Δικαίωμα

Κρύο τσουχτερό,τόσο που το νοιώθει να της μουδιάζει τα ακροδάχτυλα..Άγνωστες φυσιογνωμίες περνούν γύρω της βιαστικά,απότομα και απόμακρα σε ένα κόσμο μακριά απο τον δικό της..Λοξές ματιές σε βλέμματα που κουβαλάνε ίχνη απο το δικό της παρελθόν..Μια ρυτίδα έκφρασης,ένα λακάκι,ένα απλό σημάδι..Τρίβοντας το λαιμό της στο μάλλινο κασκόλ..επαναφέρεται στο τώρα και χαμηλώνει το δικό της βλέμμα αποφέυγοντας..
Αυξάνει το βηματισμό της..κάθε βήμα και μια ανάσα,κάθε ανάσα η ίδια σκέψη..

-Πώς ξεφεύγεις από την φυγή σου?

Δεν θέλει άλλο κρύο..ψάχνει για μια ομίχλη κι ας ξέρει ότι εκεί κάθε της κίνηση πρέπει να είναι απόλυτα προσεκτική χωρίς το παραμικρό περιθώριο λάθους..Εκεί δεν έχει επιλογές..κινείται βάση ενστίκτου..
Έρχονται Χριστούγεννα και είναι η πρώτη χρονιά που δεν τα θέλει..η πρώτη φορά που όσο πλησιάζουν αυτά μεγαλώνει και η θλίψη μέσα της..Έγινε πλέον 10 εβδομάδων..Και η τροφή της δεν είναι η απουσία..Τρέφεται απο την συνήθεια της απουσίας..μέρα με τη μέρα πολλαπλασιάζεται..
Εκείνη προσπαθέι να συνεχίσει με ένα όργανο λιγότερο και όχι,δεν θέλει μηχανική υποστήριξη.Θέλει να νοιώθει την απώλεια και εύχεται να είναι τόσο έντονη όσο ήταν και η πλατωνική παρουσία.Αυτή που υπάρχει παντού αλλά δεν βρίσκεται πουθενά..Δικαίωμα της..

υσ.Πλέον κοιμάται στον καναπέ.."τον" περιμένει για εκέινο το ναυάγιο μέσα στο δέρμα του..