Whispering

Πως νιώθεις όταν συνειδητοποιείς πως ότι θα ήθελες περισσότερο στη ζωή σου, σε βρήκε πολύ νωρίς και εσύ τότε το αγνόησες;

Flash back

Υπάρχουν φορές που έστω και αργά καταλαβαίνεις ότι αυτά που σε γεμίζουν περισσότερο αυτά που γαληνευουν την ψυχή σου, κρύβονται στα απλά. Σε μια συνηθισμένη καθημερινή βόλτα, στο χαμόγελο ενός άγνωστου ή μιας άγνωστης στον δρόμο, στον ευγενικό χαιρετισμό κάποιου που του έδωσες προτεραιότητα στην κίνηση με το αυτοκίνητό σου, στον σκύλο σου που αργά την νύχτα σε ξυπνάει η αίσθηση ότι ανέβηκε στο κρεββάτι σου για να ζεσταθεί, σε μια αγκαλιά, σε ένα φιλί..

Back to reality

Ώρα 12 πμ. Σε ένα χώρο με άλλα 200+ άτομα. Άλλοι φεύγουν κι άλλοι έρχονται αλλάζοντας βάρδιες. Τους βλέπεις καθημερινά να ζουν την δική τους ψευδαίσθηση.

Ότι βρήκαν δηλαδή μια δουλειά, ότι εντάξει μωρέ καλά είναι,θα μπορούσε και χειρότερα
Όχι δεν είναι κάτι μόνιμο, έτσι μέχρι να βρω κάτι άλλο.

Και αυτό το κάτι άλλο κάποια στιγμή ξεχνούν ότι το έψαχναν, ξεχνούν ότι ίσως και να υπάρχει. Και
με τον καιρό  αγαπάνε και πολλαπλασιάζονται εδώ μέσα. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως και χειρότερα. Ποιος θα το μάθει ποτέ ;


Θα παραδεχθείς ότι το έχεις συνειδητοποιήσει καιρό τώρα ή θα συνεχίζεις να παριστάνεις οτι δεν έχει γίνει τίποτα;
Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή. Ναι, αυτή που έχουμε μέσα μας.

For you my little Charlie Brown

Όταν κάποιος σε βρίσκει στις μικρές - μεγάλες στιγμές της καθημερινότητάς του, είναι είτε γιατί δεν έχεις λείψει ποτέ, είτε γιατί δεν υπήρξες..

No matter what...Καλά Χριστούγεννα, από αυτά των χιονισμένων, μικρών, χωριών σε δρόμους που αχνίζουν και που ψιθυρίζονται στο αυτί των ανθρώπων εννοώντας το παραμικρό γράμμα τους. 

Unspoken

Συγκινήσεις. 

Πόσο συναίσθημα να πνίξεις πια, πόσες φορές να καταπιείς διώχνοντας το..

No title needed

H απέραντη θλίψη που γεμίζεις ξαφνικά ενώ λίγο πριν όλα ήταν "χαρά"
Το σφίξιμο των χειλιών και το συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού.
Οι θύμησες που εξαφανίζουν σαν μάγισσες τις άσχημες στιγμές και φέρνουν στην είσοδο των αναμνήσεων μόνο τις όμορφες.
Η νοσταλγία.
Τα χέρια που σου λείπουν.
Οι καθημερινές γεμάτες ρουτίνα καταστάσεις που τώρα μοιάζουν τόσο πολύτιμες και αξεπέραστες.
Οι εικόνες που έρχονται όταν ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα.
Το σφίξιμο στην καρδιά και ο κόμπος που ανεβαίνει.
Το δάκρυ που σκουπίζεις πριν κυλήσει.
Έτσι μεταφράζεται ο θάνατος τελικά.
Τίποτα περισσότερο.
Τίποτα μεγαλύτερο.
Η απέραντη μοναξιά και η συνειδητοποίηση πως κάποιοι άνθρωποι θα μας λείπουν για πάντα.
Και όταν δεν σταματάς πια τα δάκρυα.
Και ακούς ξαφνικά το ράδιο να παίζεις σε μελωδίες την ζωή σου. Τη ζωή σου μαζί του(ς)
Αύριο θα ζήσουμε ξανά μέχρι να πεθάνουμε ακόμη μια φορά.