Λένε να κοιτάς τα μάτια γιατί αυτά δεν λένε ψέματα ποτέ. Δεν
γίνεται λοιπόν να μην βλέπω καλά, μόνο εάν η επιθυμία, η χαρά και η ευχαρίστηση
με έχουν τυφλώσει. Όσα δεν λες να ξέρεις πως τα νιώθω όλα. Γι αυτό και δεν κάνω
ποτέ παρελθοντικές συζητήσεις, ξέρω γιατί έγινε ή δεν έγινε κάτι. Θέλω μόνο να
σου πω πως, ανεξάρτητα με ότι γίνει ή όχι, όλα αυτά που σε βασανίζουν, σε
φρενάρουν, σε κάνουν και κρατιέσαι, μπορείς να τα μοιραστείς με έναν άλλο
άνθρωπο. Απλά να τα μοιραστείς. Δεν θα έχω να δώσω απαντήσεις ή κατευθύνσεις,
το πιο πιθανό, αφού δεν είμαι στα δικά σου παπούτσια. Μπορώ όμως να νιώσω,
να καταλάβω, να ακούσω, να μοιραστούμε
για εκείνες τις στιγμές αυτό το βάρος.
Σταμάτησα πλέον να
σου χρεώνω ότι δεν είσαι ξεκάθαρος άνθρωπος. Καταλαβαίνω ότι δεν είσαι
ξεκάθαρος με εσένα πρώτα άρα δεν γίνεται να είσαι με άλλους. Ότι έχουμε ζήσει μας
έχει κάνει αυτό που είμαστε σήμερα. Ότι άσχημο κι αν έχει γίνει στο παρελθόν
δεν σημαίνει ότι θα γίνει και στο μέλλον. Αν έπεσες και χτύπησες παλιά, δεν
σημαίνει ότι πέφτοντας θα χτυπήσεις πάλι. Ίσως χτυπήσεις, ίσως υπάρξει τραύμα,
ίσως επουλωθεί εύκολα, ίσως καθόλου, ίσως δεν δημιουργηθεί. Αυτό όμως είναι η
ζωή. Πέφτεις και σηκώνεσαι και ξαναπέφτεις και κάποια στιγμή πετάς.
«…Σου είπα ένα σωρό πράγματα, αλλά εκείνο που ήθελα να πω
και μ έκανε να μουντζουρώσω τόσο χαρτί δεν το είπα: είναι σκληρή η ζωή χωρίς
εσένα και άδικη…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου