Πόση ώρα μπορείς να μείνει ακίνητος μπροστά στο χορό των σύννεφων...
Οι φωνές των παιδιών απο την απέναντι πλατεία θυμίζουν πως υπάρχει παιδικότητα και ανεμελιά ακόμη.
Ο αέρας ανατριχιάζει το δέρμα και κλείνει με ορμή την πόρτα.
Μια φθινοπωρινή, νοσταλγική μέρα στα μέσα του Ιούνη.
Τα φώτα μετά τη θάλασσα άναψαν.
Το τελευταίο χελιδόνι της ημέρας πετάει σε κυκλική πορεία και η μουσική σταμάτησε εδώ και ώρα.
Μπλε ώρα.
Αλήθεια που πάνε τα σύννεφα?
Πόσο κυνικοί μπορούμε να γίνουμε ?
Ποιά ειρωνεία έχασε το δρόμο της και γέμισαν οι στιγμές μας τυχαία ενσταντέ?
Μπλε ώρα.
Βράδιασε, πάμε?
Ναι...σ'ευχαριστώ που ήρθες τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου