Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Ασυνάρτητα.παρτ ουαν.

Μου αρέσουν οι κυριακάτικες μελαγχολικές μέρες.

Μου αρέσουν γιατί δεν αρέσουν σε πολλούς.

Οι περισσότεροι τις βρίσκουν βαρετές.

Τις θεωρούν λόγο για να μοιρολατρούν κλεισμένοι σε τοίχους και δεμένοι με τα ίδια τους τα χέρια.

Μα εμένα οι μελαγχολικές κυριακές μου μυρίζουν καφέ,έχουν βόλτες στα ομιχλώδη υψόμετρα και ψάχνουν τρόπους να γίνουν περισσότερο μελαγχολικές.

Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει ομορφιά στην μελαγχολία?



Dancing on the piano #4



Αγνόησε οτι διάβασες και συγκεντρώσου σε αυτό "αγόρι μου" .

Είναι δύσκολο να συνυπάρξουν δυο χέρια στον ίδιο ρυθμό.Είναι δυσκολότερο να το πετύχουν ακόμη και σε διαφορετικό.Θα τα καταφέρουν άραγε δυο κορμιά?

8 σχόλια:

  1. ε ναι, παρόλο που της έχω σούρει αρκετά της κυριακής κάποιες φορές, συμφωνώ και επαυξάνω και δίνω τα ρεστα μου! τα μελαγχολικά, συννεφιασμένα, βροχερά κτλ κυριακάτικα απογεύματα είναι τα αγαπημένα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μα απο την αρχή σας είχα συμπαθήσει,φαίνεται στο μάτι σας :p

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είναι δύσκολο να συνυπαρξουν ναι,Θέλει πολύ μελέτη και περισσότερη υπομονή,πόσο μάλλον για τα κορμιά.Αν και αυτά το γνωρίζουν εξ αρχης.Το γνωρίζετε εξ αρχής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. τα χέρια είναι δύσκολο να συνυπάρξουν, αλλά με επιθυμία και πολλή εξάσκηση μπορούν.
    τα κορμιά δεν χρειάζονται εξάσκηση. μόνο επιθυμία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. To διαβάζω,το διαβάζω και ίσως να μην έχω να απαντήσω κάτι πέραν του οτι συμφωνώ.Και οτι λέξη "επιθυμία" μετά απο τόση ώρα που την κοιτάζω γεμίζοντας σκέψεις στο κεφάλι μου,αρχίζει να αναβοσβήνει..

    Ξενυχτάτε ε(?)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. πάντα υπάρχει ομορφιά στη μελαγχολία!
    όσο παραμένει μελαγχολία και δεν γίνεται θλίψη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή