Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Flooding



Πόσα ταξίδια μπορείς να κάνεις με τα βλέμματα; Χωρίς προορισμό, χωρίς πρέπει, χωρίς αλλά, χωρίς μη. Γεμάτα αγγίγματα, πάθη, χωρίς αμφιβολίες. Δεν έχουν αμφιβολίες τα μάτια. Μας αφήνουν να δημιουργήσουμε τις μεγαλύτερες κατακτήσεις. Όταν όμως διψάνε τα χέρια, πώς μπορείς να μείνεις στα μάτια.; Όταν θέλεις όσο τίποτα μια αγκαλιά πώς να καταφέρεις να χορτάσεις με μια ματιά;

Χθες μπήκαν νερά στο σπίτι. Τρομερή καταιγίδα και αέρας, ανοιχτά πατζούρια και τζαμαρίες κλειστές. Κι όμως βρήκε τρόπο και μπήκε το νερό. Άνοιξα την πόρτα του σαλονιού, μπήκα στο σπίτι, άφησα τα πράγματά μου και στο πρώτο βήμα για το γραφείο άκουσα το ‘πλατς’. Δεν γίνεται λέω, δεν είναι δυνατόν. Νερά; Πώς; Το δωμάτιο γεμάτο, το σαλόνι ; Αναρωτήθηκα. Το ίδιο και αυτό. Νερά παντού.

Έτσι δεν γίνεται και με τον έρωτα; Από μια χαραμάδα μπορεί να τρυπώσει. Για κάποιες ώρες έμεινα να κοιτάζω τα νερά στο πάτωμα. Τα ήθελα εκεί.


4 σχόλια:

  1. ομορφο ταξιδι εικονας και συναισθηματος...
    με μαγεψες!!!
    ετσι ειναι.....
    την καλημερα μου!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα νερά, έφυγαν;
    Αν είναι από εκείνα που δεν στεγνώνουν είναι πρόβλημα ή ανάγκη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. H λειψυδρία κάνει κακό..στέγνωσαν και ήρθαν κι άλλα και στέγνωσαν και τα επόμενα..Πάντα πόρτες και παράθυρα "ανοιχτά"..

    ΑπάντησηΔιαγραφή