Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Swadharma

Ξέρεις πως είναι;
Είναι σαν να καλείς κάποιον στο σπιτικό σου, να τον αφήνεις με τα λουλούδια και το χαμόγελο στην πόρτα, να κάνεις συζητήσεις παρατώντας τον στο κάτω σκαλοπάτι, να του παρουσιάζεις με λόγια όλες τις ομορφιές που έχει μέσα το σπίτι αφήνοντάς τον με το στόμα ανοιχτό και όταν κάνει την κίνηση να ανεβάσει το πόδι του στο κεντρικό σκαλί να σκας στα γέλια και να μπαίνεις στο σπίτι κλείνοντας την πόρτα. 
Ψυχρολουσία. Ναι, ναι έτσι λέγεται.

Τις πρώτες φορές δεν ήξερε και έμεινε να κοιτάζει σαν χάνος την πόρτα.
Όλες τις επόμενες όμως καταλάβαινε και ερχόταν και έδειχνε την δική της πραμάτεια, έφερνε το δικό της σπιτικό και το άφηνε απλόχερα κατάχαμα στο σκαλάκι. Η πόρτα όμως έκλεινε πάντα από εκείνον με το σαρδόνιο γέλιο και εκείνη έμενε απ’ έξω.


Τώρα όμως; Τώρα όχι, δεν αποδέχτηκε την τελευταία πρόσκληση. Δεν θα έρθει. Ο δικός της θησαυρός μεγάλωσε και τακτοποιήθηκε εκεί που του αξίζει, δεν χωρά σε σκαλιά κι αν θέλει να τον δει θα πρέπει να έρθει στο δικό της σπιτικό, ακάλεστος, με ρίσκο να μην ανοίξει καν η πόρτα. Γιατί η δική της πόρτα ή ανοίγει και σε καλοδέχεται ή μένεις απ’ έξω.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου