A post one year ago

Κάθε προορισμός είναι ένας σταθμός. Ένα μικρό ταξίδι με
έμμεσο σκοπό να σε οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στην εξέλιξη. Τα πρόσωπα και οι
συζητήσεις, οι κουβέντες, ένα μικρό καθρέφτισμα της προσωπικότητάς μας. Θα
ήθελα να είμαι σεναριογράφος, μα οι ιστορίες μου δεν θέλω να έχουν τέλος. Θέλω
την ύπαρξη της αρχής και της ζωής, όχι τέλος. Θα μπορούσαν να τελειώνουν με ένα
«to be continued” για να ντύνουν αυτή τη ματαιοδοξία και ας μη συνεχίζονταν
ποτέ. Ταξιδεύω στο τραίνο, βόρεια προς νότο.


Έχει ψύχρα και τα γυμνά μου πόδια
νιώθουν έντονα τον αέρα που υπάρχει στο βαγόνι. Το τοπίο εκτός, Αγγελοπουλικό.
Ο Σεπτεμβριανός Θεσσαλικός κάμπος ντυμένος με υγρασία και ομίχλη. Ώρα 5. Τα
παράθυρα βιασμένα από τη βροχή και εντός του βαγονιού λόγια και κουλτούρες από
παντού. 




Δυο σειρές μπροστά μου και δεξιά
συνταξιδεύει ένα ζευγάρι άνω των 55. Ο Κύριος έχει σφιχταγκαλιάσει την
εφημερίδα του, στη σελίδα που διάβαζε, το κεφάλι του έχει γύρει ελαφρώς
αριστερά και ταξιδεύει με τα μάτια κλειστά.Η σύζυγος, προφανώς, έχει παραδοθεί
ολότελα στον ώμο του γέρνοντας το κεφάλι της εντελώς επάνω του. Θα ήθελα να
γνωρίζω την ιστορία τους .




Σπάνια στη ζωή μου έχω συναντήσει
ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω έντονα πως η ύπαρξή τους και η συνάντησή μας
είχε έναν παραπάνω σκοπό από τον προφανή. Θυμάμαι η πρώτη ήταν την περασμένη
Άνοιξη σε ένα συρμό του μετρό. Καθόταν απέναντί μου, ήμουν όρθια, έμοιαζε να
είχε τοποθετήσει το σώμα του με γεωμετρική ακρίβεια στο κάθισμα. Φορούσε μια
πράσινη καπαρντίνα, ανοιχτόχρωμη, κουμπωμένη μέχρι το γιακά, ένα παλιού τύπου
καπέλο αλλά στην μοντέρνα εκδοχή του, είχε μουστάκι, καθαρό πρόσωπο και
ολόμαυρα μάτια και στα χέρια του κρατούσε σφιχτά μια ομπρέλα που η μύτη της
τρυπούσε το δάπεδο.



Μου θύμιζε τον Παπαδιαμάντη. Δεν τον είχα,
ούτε και έχω ξαναδεί έκτοτε. Ένιωσα όμως βαθιά μέσα μου ότι με αυτό τον άντρα
έχω υπάρξει σε μια ιστορία. Μια ιστορία που άλλαξε πολλά από την ύπαρξή μου
προς το βέλτιστο, προς την εξέλιξη. Πως είχαμε υπάρξει σε συναντήσεις και με
έμαθε.



Η δεύτερη φορά ήταν σήμερα. Με αυτό τον
νεαρό των 27 ετών. Γεννημένοι την ίδια ημέρα και μήνα. Πρώτη συνάντηση προ
4ετίας. Και σήμερα λίγες ώρες μετά την δεύτερη συνάντηση, γεμάτη με ανάμεικτα
συναισθήματα εκ των οποίων και εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ότι ορισμένοι άνθρωποι
έρχονται με συγκεκριμένο λόγο και σκοπό στην ζωής μας. Και αντίστοιχα φεύγουν.




Τα χωράφια είναι γεμάτα μπαμπάκι.  Κοιτώ έξω από το παράθυρο και νιώθω την
επιθυμία να βγάλω τα παπούτσια μου, να περπατήσω στα λασποχώραφα και να το
μαζέψω. Αγνό, ακατέργαστο, λευκό μπαμπάκι στα λασποχώραφα.




Το τραίνο φτάνει.