Δεν αντέξαμε, όχι να προσπαθήσουμε μα ούτε καν να δοκιμάσουμε. Ο άνθρωπος δεν πείθεται αν δεν θέλει, δεν υπάρχει τρόπος, δεν υπάρχει « με το μαλακό » ή « με το άγριο ».
Πηγαίνεις εκεί που θέλεις να πας. Κάνεις αυτό που θέλεις να κάνεις. Είμαστε το αποτέλεσμα των επιλογών και ο παράδεισος που έχουμε είναι αυτός που μας αξίζει.
Δεν υπάρχουν θρήνοι. Τελείωσαν κι αυτοί. Και στον τελευταίο διέκρινα κρυφά χαμόγελα. Σαν εκείνους που το τέλος είναι αδιαμφισβήτητο.
Όλα αλλάζουν, όλα έχουν ήδη αλλάξει.
Σε βράδια και στιγμές που πίστευες πως δεν θα ξαναζήσεις, έρχεται κάτι που σε κάνει ξανά να ονειρεύεσαι, να τραβάς τις κουρτίνες χωρίς τον φόβο του τι να κρύβεται από πίσω, χωρίς να σε τρομάζει το έξω. Κι αυτό το «κάτι» είναι τόσο βελτιωμένο του «πριν». Καταργεί μια μοναδικότητα που πίστευες ότι υπήρχε και σε κάνει να χαμογελάς ξεχωρίζοντας μια άλλη. Το να πηδήξεις από το παράθυρο μοιάζει πια με πράξη και όχι με σκέψη.
Είναι καινούργιο, αμόλυντο και τόσο ξεκάθαρο. Τελείωσαν τα παιχνίδια και αυτό στέκεται μπροστά σου και σε κοιτάζει μέσα στα μάτια.
Όχι, δεν είναι όνειρο, είναι η πραγματικότητα σου μεταμορφωμένη, χωρίς γρίφους και ερωτηματικά μα γεμάτη με τόσα ανεξερεύνητα μονοπάτια.
Και είσαι πάλι έτοιμος για ένα νέο ταξίδι. Και είναι ωραία. Η θάλασσα είναι γαλάζια και ήρεμη, τα σύννεφα χρυσά και μπλε και η ματιά σου χάνεται στον ορίζοντα.
Οι αναμνήσεις κλειδώθηκαν και πλέον όταν έρχονται οι θύμησες ξεχωρίζει μόνο ένα συγκαταβατικό γέλιο και ένα μικρό κούνημα του κεφαλιού.
Η ημέρα έχει ξανά 24 ώρες. Η μόνη ανεξίτηλη θύμηση θα είναι στο καρπό του δεξιού χεριού για να θυμίζει πως κάποιος, κάπου, κάποτε σε έκανε να αγαπήσεις το κλειδοκύμβαλο αλλά και κάποιος άλλος προσπαθεί να σε μάθει να παίζεις τον δικό σου σκοπό και σε κάνει να χαμογελάς..έντονα βλακωδώς..
