Απόγευμα στο μαγαζάκι με τις ταινίες..Ψάχνοντας αυτές του μήνα, που δεν σε νοιάζει αν θα τις ξεχάσεις μέσα στο player να παίζουν. Αν θα τις δεις ολόκληρες ή αποσπασματικά. Χωρίς το άγχος να τις επιστρέψεις αύριο.
Και να εκεί στο τέλος, τελευταία για την ακρίβεια, αυτή.
Ο τίτλος γνώριμος. Την είχες ψάξει και τότε, χωρίς αποτέλεσμα. Την είχες ζητήσει συγκεκριμένα. Ίσως περίμενε να πέσει στα χέρια σου τυχαία, χωρίς αναζητήσεις. Ίσως ήθελε τον κατάλληλο χρόνο για να την δεις και να την καταλάβεις όπως πρέπει. Όταν όλα έχουν χαθεί, όταν τίποτα δεν υπάρχει πια, σε σημείο που να πιστεύεις ακράδαντα πως τελικά δεν υπήρξε ποτέ τίποτα. Όταν ακόμη και οι χειροπιαστές αποδείξεις αντικειμένων που υπάρχουν στο σήμερα φαντάζουν να έχουν έρθει στα χέρια σου από έναν άλλο χώρο, χρόνο, τόπο.
Η αγάπη αιωρείται. Βουβή. Τυφλή. Χωρίς αγγίγματα. Έτσι όπως στο τέλος. Χωρίς να βλέπεις, να νιώθεις, να ακούς. Είσαι δεμένος με αυτή με ένα κόκκινο σχοινί. Και αιωρείσαι. Ένα, άλλο ένα και η αγάπη που τα ενώνει. Τρελή, τραγική, δυνατή, χαλαρή.
"Every mile and every year, for every one a little tear..I cannot explain this, Dear, i will not even try
Every mile and every year time and distance disappear i cannot explain this. Dear no, i will not even try "
Ναι, έτσι έπρεπε να γίνει.
Κι ας μην απαντηθούν ποτέ τα γιατί.
Κι ας φέρνουν ορισμένες σκέψεις του τότε αποστροφή.
Κι ας μετανιώνεις.
Κι ας μην ντρέπεσαι καθόλου γι αυτό.
Έτσι έπρεπε να γίνει. Έτσι ή ας μην γινόταν ποτέ.
Ποτέ και σε καμιά ζωή.
.
.
.
.
.
Και να εκεί στο τέλος, τελευταία για την ακρίβεια, αυτή.
Ο τίτλος γνώριμος. Την είχες ψάξει και τότε, χωρίς αποτέλεσμα. Την είχες ζητήσει συγκεκριμένα. Ίσως περίμενε να πέσει στα χέρια σου τυχαία, χωρίς αναζητήσεις. Ίσως ήθελε τον κατάλληλο χρόνο για να την δεις και να την καταλάβεις όπως πρέπει. Όταν όλα έχουν χαθεί, όταν τίποτα δεν υπάρχει πια, σε σημείο που να πιστεύεις ακράδαντα πως τελικά δεν υπήρξε ποτέ τίποτα. Όταν ακόμη και οι χειροπιαστές αποδείξεις αντικειμένων που υπάρχουν στο σήμερα φαντάζουν να έχουν έρθει στα χέρια σου από έναν άλλο χώρο, χρόνο, τόπο.
Η αγάπη αιωρείται. Βουβή. Τυφλή. Χωρίς αγγίγματα. Έτσι όπως στο τέλος. Χωρίς να βλέπεις, να νιώθεις, να ακούς. Είσαι δεμένος με αυτή με ένα κόκκινο σχοινί. Και αιωρείσαι. Ένα, άλλο ένα και η αγάπη που τα ενώνει. Τρελή, τραγική, δυνατή, χαλαρή.
"Every mile and every year, for every one a little tear..I cannot explain this, Dear, i will not even try
Every mile and every year time and distance disappear i cannot explain this. Dear no, i will not even try "
Ναι, έτσι έπρεπε να γίνει.
Κι ας μην απαντηθούν ποτέ τα γιατί.
Κι ας φέρνουν ορισμένες σκέψεις του τότε αποστροφή.
Κι ας μετανιώνεις.
Κι ας μην ντρέπεσαι καθόλου γι αυτό.
Έτσι έπρεπε να γίνει. Έτσι ή ας μην γινόταν ποτέ.
Ποτέ και σε καμιά ζωή.
.
.
.
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου