O n e i r o: 2014

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

(Dont) let me

'' It's been countless days, since last we wrote

And countless more, since last we spoke

But now that's all that remains

The letters that make up your name

And I used to see every line that crossed

Your face, but now the lines are lost

In stories told and I've grown old

Let me read again the letters that you sent

Caroline wrote to me

Every day of that July

But now that's all I have left

Just thirty-one pages of Caroline

I waited all that time for you

To write be back, to write a new

Verse of our love but it never came

Just hoped my Caroline was safe

And just as I had always feared

Your precious words they disappeared

In to my mind as I went blind

Let me read again the letters that you sent

Caroline wrote to me

Every day of that July

But now that's all I have left

Just thirty-one pages of Caroline

To pick them up might cut my hands

And blind me

To pick them up might cut my hands

And blind me

Let me read again the letters that she sent ''

Σάββατο 9 Αυγούστου 2014

Τι είναι άλλωστε το καλοκαίρι;

Πότε δεν το ήθελε, γοητευόταν απο τους γεμάτους ουρανούς, τα φουσκωμένα σύννεφα γεμάτα με γραβάτες κεραυνούς, το αεράκι που φυσάει κάθε φορά πριν ξεκινήσει η μπόρα. Χαιρόταν με τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα στην εθνική και στα στενά κάθε φορά που έβρεχε και άνοιγε τέρμα τα παράθυρα για να γευτεί τις βροχές. Κι ας είχαν και λασπόνερα. Ξόδευε χρόνους σε παρέες που μαζεύονταν στα σπίτια και κάθονταν γύρω απο το τζάκι με επιτραπέζια, ιστορίες, βελονάκια και ζεστό κρασί. Κι αν γίνονταν και διακοπές απο το ρεύμα στην δουλειά ή στο σπίτι, αχ τι όμορφα που ένιωθε. Χωρίς να την αγγίζει λεπτό η μελαγχολία του χειμώνα που άλλους τους έκανε σκυθρωπούς ενώ σ'εκείνη ζωγράφιζε χαμόγελα.
Και ήρθε εκείνο το καλοκαίρι. που η ζέστη δεν ήταν σαν τις άλλες, η υγρασία δεν έμοιαζε εκνευριστική. Οι λίγες μέρες στο νησί ήταν όαση και φόρτιση ενέργειας. Και ένιωσε το καλοκαίρι, την σημασία της άμμου στο χάρτη της Χώρας, τις βόλτες στις ανηφοριές, την ελευθερία στους χωματόδρομους μέσα στο αυτοκίνητο, το φαγητό στην ξαπλώστρα και το ήλιο να καίει. Τους ανθρώπους που όμοιοί τους δεν υπάρχουν, τα κοκκινισμένα πρόσωπα απο το κρασί και τις μπύρες. Τα γέλια μέσα στα παγωμένα νερά. Την ελευθερία, την ελευθερία. Κι εσύ να λείπεις.

Πως να πω όμως για μια ιστορία που δεν ξεκίνησε ποτέ...