Session expired

Η μνήμη έχει φουλάρει data από μια αγάπη που έχει τελειώσει αλλά δεν έχει σβήσει.. αλήθεια σβήνουν ποτέ οι αγάπες?


Οι αγάπες.. αυτές που η λέξη μόνη της γεμίζει έναν ολόκληρο γαλαξία.. Ιδίως εκείνες που έζησαν και ζουν μέσα στα περίεργα παιχνίδια του μυαλού μας.. εκείνες που τα δάχτυλα τους είναι πιο ζωντανά από εκείνα που αγγίζουν, που η μυρωδιά τους βρίσκεται παντού, που το χρώμα τους έχει το πιο έντονο κοντράστ και η λάμψη τους τυφλώνει..

Αυτές που φουσκώνουν την καρδιά και ξεχειλίζουν την ψυχή, που κάνουν τα πιο αστεία να μοιάζουν λαβυρινθώδη και τα σοβαρά άνευ ουσίας.. Που η παρουσία τους δημιουργεί τυφώνες και η απουσία τους σεληνιακό τοπίο..

Αυτές που μια μόνο συλλαβή, ένα κοίταγμα σε κάτι γνώριμο, ένας πλήκτρο από ένα πιάνο τις κάνει πάλι πρωταγωνίστριες στο καλύτερο μονόπρακτο που υπήρξε ποτέ.. Το μονόπρακτο των δυο που δεν έχει λόγια, μόνο βλέμματα βαθιά στην ψυχή, αργά, απαλά και ανατριχιαστικά αγγίγματα, λέξεις που στάζουν, υγρούς διφθόγγους, μυρωδιές και εκατομμύρια γεύσεις..



Ορισμένες φορές είναι τρομακτικό το πόσες διαφορετικές άμυνες δημιουργεί ο εαυτός μας για να προφυλαχθεί από αυτές τις αγάπες.. Γίνεται αδιάφορος, κυνικός, ορισμένες φορές ανύπαρκτος ενώ αυτό που πρέπει να κάνει είναι πολύ πιο απλό… Να πέσει με τα μούτρα..

Τι κι αν? Δεν υπάρχει «αν» μόνο «τώρα»…