Το δέλεαρ..

...έχει πάντοτε τίμημα...








Σ'αυτόν που με άμαθε να ακούω με όλες μου τις αισθήσεις αλλά μου τις στέρησε όλες..

Mα υπάρχουν όλα τελικά!

Το άκουγα πριν λίγο..και ναι..είναι τρελό πώς γίνεται και ορισμένα τραγούδια έχουν την περίπτωση μας..ακόμα και σε στίχους που άκουγες πριν και προσπέρναγες ή δεν καταλάβαινες ή δεν ένοιωθες..Σχεδόν....μαγικό!
Άκουσε το...

"Έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ
σ' ένα παράδεισο που μ' έδιωξε και να 'μαι
βρίσκομαι χάνομαι απελπίζομαι επιζώ
κι όταν δεν έχω τι να κάνω σε θυμάμαι

Σφίγγω τα δόντια παριστάνω το χαζό
χάνω ευκαιρίες γιατί θέλω να θυμάμαι
έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ
σ' ένα παράδεισο που μ' έδιωξε και να 'μαι

Όταν θα νιώσεις όπως ένιωσα εγώ
το πρόβλημα μου όταν γίνει και δικό σου
όταν θα έχεις μ' ένα σύννεφο δεσμό
και μόνο σύμμαχο τον εαυτό σου.."

Μα δεν τους είπα την αλήθεια...

"Είπα στους φίλους μου για σένα
πως θα σε κλέψω για ένα βράδυ
πως θα σε φέρω στα νερά μου
να κοιμηθούμε στο σκοτάδι
μα δεν τους είπα την αλήθεια
είναι ό,τι λέω από συνήθεια..



Ούτε που ξέρω τ΄όνομά σου
πώς ταξιδεύεις τις αισθήσεις
ξέρω μονάχα πως δικιά μου
σε είχα πριν να μ' αποκτήσεις.."

Στίχοι : Πέγκυ Πολίτου / Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Τα πάθη της Βροχής..

Βροχή....γιατί την λατρεύω..όπως και τις συννεφιές ..
Καλημέρες..

"Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ."
 Κική Δημουλά

Αναπάντεχο...

Υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή μας που καλύπτονται με το πέπλο του μυστηρίου..κι αυτό είναι που τους δίνει έναυσμα για να εξελιχθούν σε μοναδικές και ίσως ανεπανάληπτες...Όπως όλες όμως είναι "στιγμές" που κάποιες τελειώνουν ομαλά..και κάποιες εντελώς απροσδόκητα...Αυτές της πρώτης περίπτωσης απλά τις δέχεσαι..αυτές τις δεύτερης είναι που προσπαθήσεις να βγάλεις το πέπλο του μυστηρίου που τις κάλυπτε και ψάχνεις να βρείς κάτι για να τις βγάλει απο την σφάιρα του φανταστικού και να τις βάλει στην πραγματικότητα..ίσως και για να περάσουν στην αιώνιοτητα...ίσως..
Τί κάνεις όμως σε αυτές τις στιγμές όταν βρείς τα μέσα...?Τα χρησιμοποιείς ή αρκεί η ικανοποίηση οτι βρήκες κάτι που υποδηλώνει πως αυτές οι στιγμές κάποτε υπήρξαν...?

Μίλα ψιθυριστά...

Ναι,το θέατρο είναι φτηνό..
όπως και οι αγάπες και τα ταξίδια με το νου και οι βολτές στο φεγγάρι..είναι όλα φτηνά..σαν τα τσιγάρα.
τόσο κρατάνε και σαν στιγμή και σαν απόλαυση..
Στην αρχή είναι το παράξενο που σε γοητεύει..το θέλεις και δεν το θέλεις...τρώγεσαι να το δοκιμάσεις..μέσα σου λες πως δεν θα το κάνεις για πολύ..πως εσύ είσαι αυτός που μπορεί να το κόψει και να το αρχίσει όποτε θέλει..
Και πέφτεις..
και μαγεύεσαι απο τους καπνούς και τα δαχτυλίδια..και το ζητάς να σε συντροφεύει στις πιο δικές σου ώρες..στην απόλαυση και στην απογοήτευση..στο περίμενε και στο έλα..Και αρχίζει να σε τρώει..να παίρνει τη θέση που άθελα σου του δίνεις..
Και μετά...
μετά είναι αργά..
Μετά απλά αλλάζεις μάρκα..
Ποτέ δεν κόβεται ουσιαστικά..κι αν κοπέι θα μείνει το ανεκπλήρωτο..θα μείνει το στίγμα του ανεκπλήρωτου να σε καταδιώκει..

Όχι δεν πρόκειται για ένα Post για τσιγάρα....




Την καληνύχτα μου..

Είναι κάτι στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.



Σ'αυτές τις στιγμές λοιπόν μαζί με ένα ποτήρι σπιτική σαγκρια...

Τα ανάλεκτα..

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο..δηλαδή δεν έπεσε ακριβώς..
έχω την κακιά συνήθεια αφού διάβασα όλη την Εμπειρία Εκδοτική και τον Λιβάνη να μην μπορώ να διαβάσω άλλα βιβλία ερωτικουσυναισθηματικού περιεχομένου του στυλ
κορίτσι-ερωτευεται αγόρι
αγόρι-αγνοεί κορίτσι
κορίτσι-φοράει μαύρες πλερέζες
αγόρι-κορίτσι-κορίτσι-αγόρι
αγόρι-κορίτσι ζήσαν ευτυχισμένοι κλπ...
δεν μπορώ να διαβάσω βιβλίο που το θέμα του να κυλάει ομαλά..
Δεν ξέρω αν αυτό είναι μια μορφή ανωμαλίας..θέλω να καταπιάνομαι με βιβλία που να μπορώ να διαβάσω οποιαδήποτε σελίδα τους χωρίς απαραίτητα να είναι συνέχεια της προηγούμενης..
Ένα τέτοιο λοιπόν βιβλίο είναι και "Τα ανάλεκτα του Κυρίου Schott"
Τα ανάλεκτα του Κυρίου Schott δεν μπορείς να τα διαβάσεις μονοκοπανιά,ούτε όμως και να τ'αφησεις απ'τα χέρια σου (αλήθεια).Είναι μια μοναδική συλλογή έξοχων trivia.
Ποιό άλλο βιβλίο μπορεί να καυχηθεί για ένα index που περιλαμβάνει

νοηματικές γλώσσες



τα μήκη των κορδονιών των παπουτσιών



τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα



μονομαχίες και νάνους




μεγέθη αυγών και αποτελέσματα εκλογών?




ενδεικτικά θα σας αναφέρω αυτά που έκαναν εντύπωση ως τώρα..εννοείται πως δεν το έχω διαβάσει όλο..ανοίγω συνέχεια και μια διαφορετική σελίδα!!

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ

Αναζητήστε την στον στίχο 1.169 των Εκκλησιαζουσών του Αριστοφάνη.Αποτελεί μια ολόκληρη μαγειρική συνταγή και προφέρεται απνευστί επί σκηνής

Λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματο
σιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστερα
λεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγωοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών

 είναι η συνταγή του κυκεώνα,ενός αρχαίου "τουρλού"
(Πραγματικά μου βγήκαν τα μάτια για να την γράψω!!!)

Έμαθα οτι ο καφές με ολίγη ή ναι και όχι είναι με τρεις κουταλιές καφέ και μισή κουταλιά ζάχαρη...
Έμαθα οτι στο στρατό Ροζαλία λένε το απολυτήριο,σεξ την στέρηση εξόδου..

Που αλλού θα σκοντάψεις πάνω στη γάτα του Τζών Λένον,στον προμηθευτή σωληνώσεων της Βασίλισσας,στους δώδεκα άθλους του Ηρακλή και στους φόνους που περιγράφει η Αγκάθα Κρίστι?
Πού αλλού μπορείς να βρείς συγκεντρωμένα σε γειτονικές σελίδες τα ονόματα των ρίψεων του γκόλφ,την ιστορία του Φόρου Πίλου,το βεληνεκές των βαλλιστικών πυραύλων,τα ευγενή αέρια,τα καλιαρντά και τη σημασία της Γουαδελούπης??

Για πολλούς ίσως είναι άχρηστες πληροφορίες..για'μένα είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα...μια παύση για ένα ακόμα χαμόγελο για αυτά τα απλά και καμιά φορά "άσχετα" που μας περιβάλλουν.. :-)

ps..Εσύ μην ξεχνιέσαι...είπαμε...σε βαρέθηκα!

El sueno...

Βαρέθηκα...Βαρέθηκα έναν ζωντανό νεκρό..βαρέθηκα να σε ψάχνω παντού..βαρέθηκα να μην είσαι πουθενά..βαρέθηκα την αναμονή..βαρέθηκα τις νύχτες αυπνίας..βαρέθηκα να κρατάω το μαξιλάρι σου σφιχτά..βαρέθηκα να μιλάω με τα πράγματά σου...βαρέθηκα να περιμένω να σου δώσω αυτό που σου έχω πάρει..θα μείνει πάντα καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου..εκεί που το έβαλα την νύχτα που δεν ήρθες..τη νύχτα που σε περίμενα..μ'ακόυς??Σε περίμενα....βαρέθηκα να σκέφτομαι ένα ψέμα..μια απάτη..έναν δειλό..έναν άνανδρο..έναν που ήξερε μόνο λόγια...βαρέθηκα να είσαι αόριστος...βαρέθηκα να είσαι ένας και όχι εκείνος...βαρέθηκα να πρέπει να είμαι καθώς πρέπει ακόμα και με τη σκέψη σου..βαρέθηκα...βαρέθηκα να φέρομαι ακόμα και σ'αυτην έτσι..δεν αξίζει ούτε στη σκέψη σου η έννοια μου..βαρέθηκα να κοιτάζω τις σελίδες σου...βαρέθηκα να σε δικαιολογώ...βαρέθηκα να σε συγχωρώ...βαρέθηκα να σκέφτομαι την κάθε μου κίνηση δυο φορές μήπως εσύ "το πάρεις αλλιώς.."..βαρέθηκα τη σκέψη σου..
Μ'ακούς...?
Βαρέθηκα...σιχάθηκα...απογοητεύτηκα....και όχι δεν υπάρχουν δικαιολογίες....είσαι ό,τι είσαι και είμαι αυτό που είμαι..και ό,τι είσαι χωράει σε μια σακούλα που σήμερα μπήκε στο πατάρι..Βαρέθηκα μ'ακούς...?Μην γυρίσεις..μην με ψάξεις..βαρέθηκα και ηρέμησα..Σβήνω και ηρεμώ..διαγράφω και ξαναγεννιέμαι...Βαρέθηκα και τα τραγούδια σου..και τον ήχο της φωνής σου να χτυπάει μέσα στ'αυτιά μου..βαρέθηκα το κανάλι που σε θυμίζει..το διέγραψα κι αυτό απο τη μνήμη του χαζοκουτιού..Και το περίεργο σ'αυτη τη διαγραφή είναι πως κάθε φορά που διαγράφω και κάτι δικό σου το νιώθω να φεύγει απο μέσα μου και ξελαφρώνω..Βαρέθηκα να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου και λιγότερο μαζί μου...Βαρέθηκα..Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι με το ύφος του χαζού..Ακόμη κι αυτό που σε αφορά..βαρέθηκα να το γράφω...βαρέθηκα να ψάχνω να βρω κόσμιες λέξεις να το ντύσω...δεν με απασχολεί..αυτό είμαι....δεν με βρήκες ποτέ όμως...σε πλησίασα πολύ και φοβήθηκες...και δείλιασες..δείλιασες απο την δική σου επιδίωξη..Βαρέθηκα..και κάθε φορά που το ξεστομίζω φεύγεις απο μέσα μου..κομμάτι κομμάτι....Βαρέθηκα να πέφτεις σιγά σιγά..βαρέθηκα και σ'έριξα μονομιάς...
Άνθρωπος ρε...είμαι άνθρωπος!


Σε βαρέθηκα...


Andando en las arenas
yo decidí dejarte.

Pisaba un barro oscuro
que temblaba,
y hundiéndome y saliendo
decidí que salieras
de mí, que me pesabas
como piedra cortante,
y elaboré tu pérdida
paso a paso:
cortarte las raíces,
soltarte sola al viento.
P.Neruda

Συναισθηματικές αλοιφές..

Τώρα πια μπορείς να αρχίσεις τους απολογισμούς. Η οθόνη μπορεί να γεμίζει με ένα τεράστιο

The End

σε κάποιο βασικό τομέα της ζωής σου, ενώ για κάποιον άλλο υπάρχει ένα

"Προχώρησε στην Επόμενη Πίστα."

Ναι, όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει… Όλοι ξέρουμε ότι είναι δύσκολο όταν ακούς την πόρτα πίσω σου να κλείνει.Ειδικά όταν εκείνη αφήνει έναν εκωφαντικό θόρυβο που σε ανατριχιάζει και σε ξεπετάει απο το κορμί σου..

Μερικές φορές, όπως τώρα, ίσως αναρωτιέσαι πώς γίνεται οι έφηβοι να θυσιάζουν τα πάντα για να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν σε έναν έρωτα. Ζήτημα σφρίγους βεβαίως και ορμονών, όμως και σε σένα αρχίζει να διαφαίνεται ότι χωρίς έρωτα και δημιουργικότητα η ζωή είναι αβίωτη,ανούσια,άγευση,σκληρή,ασπρόμαυρη,άηχη..

Μα εσύ αλλάζεις στρατόπεδα στη μέση της συζήτησης γιατί δεν υπάρχει αρμονία χωρίς να προηγηθεί δυσαρμονία..Και γιατί πλέον μετά απο τόσα θεωρείς κακόγουστες τις συναισθηματικές αλοιφές που ανταλλάσσονται όταν αυτές δεν υποστηρίζονται από πράξεις..κακόγουστες και άνοστες.. σε πιάνει πανικός και μόνο στη σκέψη ότι η καρδιά σου συχνά δεν δίνει δεκάρα για τα όχι του μυαλού σου...

Πρέπει να μάθεις να ακούς..να νοιώθεις..να σκέφτεσαι και να ζείς τις σκέψεις σου..δυνατά και έντονα..ο έρωτας και η επιθυμία δεν εξηγούνται..είναι ακατανόητα..και ανίκητα..
Το ασανσέρ θα πάει ή στο ρετιρέ ή στο υπόγειο...κοπήκαν οι ενδιάμεσες στάσεις..τέρμα..δεν έχει άλλες..Διάλεξε τι θέλεις..

Μερικές φορές οι φαντασιώσεις σε έχουν παρασύρει σε χωράφια ή σχέσεις που δεν σου βγήκαν σε καλό, άρα ξέρεις πόσο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν τα όνειρα και οι παράλογες προσδοκίες. Εάν όμως δεν υπήρχαν οι ψευδαισθήσεις δεν θα υπήρχαν ούτε πάθη ούτε ανακαλύψεις νέων ηπείρων. Αν βασιζόμασταν μόνο στα ένστικτά μας θα παραμέναμε στην αναπαραγωγή και δεν θα σηκωνόμασταν ποτέ στα δύο μας πόδια.

Έκλεισε η πόρτα κι ας μην το κατάλαβες..καλό είναι..




ps..σημασία έχει ποιον ονειρεύεσαι για να κοιμηθείς και όχι ποιός είναι δίπλα σου...



photo by N.Vasilakis

Και τα χείλη κολλημένα στη μυρωδιά σου...

Άδειασα..

Όταν χαράζει...

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα...


Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας





"Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα..Είμαι συλλέκτης..μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο  πράγμα του κόσμου..στιγμές..Έτσι κι αλλιώς..τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά..Η ζωή ξέρει..."

Ιδιωτικά ουράνια τόξα..

Το μυαλό μου γεμίζει με δημιουργικές ιδέες και με την διάθεση να κυνηγήσω ιδιωτικά ουράνια τόξα...Μα κάποιος φωνάζει..
"Πρόσεχε…
Είσαι ακόμα συναισθηματικά τρωτός – κάποιοι λένε απελπισμένος.
Παρόλο που είναι υγιές να είσαι ανοιχτός και να τρέχεις πίσω από ό,τι θέλεις, εντούτοις μπορείς εύκολα να γίνεις και το joke της χρονιάς.
Όλα σε τραβάνε πιο κοντά σε κάποιον που σε επηρεάζει βαθιά, που σε τραβάει από τη μύτη, που σε ακινητοποιεί μόλις τον δεις,τον σκεφτείς,τον ονειρευτείς...
Αγάπη, μελαγχολία, νοσταλγία, πένθος: 
μερικές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ τους."
Και ακινητοποιούμαι για λίγο... 

Aρνούμαι..

Συγκεχυμένα & Ανακατεμένα..

Καταλαβαίνω..
καταλαβαίνεις..?
Μπορώ αν μπορείς..
Μπορώ..
Κατάματα μόνο έτσι..
Κατάματα..ναι..
Λυρικά και δραματικά..
Πόσο μπορεί να διαρκεί μια μέρα στο σκοτάδι...
Πόσο..?
μια εβδομάδα..?
Πόσο..?
Μερικά λόγια που λέγονταν έτσι στην τύχη, ήταν εκείνα που λίγο-λίγο μου τα φανέρωσαν όλα..
Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά...
Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις
γνωρίσει.
Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα.
Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση...
Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό.
Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό.
Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι...
Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι' αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν...
Απόψε... ξέρεις... μην έρθεις.
Δεν θα σ' αφήσω καθόλου...
Σε περίμενα πριν τον Σεπτέμβρη να έρθεις..
μα δεν ήξερα πως σε παραπλάνησε
κάποιος σωσίας του ύπνου μου
δισταγμός..
Μα για πές μου..
πότε οι δισταγμοί λένε την αλήθεια..?
Μικρέ πρίγκιπα να προσέχεις..
για να προσέχω..
Είμαι γιατι είσαι..
Είμαι για ό,τι είσαι..