Συγκεχυμένα & Ανακατεμένα..

Καταλαβαίνω..
καταλαβαίνεις..?
Μπορώ αν μπορείς..
Μπορώ..
Κατάματα μόνο έτσι..
Κατάματα..ναι..
Λυρικά και δραματικά..
Πόσο μπορεί να διαρκεί μια μέρα στο σκοτάδι...
Πόσο..?
μια εβδομάδα..?
Πόσο..?
Μερικά λόγια που λέγονταν έτσι στην τύχη, ήταν εκείνα που λίγο-λίγο μου τα φανέρωσαν όλα..
Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά...
Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις
γνωρίσει.
Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα.
Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση...
Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό.
Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό.
Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι...
Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι' αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν...
Απόψε... ξέρεις... μην έρθεις.
Δεν θα σ' αφήσω καθόλου...
Σε περίμενα πριν τον Σεπτέμβρη να έρθεις..
μα δεν ήξερα πως σε παραπλάνησε
κάποιος σωσίας του ύπνου μου
δισταγμός..
Μα για πές μου..
πότε οι δισταγμοί λένε την αλήθεια..?
Μικρέ πρίγκιπα να προσέχεις..
για να προσέχω..
Είμαι γιατι είσαι..
Είμαι για ό,τι είσαι..