Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Μια παραλίγο ευτυχία...μαζί σου πάντα θα με δένει..





Γνωστή η διαδρομή..πολύ γνώριμη.. πεύκα και εκκλησάκια τριγύρω..Πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορούν και υπάρχουν για μια εικόνα..για ένα μέρος που κάποτε έβλεπες αδιάφορα..μετά πέρασε στη σφαίρα της λατρείας και τώρα ξαναγύρισε στην αδιαφορία..αδιαφορία με μια μικρή δόση πικρίας..μια δόση που κέρδισε τη θέση της επάξια..

Γυρίζω..κοιτάζω..χαμογελάω..κουνάω το κεφάλι..σκέφτομαι..αναπολώ..αναρωτιέμαι..ξαναγυρίζω..συνεχίζω..μια συνέχεια είναι όλα..μια συνέχεια που καταλήγει σε ένα φευγαλέο γύρισμα του κεφαλιού για να ξαναγίνει μια συνέχεια μετά..σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα..σαν να υπήρξαν όλα μόνο στη σφαίρα της φαντασίας..
Αναρωτιόμουν πως είναι να τσακίζεται ένας άνθρωπος..να πέφτει από το ψηλότερο σημείο...Θαυμάζω τους αναίσθητους..κάποτε τους λυπόμουν..

Από το 24ωρο μου πλέον λείπει μια ώρα..όταν έρχεται αυτή κλείνω τα μάτια για να με προσπεράσει..ζω μια ώρα λιγότερο την κάθε μέρα..Και δεν παθαίνω τίποτα..δεν καταλαβαίνω ούτε πότε έρχεται ούτε πότε φεύγει..ο οργανισμός μου μπαίνει από μόνος του σε μια θέση άμυνας..περιμένει και μετά επανέρχεται στα φυσιολογικά του επίπεδα..

Και μείναμε φαντάσματα...να περιφέρονται αγριεμένα χωρίς ποτέ να μπορούν να ηρεμήσουν..
Ας μην τον άφηνε ποτέ η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους..

Κι ας μην με διαβάσεις ποτέ..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου