάκα...

Δεν φαντάζεται πόσο ταυτίζομαι με το ακόλουθο...

 "Δεν μου εχει ξανά τύχει να δημιουργούνται τόσο έντονα συναισθήματα εξ αποστάσεως και να μην βρίσκουν χώρο και χρόνο να μετουσιωθουν σε πράξεις ...!

Και το παράδοξο είναι ότι δεν φεύγουν ακόμα και όταν δεν υπάρχει καμία επαφή ...

 Σαν να πατήθηκε pause...επ αόριστον..."

Μια κίτρινη βαρκούλα

Η πρώτη φορά που μπήκα στην βάρκα του ήταν πολλά χρόνια πίσω. Βράδυ, δίπλα στην θάλασσα σε μια κίτρινη βαρκούλα με σχοινιά για πανιά που έφτανε μέχρι τον ουρανό. Άπλωνα τα χέρια μου και έπιανα αστέρια..γύρναγε το βλέμμα μου και έβλεπε μόνο κόσμο, χαμόγελα και αστέρια..αμέτρητα αστέρια. 

Αυτός πάντα γελαστός. Ένας φιλήσυχος άνθρωπος. Με το άσπρο ολοστρόγγυλο καπέλο του, την κόκκινη μπλούζα του και το τζιν του παντελόνι φορεμένο μέχρι πάνω ψηλά στην μέση. Δίπλα του πάντα η γυναίκα του. Η Μαρία. Μια ξανθιά κυρία, ήσυχη και αυτή, στο πλευρό του. Πήγαινα στην βάρκα του κάθε Σάββατο. Μου άρεσε να χαϊδεύω τον ουρανό και να γαργαλάω τα αστέρια. Και ο Μανώλης χαμογελούσε και χαμογελούσε και η Μαρία. Και ο αέρας μύριζε καλοκαίρι, λεμονάδα και αγιόκλημα. 

Με τον καιρό οι βαρκούλες φύγανε από την θάλασσα και μεταφέρθηκαν σε μια πράσινη πλατεία. Και μαζί τους πήγαν και αεροπλανάκια και τρενάκι και ο Μανώλης ήταν πάντα εκεί. Αργά το βράδυ μόνο έφευγε..πάντα με τα πόδια για να γυρίσει στην Μαρία και στα δυο τους πλέον παιδιά. Δυο κορίτσια.

Και περάσαν σχεδόν τρεις δεκαετίες και με βρήκαν σήμερα το απόγευμα στο μπαλκόνι να ποτίζω τα λουλούδια και από κάτω να περνάει ο Μανώλης. Φορώντας ακόμη λευκό καπελάκι, κόκκινη μπλούζα και το τζιν παντελόνι του φορεμένο μέχρι επάνω ψηλά στην μέση... 

Και δεν ξέρω με τι συγκινήθηκα περισσότερο... Με τον Μανώλη που χάρη στις βαρκούλες που μέσα σε αυτές εγώ έπιανα ουρανό και αστέρια εκείνος μεγάλωσε δυο κόρες...ή με εμένα που πλέον δεν μπορώ να μπω μέσα τους...Και έμεινα εκεί..στο μπαλκόνι του τρίτου να τον κοιτάζω και να αναρωτιέμαι... 

Να τον χαίρομαι που η απλή ζωή του δεν του στέρησε τίποτα..Που περάσαν τα χρόνια και ο Μανώλης συνεχίζει να πηγαίνει από το πρωί στην πλατεία και στις βάρκες του και να κόβει εισιτήρια για τον ουρανό...Που συνεχίζει να χαμογελάει, να γυρίζει με τα πόδια στη γυναίκα του και στα παιδιά του και με έπνιξε η νοσταλγία..Πνίγηκα μέσα σε μια κίτρινη βάρκα που τραμπαλίζεται στον ουρανό.Και δεν ξέρω..δεν ξέρω με τι συγκινήθηκα περισσότερο.