BitterSweet

Χρόνια πολλά βλακάκο.

No matter what.

Agapi

"Δεν ξέρουμε κιόλας ο ένας τον άλλον, κι ό,τι πιστεύουμε πως ξέρουμε, είναι τις περισσότερες

φορές, ψεύτικο.

Αλλά και στην έκπληξη ακόμα και στην αβεβαιότητα μέσα, μπορούν οι άνθρωποι να πηγαίνουν


χειροπιασμένοι."  

Gustaf Geijerstam

A post one year ago

Κάθε προορισμός είναι ένας σταθμός. Ένα μικρό ταξίδι με
έμμεσο σκοπό να σε οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην εξέλιξη. Τα πρόσωπα και οι
συζητήσεις, οι κουβέντες, ένα μικρό καθρέφτισμα της προσωπικότητάς μας. Θα
ήθελα να είμαι σεναριογράφος, μα οι ιστορίες μου δεν θέλω να έχουν τέλος. Θέλω
την ύπαρξη της αρχής και της ζωής, όχι τέλος. Θα μπορούσαν να τελειώνουν με ένα
«to be continued” για να ντύνουν αυτή τη ματαιοδοξία και ας μη συνεχίζονταν
ποτέ. Ταξιδεύω στο τραίνο, βόρεια προς νότο.


Έχει ψύχρα και τα γυμνά μου πόδια
νιώθουν έντονα τον αέρα που υπάρχει στο βαγόνι. Το τοπίο εκτός, Αγγελοπουλικό.
Ο Σεπτεμβριανός Θεσσαλικός κάμπος ντυμένος με υγρασία και ομίχλη. Ώρα 5. Τα
παράθυρα βιασμένα από τη βροχή και εντός του βαγονιού λόγια και κουλτούρες από
παντού. 




Δυο σειρές μπροστά μου και δεξιά
συνταξιδεύει ένα ζευγάρι άνω των 55. Ο Κύριος έχει σφιχταγκαλιάσει την
εφημερίδα του, στη σελίδα που διάβαζε, το κεφάλι του έχει γύρει ελαφρώς
αριστερά και ταξιδεύει με τα μάτια κλειστά.Η σύζυγος, προφανώς, έχει παραδοθεί
ολότελα στον ώμο του γέρνοντας το κεφάλι της εντελώς επάνω του. Θα ήθελα να
γνωρίζω την ιστορία τους .




Σπάνια στη ζωή μου έχω συναντήσει
ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω έντονα πως η ύπαρξή τους και η συνάντησή μας
είχε έναν παραπάνω σκοπό από τον προφανή. Θυμάμαι η πρώτη ήταν την περασμένη
Άνοιξη σε ένα συρμό του μετρό. Καθόταν απέναντί μου, ήμουν όρθια, έμοιαζε να
είχε τοποθετήσει το σώμα του με γεωμετρική ακρίβεια στο κάθισμα. Φορούσε μια
πράσινη καπαρντίνα, ανοιχτόχρωμη, κουμπωμένη μέχρι το γιακά, ένα παλιού τύπου
καπέλο αλλά στην μοντέρνα εκδοχή του, είχε μουστάκι, καθαρό πρόσωπο και
ολόμαυρα μάτια και στα χέρια του κρατούσε σφιχτά μια ομπρέλα που η μύτη της
τρυπούσε το δάπεδο.



Μου θύμιζε τον Παπαδιαμάντη. Δεν τον είχα,
ούτε και έχω ξαναδεί έκτοτε. Ένιωσα όμως βαθιά μέσα μου ότι με αυτό τον άντρα
έχω υπάρξει σε μια ιστορία. Μια ιστορία που άλλαξε πολλά από την ύπαρξή μου
προς το βέλτιστο, προς την εξέλιξη. Πως είχαμε υπάρξει σε συναντήσεις και με
έμαθε.



Η δεύτερη φορά ήταν σήμερα. Με αυτό τον
νεαρό των 27 ετών. Γεννημένοι την ίδια ημέρα και μήνα. Πρώτη συνάντηση προ
4ετίας. Και σήμερα λίγες ώρες μετά την δεύτερη συνάντηση, γεμάτη με ανάμεικτα
συναισθήματα εκ των οποίων και εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι ορισμένοι άνθρωποι
έρχονται με συγκεκριμένο λόγο και σκοπό στην ζωής μας. Και αντίστοιχα φεύγουν.




Τα χωράφια είναι γεμάτα μπαμπάκι.  Κοιτώ έξω από το παράθυρο και νιώθω την
επιθυμία να βγάλω τα παπούτσια μου, να περπατήσω στα λασποχώραφα και να το
μαζέψω. Αγνό, ακατέργαστο, λευκό μπαμπάκι στα λασποχώραφα.




Το τραίνο φτάνει.

Love breaks my bones and I laugh

Και αφήνεσαι ξανά,

Έχεις στο off τον εγωισμό και τις σκέψεις και αφήνεις σε λειτουργία μόνο το συν-αίσθημα.

Προσπαθείς να γνωρίσεις και να καταλάβεις.

Νιώθεις πράγματα, φτιάχνεις ιστορίες, αποκαλύπτεσαι. Είσαι ειλικρινής εξ αρχής.

Δίνεσαι, αφήνεσαι, εμπιστεύεσαι. Δεν κάνεις αρνητικές σκέψεις, ακόμα και όταν όσοι μαθαίνουν υποστηρίζουν πως πρέπει να φύγεις μακριά πριν να είναι αργά. Δεν βλέπεις καθαρά, δεν «βλέπεις» με την λογική. 

Χαρίζεις, θέλεις και το κάνεις. Είσαι ο εαυτός σου, είσαι η καλύτερη εκδοχή σου. 

Δεν πιέζεις. Αλλά το είπαμε αυτό. Δίνεις χώρο και χρόνο.

Καταπίνεις και συνεχίζεις. 

Επιδιώκεις συζητήσεις και συναντήσεις.

Κερδίζονται αμφίδρομα.

Επιδιώκεις να μάθεις τον συνάνθρωπο όσο περισσότερο γίνεται. Από την καλή και την ανάποδη.

Και στην ευχάριστη στιγμή σου μετά από έξι μήνες, δηλώνει απών. Δηλώνει αδιάφορα απών. Δηλώνει αδιάφορα και απροκάλυπτα απών.

Και αναρωτιέσαι αν αυτό δήλωνε τόσο καιρό και εσύ επέμενες να αγνοείς το μήνυμα.

Όλο αυτό το διάστημα, επιδιώκεις και καταφέρνεις. Καταφέρνεις με αφορμή εκείνον να αγαπήσεις τον εαυτό σου λίγο παραπάνω. Πολύ παραπάνω. Να τον αγαπήσεις όπως δεν είχες κάνει χρόνια τώρα.

Είναι το μόνο για το οποίο λες ευχαριστώ που βρέθηκε στο δρόμο σου τελικά.

Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται τα βράδια για τους ίδιους ακριβώς λόγους που δεν ζουν κατά την διάρκεια της ημέρας. 

Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται τα βράδια γιατί όλα αυτά που κάνουν την ημέρα γυρνάνε σαν διάολοι μέσα στο μικρό μυαλό τους.

Αυτοί οι άνθρωποι που δεν κοιμούνται τα βράδια είναι αυτοί που δεν δίνουν ποτέ. Δεν δίνουν ποτέ και τίποτα ανιδιοτελώς μέσα από το είναι τους.

Είναι αυτοί που κατηγορούν το τέρας που έχουν μέσα στο σπίτι τους και  δεν έχουν κοιταχτεί στο καθρέφτη της εξώπορτας για να δουν ότι έχουν γίνει ίδιοι με αυτό. Για να προλάβουν όσο είναι ακόμα νωρίς να βρουν την δική τους αλήθεια.

-2

.

.

.

.

Κι οι μέρες που σου λείπουν, ω Φεβρουάριε, ίσως μας αποδοθούν στον παράδεισο.

.

.

.

.

Pilgrimage