No title needed

H απέραντη θλίψη που γεμίζεις ξαφνικά ενώ λίγο πριν όλα ήταν "χαρά"
Το σφίξιμο των χειλιών και το συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού.
Οι θύμησες που εξαφανίζουν σαν μάγισσες τις άσχημες στιγμές και φέρνουν στην είσοδο των αναμνήσεων μόνο τις όμορφες.
Η νοσταλγία.
Τα χέρια που σου λείπουν.
Οι καθημερινές γεμάτες ρουτίνα καταστάσεις που τώρα μοιάζουν τόσο πολύτιμες και αξεπέραστες.
Οι εικόνες που έρχονται όταν ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα.
Το σφίξιμο στην καρδιά και ο κόμπος που ανεβαίνει.
Το δάκρυ που σκουπίζεις πριν κυλήσει.
Έτσι μεταφράζεται ο θάνατος τελικά.
Τίποτα περισσότερο.
Τίποτα μεγαλύτερο.
Η απέραντη μοναξιά και η συνειδητοποίηση πως κάποιοι άνθρωποι θα μας λείπουν για πάντα.
Και όταν δεν σταματάς πια τα δάκρυα.
Και ακούς ξαφνικά το ράδιο να παίζεις σε μελωδίες την ζωή σου. Τη ζωή σου μαζί του(ς)
Αύριο θα ζήσουμε ξανά μέχρι να πεθάνουμε ακόμη μια φορά.