Μου αρέσουν γιατί δεν αρέσουν σε πολλούς.
Οι περισσότεροι τις βρίσκουν βαρετές.
Τις θεωρούν λόγο για να μοιρολατρούν κλεισμένοι σε τοίχους και δεμένοι με τα ίδια τους τα χέρια.
Μα εμένα οι μελαγχολικές κυριακές μου μυρίζουν καφέ,έχουν βόλτες στα ομιχλώδη υψόμετρα και ψάχνουν τρόπους να γίνουν περισσότερο μελαγχολικές.
Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει ομορφιά στην μελαγχολία?
Αγνόησε οτι διάβασες και συγκεντρώσου σε αυτό "αγόρι μου" .
Είναι δύσκολο να συνυπάρξουν δυο χέρια στον ίδιο ρυθμό.Είναι δυσκολότερο να το πετύχουν ακόμη και σε διαφορετικό.Θα τα καταφέρουν άραγε δυο κορμιά?
ε ναι, παρόλο που της έχω σούρει αρκετά της κυριακής κάποιες φορές, συμφωνώ και επαυξάνω και δίνω τα ρεστα μου! τα μελαγχολικά, συννεφιασμένα, βροχερά κτλ κυριακάτικα απογεύματα είναι τα αγαπημένα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα απο την αρχή σας είχα συμπαθήσει,φαίνεται στο μάτι σας :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι δύσκολο να συνυπαρξουν ναι,Θέλει πολύ μελέτη και περισσότερη υπομονή,πόσο μάλλον για τα κορμιά.Αν και αυτά το γνωρίζουν εξ αρχης.Το γνωρίζετε εξ αρχής
ΑπάντησηΔιαγραφήAlithine,κάτι έχω υποψιαστεί.Ναι
ΑπάντησηΔιαγραφήτα χέρια είναι δύσκολο να συνυπάρξουν, αλλά με επιθυμία και πολλή εξάσκηση μπορούν.
ΑπάντησηΔιαγραφήτα κορμιά δεν χρειάζονται εξάσκηση. μόνο επιθυμία.
To διαβάζω,το διαβάζω και ίσως να μην έχω να απαντήσω κάτι πέραν του οτι συμφωνώ.Και οτι λέξη "επιθυμία" μετά απο τόση ώρα που την κοιτάζω γεμίζοντας σκέψεις στο κεφάλι μου,αρχίζει να αναβοσβήνει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΞενυχτάτε ε(?)
πάντα υπάρχει ομορφιά στη μελαγχολία!
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο παραμένει μελαγχολία και δεν γίνεται θλίψη..
Όμορφη μελαγχολία :-)
ΑπάντησηΔιαγραφή