Moved silently along the dusty boulevard...

Κι έτσι ανάμεσα σε κουραμπιέδες και ιπτάμενα μελομακάρονα τρέχει προς το δεντράκι...δεν είναι μεγάλο,ούτε με αμέτρητα λαμπάκια και στολίδια...Έχει πάνω του αναμνήσεις...φωτογραφίες που αιχμαλώτισαν αγαπημένες της στιγμές..κλαδιά που περιμένουν να γεμίσουν με περισσότερες στιγμές..κενούς χώρους που θα δώσουν τη θέση τους σε έγχρωμα και ασπρόμαυρα ενσταντέ...σε χαμόγελα,σε βλέμματα,σε υπονοούμενα,σε τοπία και μέρη που θέλει να θυμάται και να ξαναπάει..

και μέσα σε όλες όσες υπάρχουν και όλες όσες θα έρθουν υπάρχει και εκείνη με το αγαπημένο της σύννεφο..μα ακόμη είναι θολή σαν τις φωτογραφίες της στιγμής που βγάζαμε παλιά και τις κουνούσε ο φωτογράφος μέχρι να φανερωθεί η αποτύπωση της στιγμής πάνω στο χαρτί...Αυτής της φωτογραφίας όμως δεν της φτάνει μια απλή ταλάντευση του χεριού για να καθαρίσει...Χρειάζεται ακόμη άλλες 8 μέρες για να φανεί το συννεφάκι της..

Για να δει αν είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο..αν είναι καθαρό ή θολό..αν είναι μια πετυχημένη λήψη ή άλλη μια αποτυχία..αν είναι απο αυτά τα σύννεφα της ανατολής τα φουσκωμένα που τα λούζει το γλυκό φως του πρωινού και δεν χορταίνεις να τα κοιτάζεις ή αν είναι από τα άλλα εκείνα της δύσης..που είναι γεμάτα περίεργα χρώματα που τραβάνε αμέσως τη ματιά αλλά δεν σε αφήνουν να τα χορτάσεις και κρύβονται αμέσως πίσω από βουνά και πεδιάδες..

Σύννεφο θα είναι σίγουρα..ναι..καθαρός ουρανός αποκλείεται..ποτέ δεν της άρεσαν τα εύκολα και ξεκάθαρα..

Feelings...

are much like waves. 

We can't keep them from coming, but we can choose which one to surf.....

No title...

Eφημερία έχει πάντα η ψυχή της...όπως η εντατική των νοσοκομείων..

Χωρίς προορισμό...

Κι έτσι χωρίς κανένα προορισμό μόνο ονειρικές συννεφοπλασίες βαδίζει σ'ένα πλανήτη από αστερόσκονη..στροβιλίζεται σε γνώριμους ήχους από σταγόνες νερού,δροσοσταλίδες που ακουμπάνε σε όλους τους πόρους του δέρματος της,χέρια μέσα στο υγρό ύφασμα της τσέπης,μάτια κλειστά,αισθήσεις ορθάνοιχτες ακόμα και στον ήχος της σκόνης που σηκώνουν τα δάχτυλα των ποδιών όπως απομακρύνεται...

χωρίς προορισμό..έτσι με μόνη γνώριμη παρουσία αυτόν τον ήχο να τρυπάει όλες τις ζώνες της..να χαϊδεύει τα μάγουλα της..να παίζει στο πρόσωπό της να γίνεται φως και να την λούζει ολόκληρη..

Κλείνει τα φώτα της ..στα τυφλά..έτσι χωρίς κανένα προορισμό..μόνο αυτός ο ήχος και οι σφυγμοί στο λαιμό της....κλείνει τα μάτια της και βλέπει...τα ανοίγει και δεν γνωρίζει τίποτα..μόνο αυτό τον ήχο..σ'αυτό το δρόμο χωρίς προορισμό..μόνο ένας βαλς να την περιμένει παρακαλάει..και μετά θα μπει πάλι στο δικό της δρόμο...στο δικό της πλανήτη...που η διαδρομή είναι η ίδια μα κάθε φορά τόσο διαφορετική...γιατί όσα υπάρχουν και βλέπει με τα κλειστά της μάτια συνεχώς μεταμορφώνονται..αλλάζουν..άλλοτε ομορφαίνουν και άλλοτε ασχημαίνουν..και άλλοτε απλώς εξαφανίζονται...

και εκείνη βαδίζει χωρίς προορισμό...μόνο το βαλς στη βροχή να περιμένει και να κολλάει όπως τα γυμνά χέρια στο χιόνι...να λιώνει όπως ο πάγος που αγκαλιάζει ένα ζεστό κορμί..να νοιώθει με εξι αισθήσεις..να κοκκινίζει και να μένει πάντα αναλλοίωτη...

όλα γύρω της να τρέχουν και εκείνη να βαδίζει με τη σιγουριά πως αυτός ο κύκλος θα γίνει κάποτε ευθεία και θα την ελευθερώσει..χωρίς να κουράζετε..χωρίς να αφήνεται..να βαδίζει..ξανά και ξανά και ξανά..κι όσο κι αν αλλάζουν όλα γύρω της...μυρωδιές,εποχές,αέρηδες,ήλιοι και σύννεφα εκείνος ο ήχος να μένει πάντα ο ίδιος..άγρυπνος φρουρός να της θυμίζει το σκοπό της..αξίζει να παλέψει για μια αλήθεια κι ας είναι η φωτιά της να την κάψει...να την αλλάξει να την πληγώσει...μόνο η φωτιά να είναι απο σπίρτο και τις πληγές τα αγρίμια τις γλύφουν μόνα τους σε δρόμους χωρίς προορισμό..σε βήματα μοναχικά..με γνώριμους ήχους και βαλς να περιμένουν στις βροχερές γωνίες..

Feel..hear..taste

I can feel your breath deep inside my ears..

I can hear your voice wispering in my heart..

I can taste your loneliness inside my arms..

and I can feel..i can feel this song..

these words for the one

these words for the one

the only one I love these words

even when you are gone I can feel..

even when you  fade I can hear

even when you dissapear I can feel

all the songs for the one

all the songs for the one

you..you..you..only you

Στεγνή...

Πάντα της άρεσαν τα Χριστούγεννα...και δεν μπορεί να κάνει εξαίρεση ούτε σε αυτά που έρχονται...

Είναι τρομακτικό το  πως ξαφνικά αλλάζεις διάθεση...τελικά ο οργανισμός έχει το δικό τηλεκοντρόλ..πατάει μόνος του pause και ενίοτε delete..και εκείνη δεν είχε καταλάβει τίποτα...σήμερα όμως κάποια στιγμή αναρωτήθηκε..και κατάλαβε...ο οργανισμός της απέβαλε τα πάντα..όπως γίνεται και σε εκέινες τις αποτυχημένες εγχειρήσεις που ο ασθενής ορισμένες φορές "λυπάμαι..απεβίωσε.." ή στη καλύτερη περίπτωση ζεί αγκαλιά με το πρόβλημά του..

για εκείνη όμως είναι διαφορετικό...ναι..είναι ελεύθερη..χαμογελάει..χαζογελάει..ονειρεύεται..γράφει με όρεξη..διαβάζει με περισσότερη..ακούει τα μελαγχολικά αγαπημένα της τραγούδια στεγνή.Ναι..στεγνή..
Είναι εκείνη που έψαχνε να βρει τόσο καιρό...

Και έξω..αχ έξω δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφα..τα πεζοδρόμια γυαλίζουν απο την υγρασία...η ατμόσφαιρα μυρίζει Δεκέμβριο..τα χρώματα είναι υπέροχα..τα φώτα περισσότερα..οι γεύσεις πιο έντονες και οι μυρωδιές ανεξήτηλες..

Καλώς με βρήκες λοιπόν...