Έμειναν μόνο τα λιωμένα πιάνα,τα όνειρα που βγαίνουν όπως,όπως σκονισμένα γεμάτα ταχύτητες.
Μείναμε μόνοι.Εσύ κι εγώ.Εσύ εκεί κι εγώ εδώ.Εσύ εκεί κι εγώ πιο κεί.
Σε μια ώρα που λείπει πάντα από τα ρολόγια.Καταδικασμένοι σε 60 λεπτά.Σε μια ώρα που κλείνει μέσα της 124 ημέρες.
Μπορώ ακόμη να σ'αγαπάω με φιλιά μουσκεμένα από τη δεκάτη ώρα με γυμνή φωνή κάθε μέρα.
Με εγκλωβισμένα χέρια και διφθόγγους,με τρεμάμενα ναυάγια στους καναπέδες.
Και ναι,θα έρθω μια μέρα να σταθώ μπροστά από το γραφείο σου για να βρει διάδρομο προσγείωσης το αεροπλάνο σου.Θα έχω και το πιεσόμετρο μαζί μου,μην ανησυχείς.
Υπάρχουν ακόμη άλλα 84 τετραγωνικά λευκών σελίδων να γεμίσω και έρχομαι.
Σιχαίνομαι το λευκό.
Υγρασία,βροχή και σκοτεινιά.Εκεί ανθίζω.
Δεν θέλω να σε βγάλω από μέσα μου,ούτε θέλησα ποτέ.
Να βγεις μόνος σου αν τολμάς.
Ειρωνεία..Η ώρα είναι δέκα.
"εσύ εκεί κι εγώ πιο εκεί" -
ΑπάντησηΔιαγραφήωραίο..