And fills you with dreams and desire

Καθόταν σε μιαν άκρη,ομιλίες,φωνές παντού τριγύρω και το μόνο που ακουγόταν στα αυτιά της ήταν ο ήχος της θάλασσας..όπως εκείνο το βράδυ στην αμμουδιά που μια απουσία και ο παφλασμός των κυμμάτων την έκαναν να περπατάει σαν υπνωτισμένη..

Ορισμένες φορές χάνονται οι άνθρωποι..λέγαν για τον χρόνο,πως έχει δύναμη τόσο μεγάλη που σε κάνει να ξεχνάς,λένε πως έρχεται τα βράδια στον ύπνο μας και ξεθωριάζει τις τελευταίες σκέψεις που κάνουμε πριν κοιμηθούμε..αυτές τις σκέψεις που θέλουμε να τις ονειρευτούμε τόσο πολύ που ξεκινάνε το ταξίδι τους πριν τα μάτια κλείσουν και τα βλέφαρα γίνουν όνειρα.

Τον διώχνω κάθε βράδυ που έρχεται..Κάθεται δίπλα στη συρταριέρα χωρίς τα παπούτσια του,γειωμένος στο πάτωμα,κρατώντας το ποτήρι με το κονιάκ του και ρουφώντας το τσιγάρο του..Κάνει δαχτυλίδια με καπνό και είναι τόσο υπομονετικός που μου προκαλεί αγανάκτηση...

Δεν με ενοχλεί,δεν με τρομάζει, μόνο κάθεται αμίλητος και περιμένει να μου κλέψει τα όνειρα..να τα ξεθωριάσει..Πλέον τον νιώθω αμέσως μόλις έρχεται..χαμηλώνω την τηλεόραση,κλείνω τα μάτια μου και με ένα μαγικό τρόπο κοιμάμαι σε δευτερόλεπτα..

Δεν θα του κάνω τη χάρη,δεν θέλω να ξεθωριάσουν τα όνειρα μου..ούτε ένα απο τα εκατομμύρια που κάνω καθημερινά..ούτε ένα απο τα εκατομμύρια που σε περιλαμβάνουν..ούτε ένα απο όλα αυτά στα οποία είσαι η αφορμή,το άρωμα,το υλικό των ονείρων μου...

Και θέλω...θέλω να σε βρω εκείνο το βράδυ στην παραλία..όταν η θάλασσα θα είναι φουρτουνιασμένη,όταν ο αέρας θα μας κόβει την ανάσα όταν δεν θα υπάρχουν άλλοι δρόμοι να ακολουθήσουμε και η αγκαλιά σου θα είναι μονόδρομος..όταν το μόνο που θα ακούω θα είναι χτύποι και θα χαζέυω ένα όνειρο στα μάτια.

Μου έλειψε ο λυρισμός σου..οι απλές λέξεις που ειπωμένες απο εσένα αποκτούν καινούργιο νόημα..ο τρόπος σου να έχουν χαρακτήρα τα γραπτά σου..να σε διαβάζω και να βλεπω το γέλιο σου,να νοιώθω την ανάσα σου,τον αναστεναγμό σου..τα ταξίδια σου στις απέραντες θάλασσες..

Και κάθομαι κι εγώ στη στέγη..στα κεραμίδια του πιο όμορφου σπιτιού που έχω ποτέ μου δει..Ακουμπάω στην καμινάδα του και χαζεύω το πράσινο λιβάδι που απλώνεται τριγύρω του..Ο αέρας είναι ζεστός,περνάει στο λαιμό και τα μαλλιά μου και με ανατριχιάζει,χαιδεύει το χορτάρι και παίζει φτιάχνοντας σχήματα..

Και το χειμώνα με το χιόνι αυτό να είναι το πιο όμορφο τοπίο..το ομορφότερο σπίτι στα λευκά,το ρυάκι παγωμένο να γυαλίζει,οι χήνες,οι αγαπημένες μου ολόλευκες χήνες να τρέχουν στο λιβάδι αφήνοντας τα σημάδια τους..και το κοριτσάκι,εκείνο με τα κόκκινα μάγουλα και το πράσινο κασκόλ να κάθεται έξω στην πόρτα και να σε περιμένει..να κλείνει τα μάτια του και να αλλάζουν οι εποχές και εσύ να μην έρχεσαι..το κασκόλ να ξεθωριάζει αλλά η σκέψη του να μην σε αφήνει ποτέ..κι ας περνάνε οι εποχές..και ας έρχεται αντιμέτωπη πάντα με την ίδια απογοήτευση όταν ανοίγει τα μάτια της..εσύ......πουθενά..

Άσε με να σε αγγίξω..

έστω για μια φορά..
έστω για μια φορά...
έστω για μια φορά..