Flooding

Πόσα ταξίδια μπορείς να κάνεις με τα βλέμματα; Χωρίς προορισμό, χωρίς πρέπει, χωρίς αλλά, χωρίς μη. Γεμάτα αγγίγματα, πάθη, χωρίς αμφιβολίες. Δεν έχουν αμφιβολίες τα μάτια. Μας αφήνουν να δημιουργήσουμε τις μεγαλύτερες κατακτήσεις. Όταν όμως διψάνε τα χέρια, πώς μπορείς να μείνεις στα μάτια.; Όταν θέλεις όσο τίποτα μια αγκαλιά πώς να καταφέρεις να χορτάσεις με μια ματιά;

Χθες μπήκαν νερά στο σπίτι. Τρομερή καταιγίδα και αέρας, ανοιχτά πατζούρια και τζαμαρίες κλειστές. Κι όμως βρήκε τρόπο και μπήκε το νερό. Άνοιξα την πόρτα του σαλονιού, μπήκα στο σπίτι, άφησα τα πράγματά μου και στο πρώτο βήμα για το γραφείο άκουσα το ‘πλατς’. Δεν γίνεται λέω, δεν είναι δυνατόν. Νερά; Πώς; Το δωμάτιο γεμάτο, το σαλόνι ; Αναρωτήθηκα. Το ίδιο και αυτό. Νερά παντού.

Έτσι δεν γίνεται και με τον έρωτα; Από μια χαραμάδα μπορεί να τρυπώσει. Για κάποιες ώρες έμεινα να κοιτάζω τα νερά στο πάτωμα. Τα ήθελα εκεί.