Moved silently along the dusty boulevard...

Κι έτσι ανάμεσα σε κουραμπιέδες και ιπτάμενα μελομακάρονα τρέχει προς το δεντράκι...δεν είναι μεγάλο,ούτε με αμέτρητα λαμπάκια και στολίδια...Έχει πάνω του αναμνήσεις...φωτογραφίες που αιχμαλώτισαν αγαπημένες της στιγμές..κλαδιά που περιμένουν να γεμίσουν με περισσότερες στιγμές..κενούς χώρους που θα δώσουν τη θέση τους σε έγχρωμα και ασπρόμαυρα ενσταντέ...σε χαμόγελα,σε βλέμματα,σε υπονοούμενα,σε τοπία και μέρη που θέλει να θυμάται και να ξαναπάει..

και μέσα σε όλες όσες υπάρχουν και όλες όσες θα έρθουν υπάρχει και εκείνη με το αγαπημένο της σύννεφο..μα ακόμη είναι θολή σαν τις φωτογραφίες της στιγμής που βγάζαμε παλιά και τις κουνούσε ο φωτογράφος μέχρι να φανερωθεί η αποτύπωση της στιγμής πάνω στο χαρτί...Αυτής της φωτογραφίας όμως δεν της φτάνει μια απλή ταλάντευση του χεριού για να καθαρίσει...Χρειάζεται ακόμη άλλες 8 μέρες για να φανεί το συννεφάκι της..

Για να δει αν είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο..αν είναι καθαρό ή θολό..αν είναι μια πετυχημένη λήψη ή άλλη μια αποτυχία..αν είναι απο αυτά τα σύννεφα της ανατολής τα φουσκωμένα που τα λούζει το γλυκό φως του πρωινού και δεν χορταίνεις να τα κοιτάζεις ή αν είναι από τα άλλα εκείνα της δύσης..που είναι γεμάτα περίεργα χρώματα που τραβάνε αμέσως τη ματιά αλλά δεν σε αφήνουν να τα χορτάσεις και κρύβονται αμέσως πίσω από βουνά και πεδιάδες..

Σύννεφο θα είναι σίγουρα..ναι..καθαρός ουρανός αποκλείεται..ποτέ δεν της άρεσαν τα εύκολα και ξεκάθαρα..