Λένε πως η ζωή είναι μια..για μια φορά.. και πως πρέπει να την ζούμε στο έπακρο,χωρίς αυτό να σημαίνει πως για να το καταφέρουμε θα πρέπει να κάνουμε ότι πιο περιέργο,παράξενο,παράλογο μας έρθει στο μυαλό..
για παράδειγμα,προσωπικά δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ πως αυτή η μοναδική ευκαιρία που έχω να ζήσω μια ζωή που θα έχω την ευκαιρία σαν ελεύθερος (εν μέρει) άνθρωπος να καθορίσω κατά κάποιο τρόπο εγώ,θα είναι μια ζωή με συμβιβασμούς..
συμβιβασμούς σε όλα τα επίπεδα..στην φιλία,στην συντροφικότητα,στην εργασία.
όχι,δεν μπορώ να έχω παρέες απλά για να υπάρχουν,δεν μπορώ να έχω μια σχέση που βασίζεται στην συνήθεια και στηρίζεται στα χρόνια ύπαρξης και μόνο..δεν μπορώ να έχω μια δουλειά και να συμβιβάζομαι και εκεί..εκέι που περνάω 8 ώρες απο την καθημερινότητά ΜΟΥ..
Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που “μένουν” στα εύκολα,που δεν ρισκάρουν γιατί φοβούνται,που κρύβονται πίσω απο το δάχτυλό τους και ψάχνουν εναγωνίως για κρυμμένες πτυχές του φανταστικού πίσω απο λέξεις..και που φοβούνται ακόμα και να το παραδεχτούν..
Κρίμα,είναι η μόνη λέξη που μόυ έρχεται στο μυαλό στη θύμηση ενός τέτοιου ανθρώπου..που μένει στα εύκολα,στα σίγουρα,στα βαρετά,που (νομίζει) πως ζεί,που χαίρεται όταν θα πάει μια βόλτα κάποιο σαββατοκύριακο σαν να έχει καταφέρει κάτι το εξωπραγματικό..και πως ζεί για να νομίζει οτι ζεί..κρίμα..
Μια είναι η άτιμη…ας την κάνουμε όσο πιο όμορφη μπορούμε,ας την ζήσουμε με ανθρώπους που αξίζουν,ας μην μιζεριάζουμε και ας ρισκάρουμε..γιατί όποιος φοβάται να πέσει…μια ζωή θα σέρνεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου