Μy heart,my mind,my soul...‏

Ίσως τελικά να μην αντέχουν οι άνθρωποι τα δυνατά συναισθήματα..τα πολύ δυνατά συναισθήματα..εκείνα που είσαι τυχερός αν τα νοιώσεις μια φορά
..Δεν σε ξεγελάνε..καταλαβαίνεις ποιά είναι..Κάνουν τόσο δυνατή την παρουσία τους στη ζωή σου που σε τρομάζει η έντασή τους..μα ξέρεις...είναι αληθινά..

Και όλοι εκείνοι που σου έλεγαν να μην ξεκλειδώνεις την ψυχή σου και να κρατάς πάντα ασφαλισμένα και κρυμμένα τα κλειδιά,
εκείνους που όταν τους άκουγες κουνούσες το κεφάλι λέγοντας μέσα σου πως "δεν έχουν νοιώσει έτσι όπως εσύ ποτέ τους..
δεν είχαν την τιμή αυτή.."
τώρα ξέρεις πως είναι και εκείνοι απο αυτούς..απο αυτούς που αφέθηκαν,ένοιωσαν,πόνεσαν..
χωρίς να κρατήσουν μια δικλείδα ασφαλείας..χωρίς αναισθητικό..και ήθελαν απλά να σε προστατεύσουν..
μα όταν νοιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει έτσι..όταν νοιώθεις και την παραμικρή λειτουργία της τόσο έντονα είναι αδύνατον να ακούσεις κανέναν..

Σαν να βγαίνει απο μέσα σου..να πάλλεται αργά,έντονα και ο θόρυβος της τόσο εκωφαντικος που γεμίζει όλο σου το σώμα..
όλα σου τα κύτταρα..
νοιώθεις να πλημμυρίζεις απο τη θάλασσα και την αρμύρα της
και στην προσπάθεια σου να την τραβήξεις πάλι στη θέση της εκείνη αντιστέκεται με όλο της το είναι...
όπως οι δέσμιοι καταφέρνουν μετά απο χρόνια προσπαθειών και σπάνε τα δέσμα τους,έτσι κι αυτή δεν μπορεί να γυρίσει πάλι στη θέση της..δεν γίνεται..
βρήκε αυτό που της έλειπε..κι όταν βρίσκει δεν συμβιβάζεται σε ημίμετρα..το ξέρεις..δεν φοβάται να πέσει..να διεκδικήσει..να ρισκάρει..κι ας καταλήγει με γδαρσίματα και εκδορές..Είναι αγρίμι και ξέρει να επουλώνει τις πληγές της..

Την νοιώθεις τα βράδια όταν μονάχα κάποια αρχικά και μια ένδειξη ώρας την κάνουν ανήσυχη..
όταν είσαι ξαπλωμένη,κουκουλωμένη και προσπαθείς να ξεφύγεις απ'όλα εκείνη κάνει σαν τρελή,
σαν ξεκούρδιστο ρολόι που το ρυθμίζεις συνέχεια και δεν συνέρχεται μα δεν θες να του βγάλεις τις μπαταρίες γιατί έτσι θα σταματήσει για πάντα..
και την παρηγορείς..την χαιδεύεις,της μιλάς,προσπαθείς μέσα απο όμορφες σκέψεις να την ηρεμήσεις..
μα δεν ξεγελιέται..ξέρει..
νοιώθει πως όλα αυτά τα κάνεις γιατί προσποιείσαι..
και το ξέρει γιατί πονάει όπως εσύ..εκείνη είναι που σε γέμισε αθανασία και είναι ανώφελο να προσπαθείς να την πείσεις οτι συνεχίζει να υπάρχει όταν πάλι η ίδια μέσα απο τον πόνο καταλαβαίνει πως δεν είναι αθάνατη....

Κι όμως χαίρεται..χαίρεται για τις μικρές στιγμές πραγματικής ευτυχίας..
κι ας ήρθαν μετά απο αυτές όλα τα δύσκολα συναισθήματα..κι ας πόνεσε..κι ας πονάει..έζησε..ζει..θα ζήσει πάλι...

Και δεν μιλώ για εκέινες τις καρδιές που ένοιωσαν μα...

"Κι εκείνες οι καρδιές που δεν θέλησαν να καταλάβουν πόσο αγαπήθηκαν, έχασαν ή κέρδισαν είς το διηνέκες; Σε ποιούς συμβαίνει το χειρότερο; Σ'αυτούς που δεν κατάλαβαν πόσο τους αγαπούν; Σ'αυτούς που δεν ένοιωσαν αγάπη για τους άλλους; Σ'αυτούς που απέφυγαν με επιμονή της αγάπης το παιχνίδι;Ή σε αυτούς που το κατάλαβαν πολύ αργά?...Σε αυτούς που αποφάσισαν να κλειδωθούν από φόβο μην πονέσουν...με αντάλαγμα...το κενό...."

Ίσως να μην μάθω ποτέ...