Πόσο διαφορετικά μπορεί να μοιάζουν όλα όταν μετά απο χρόνια βρίσκεσαι σε ένα τόσο γνώριμο μέρος..
Μπορέι το φως να είναι σβηστό αλλά ξέρεις την κάθε σπιθαμή του χώρου..Νιώθεις την μυρωδιά του δωματίου, το γνώριμο αεράκι απο το παράθυρο, την θάλασσα που ακούγεται στο βάθος και την αλμύρα της στον αέρα.
Όλα μοιάζουν παιδικά..Οι εικόνες στους τοίχους, το φωτάκι στην πρίζα, το γραφείο, τα βιβλία, το κρεββάτι που είναι μονό.. Εδώ μέσα έκλεινες τα μάτια σου και έκανες τα πρώτα σου όνειρα..εδώ μέσα άνοιγες τα μάτια σου και συνέχιζες να ονειρεύεσαι..
Και είναι όμορφο έχοντας περάσει σχεδόν μια δεκατία μακρία απο αυτούς τους τοίχους να τους νιώθεις τώρα παράθυρα ορθάνοιχτα, να έρχεσαι εδώ και να ονειρεύεσαι ξανά..Να χαμόγελας όταν σκέφτεσαι οτι όσα απλά ήθελες να κάνεις τα περισσότερα αυτών έχουν ήδη πραγματοποιηθεί ξεκινώντας απο εδώ..
Και να θέλεις ξανά να σε πάρει ο ύπνος με το ακούστικο στο αυτί να μοιράζεσαι αυτά τα όνειρα με την άλλη γραμμή..
Yeah..i am a dreamer..i'm a dreamer...and dreamers cannot be killed...no..