Όλα τα πράγματα πρέπει να γίνονται πάντα την κατάλληλη χρονική στιγμή. Άλλωστε όπως πολύ σωστά λέει ο λαός μας… «κάθε πράγμα στον καιρό του»
Και έρχεται εκείνη η στιγμή που νομίζεις πως έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, πως αυτή η ρημάδα η ρόδα έχει αρχίσει σιγά-σιγά να παίρνει την ανάποδη τροπή, έχει αρχίσει να γυρίζει, να γυρίζει ανάποδα, να γυρίζει υπέρ σου.....
Και νιώθεις μια ανακούφιση, νομίζει πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, νιώθεις τη δύναμή σου να είναι τόσο μεγάλη που την αισθάνεσαι να φεύγει από τα ακροδάκτυλα σου. Και κάνεις το επόμενο βήμα.
Έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον μεγαλύτερο σου φόβο, με το ρίσκο που έπρεπε να πάρεις και δεν πήρες ποτέ, με τις ανασφάλειες, με τον θυμό και στέφεσαι αγέρωχος, ορθώνεις το ανάστημά σου γίνεσαι ψηλότερος απ’ όλους έτοιμος να δώσεις μια μάχη και να νικήσεις, να γευτείς την γλύκα της νίκης, της καταξίωσης να πεις «κοίτα, αυτή τη φορά τα κατάφερα εγώ, έκανα την υπέρβαση!».
Αλλά, αντ’ αυτού νιώθεις έξω από τα νερά σου, το περιβάλλον δεν σε καλύπτει, είναι ξένο, προσπαθεί να σε αποβάλει…απελπισμένος ψάχνεις την έξοδο κινδύνου, κοιτάς συνεχώς τριγύρω σου…και την βρίσκεις, είναι εκεί, σε κοιτάει και αναβοσβήνει, είναι πράσινη με λευκό περίγραμμα, στο λέει καθαρά «φιλαράκο, εδώ είμαι exit!».
Και εσύ, ενώ θες να φύγεις, να τρέξεις, νιώθεις τα πόδια σου βαθιά ριζωμένα στο μάρμαρο, δεν μπορείς να κάνεις βήμα, δεν προσπαθείς καν. Ο «θόρυβος» που προσπαθείς να αποφύγεις, γίνεται γλυκός, γίνεται όμορφος, γίνεται θρόισμα και σε κατατρώει, σε κάνει ένα με εκείνον, σε κοιτάει κατάματα και το βλέμμα του, τα ολόμαυρα του μάτια, σε γδύνουν, αφήνουν την ψυχή σου ακάλυπτη, νιώθεις τη γύμνια σου να σε προδίδει, τον εαυτό σου τον ίδιο να του παραδίνεται. Είσαι ανίκανος μπροστά του.
Και όχι γιατί δεν είσαι δυνατότερος, όχι γιατί δεν έχεις θάρρος, θέληση και πυγμή αλλά, γιατί εκείνος έχει την ψυχή σου, την έχει καιρό τώρα, χρόνια. Δεν την χρησιμοποιεί, μα δεν θα σου την δώσει πίσω, είναι το λάφυρό του και τέτοιες στιγμές σαν αυτή που έζησες σήμερα θα την σφίγγει με τα χέρια του τόσο όσο να σε κάνει να λυγίζεις και να του (ξανά)παραδίνεσαι ολοκληρωτικά…του ανήκεις και ας μην το ξέρεις...
Λάθος....
Του ανήκεις και ας φοβάσαι να το παραδεχτείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου