Μια παραλίγο ευτυχία...μαζί σου πάντα θα με δένει..

Γνωστή η διαδρομή..πολύ γνώριμη.. πεύκα και εκκλησάκια τριγύρω..Πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορούν και υπάρχουν για μια εικόνα..για ένα μέρος που κάποτε έβλεπες αδιάφορα..μετά πέρασε στη σφαίρα της λατρείας και τώρα ξαναγύρισε στην αδιαφορία..αδιαφορία με μια μικρή δόση πικρίας..μια δόση που κέρδισε τη θέση της επάξια..

Γυρίζω..κοιτάζω..χαμογελάω..κουνάω το κεφάλι..σκέφτομαι..αναπολώ..αναρωτιέμαι..ξαναγυρίζω..συνεχίζω..μια συνέχεια είναι όλα..μια συνέχεια που καταλήγει σε ένα φευγαλέο γύρισμα του κεφαλιού για να ξαναγίνει μια συνέχεια μετά..σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα..σαν να υπήρξαν όλα μόνο στη σφαίρα της φαντασίας..
Αναρωτιόμουν πως είναι να τσακίζεται ένας άνθρωπος..να πέφτει από το ψηλότερο σημείο...Θαυμάζω τους αναίσθητους..κάποτε τους λυπόμουν..

Από το 24ωρο μου πλέον λείπει μια ώρα..όταν έρχεται αυτή κλείνω τα μάτια για να με προσπεράσει..ζω μια ώρα λιγότερο την κάθε μέρα..Και δεν παθαίνω τίποτα..δεν καταλαβαίνω ούτε πότε έρχεται ούτε πότε φεύγει..ο οργανισμός μου μπαίνει από μόνος του σε μια θέση άμυνας..περιμένει και μετά επανέρχεται στα φυσιολογικά του επίπεδα..

Και μείναμε φαντάσματα...να περιφέρονται αγριεμένα χωρίς ποτέ να μπορούν να ηρεμήσουν..
Ας μην τον άφηνε ποτέ η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους..

Κι ας μην με διαβάσεις ποτέ..

Fantasy..

Kι όταν έρχεται τα βλέπεις όλα διαφορετικά...Δεν υπάρχει χρόνος,δεν υπάρχει μέρος.Υπάρχουν μονο στιγμές που δεν χορταίνεις με τίποτα.Και μέσα σ'εκείνες τις στιγμές η φαντασία που έχεις μεγαλώνει..καλύπτει την καθημερινότητα σου και μεγαλώνει μαζί σου..φουσκώνει,σε γεμίζει γίνεται ο ουρανός,η στεριά,ο αέρας, η ηδονή σου.Την ζητάς συνέχεια και δεν τη χορταίνεις καθόλου..Και πάντα υπάρχει κάποιος να γεμίζει με κάρβουνα το μαγκάλι της..να φυσάει απαλά τον αέρα του μέσα της και εκείνη να φουντώνει και με την ίδια άνεση να ρίχνει νερό όταν εκείνη είναι σε έξαψη και να σβήνει κάποια απο τα μέτωπά της..Μα όχι όλη..Την σκαλίζει,την ανακατεύει της υπόσχεται ελευθερία στο ανέβασμα της μα εκείνη όσο δυναμώνει όσο καταφέρνει και υψωνεται χτυπα με δυναμη σε ντουβαρι..Πώς γίναν έτσι οι άνθρωποι?Πώς γίναν ευκολόπιστοι?Πως γίναν αναίσθητοι?Πως γίναν άνανδροι?Που την βρήκαν τόση σιγουριά και αυτοπέποιθηση?Με ποιό δικαίωμα σακατέυουν όνειρα?Με ποιό δικαίωμα τα πλάθουν και τα χαλάνε?

Majesty..

So am I
Good or bad
The way that things did turn out
I did only make you sad
And we cried and we cried
On the phone
Oh, but in my mind
You were never that all alone
Oh, you were majesty
Your robes were heavy
And your longing was cut from bone
So am I am I good or bad
Could only awake your anger
I could only make you mad
Now was that how you showed me
That you were still so young and bold
Anyway those fights did dry me
And I was dying of thirst and I wasn't growing old
Oh, you were majesty
Your robes were heavy
And your robes were very cold
Oh, oh, oh, majesty
But in my mind
I could still climb inside your bed
And I could be victorious
Still the only man to pass through the glorious arch of your head, o-oh
Oh, you were majesty
Your robes were heavy
And your cheeks were very red
Oh, you were majesty
Now it's like I said
That spirit, is now dead
Oh, oh, oh, majesty...

Always a dreamer..

Dreamers cannot be killed...
Dreams can..
Dreams with people that got hope can't be killed...
Hope can...
Hope without the factor people can't be killed...
People can...
People without dreams...are already dead..

Καλημερίζω..σοκάρομαι και έρχομαι!!

....Ναι, υπάρχει περίπτωση τα μεγαλύτερα επιτεύγματά σου να μην έχουν καν την υπογραφή σου παρόλο που μπορούν να επηρεάζουν την ανθρωπότητα για δεκαετίες. Είναι περίεργο, αλλά ενώ προσπαθείς για την κοινωνική σου καταξίωση πολύ, αυτό που επιβραβεύεται τελικά είναι το μήνυμα κι όχι ο αγγελιοφόρος....!
Το σοκ είναι καλό..Εάν έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, ακόμα και τα δυσάρεστα γεγονότα μπορούν να μεταστραφούν σε καινούργιες αρχές...το σοκ έρχεται να θυμίσει ότι δεν υπόκειται όλη η ζωή στη λογική κι ότι υπάρχουν πράγματα που δεν εξηγούνται και δεν βρίσκονται ταξινομημένα σε κουτάκια όπως θέλεις...(Δυστυχώς..ένα "τικ" θα μου ήταν πιο έυκολο!)

 

Και πέφτει βροχή σαν μουσική...

Το ξάφνιασμα γίνεται απορία..Η απορία γεμίζει ερωτηματικά...Τα ερωτηματικά γίνονται τελείες όταν δεν βρίσκουν απαντήσεις...
Οι τελείες μεταμορφώνονται με ρυθμούς που ξαφνιάζουν..σε θυμό..σε χαμόγελα..ναι..χαμόγελα απο αυτά που λένε στον εαυτό σου "μα καλά...που έμπλεξες πάλι??"
Η ανεπιτήδευτη αδιαφορία διαδέχεται την απογοήτευση..
Και μετά είναι που η απουσία γίνεται συνήθεια μιας παρουσίας που δεν υπήρξε ποτέ..Και όλα αρχίζουν ξανά απο την αρχή με όμορφη διάθεση γι'αυτό που πρόκειται να έρθει..Κλείνει ο κύκλος και ένας άλλος είναι έτοιμος να ανοίξει..και χαμόγελας..χωρίς συγκατάβαση,χωρίς τελείες,απορίες,ερωτηματικά.
Παρακαλώ το πρωί μαζί με τον γαλλικό καφέ να υπάρχει και το κουλουράκι :-)

Κοίταξε με..

Από προσώπου της γης,
στην κόψη μια αστραπής,
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από την νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω,
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά,
και όταν με κρίνει σκληρά,
η απάντηση μου είναι


υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω

Ανακατεύω μπογιές,
τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς που εμένα δε με πείθουν
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
άκουσέ με

Σ’ ένα ακρογιάλι στάσου
και αν ένα αστέρι πέσει
πιάστο
αυτό που θέλεις
πέστο
όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω
σαν να ήταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλους
και οι στιγμές του του κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω
και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω

Εγώ που αλλάζω μορφή
και από στιγμή σε στιγμή
θα χαθώ
από την νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω,
στο φεγγάρι λέω
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
κοίταξέ με...

Oh my God... (or whatever...)

Ξανά και ξανά η ίδια ειρωνεία:

για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να αφήσεις το συνήθως κοφτερό μυαλό σου να συσκοτιστεί. Να μπεις σε μια σχέση με μισόκλειστα μάτια. Κι αυτό είναι δύσκολο γιατί  κάθε φορά που λειτουργούν τα αισθήματά σου χωρίς λογική στέλνεις τον εαυτό σου να κάνει κρύα ντους  για να έρθει στα συγκαλά του..

Ουφ!!!

The Raven...

"Prophet!" said I, "thing of evil  prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us  by that God we both adore
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.

Quoth the Raven, "Nevermore."

"Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting
"Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!

Quoth the Raven, "Nevermore."

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted nevermore!

Απ' έξω πρωτοβρόχια κι από μέσα ηλιαχτίδες...!

...

Τα απόλυτα δεν ανήκουν στον ανθρώπινο κόσμο..

Όνειρο

Σαν άσπρο σύννεφο
η σκιά σου σκεπάζει τον ύπνο
που σ'ένα δυσεύρετο παράδεισο κοιμάμαι
ακούω πως τραγουδάς κάτω απ'τον ήλιο
μα μες τη φωνή σου λιγώνω
και δεν βλέπω τον ουρανό..

Χρειάζομαι ένα φυσερό...

Σ'ευχαριστώ...

για την αυταπάτη...

γι'αυτή τη μικρή..προσωρινή αθανασία...

Μy heart,my mind,my soul...‏

Ίσως τελικά να μην αντέχουν οι άνθρωποι τα δυνατά συναισθήματα..τα πολύ δυνατά συναισθήματα..εκείνα που είσαι τυχερός αν τα νοιώσεις μια φορά
..Δεν σε ξεγελάνε..καταλαβαίνεις ποιά είναι..Κάνουν τόσο δυνατή την παρουσία τους στη ζωή σου που σε τρομάζει η έντασή τους..μα ξέρεις...είναι αληθινά..

Και όλοι εκείνοι που σου έλεγαν να μην ξεκλειδώνεις την ψυχή σου και να κρατάς πάντα ασφαλισμένα και κρυμμένα τα κλειδιά,
εκείνους που όταν τους άκουγες κουνούσες το κεφάλι λέγοντας μέσα σου πως "δεν έχουν νοιώσει έτσι όπως εσύ ποτέ τους..
δεν είχαν την τιμή αυτή.."
τώρα ξέρεις πως είναι και εκείνοι απο αυτούς..απο αυτούς που αφέθηκαν,ένοιωσαν,πόνεσαν..
χωρίς να κρατήσουν μια δικλείδα ασφαλείας..χωρίς αναισθητικό..και ήθελαν απλά να σε προστατεύσουν..
μα όταν νοιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει έτσι..όταν νοιώθεις και την παραμικρή λειτουργία της τόσο έντονα είναι αδύνατον να ακούσεις κανέναν..

Σαν να βγαίνει απο μέσα σου..να πάλλεται αργά,έντονα και ο θόρυβος της τόσο εκωφαντικος που γεμίζει όλο σου το σώμα..
όλα σου τα κύτταρα..
νοιώθεις να πλημμυρίζεις απο τη θάλασσα και την αρμύρα της
και στην προσπάθεια σου να την τραβήξεις πάλι στη θέση της εκείνη αντιστέκεται με όλο της το είναι...
όπως οι δέσμιοι καταφέρνουν μετά απο χρόνια προσπαθειών και σπάνε τα δέσμα τους,έτσι κι αυτή δεν μπορεί να γυρίσει πάλι στη θέση της..δεν γίνεται..
βρήκε αυτό που της έλειπε..κι όταν βρίσκει δεν συμβιβάζεται σε ημίμετρα..το ξέρεις..δεν φοβάται να πέσει..να διεκδικήσει..να ρισκάρει..κι ας καταλήγει με γδαρσίματα και εκδορές..Είναι αγρίμι και ξέρει να επουλώνει τις πληγές της..

Την νοιώθεις τα βράδια όταν μονάχα κάποια αρχικά και μια ένδειξη ώρας την κάνουν ανήσυχη..
όταν είσαι ξαπλωμένη,κουκουλωμένη και προσπαθείς να ξεφύγεις απ'όλα εκείνη κάνει σαν τρελή,
σαν ξεκούρδιστο ρολόι που το ρυθμίζεις συνέχεια και δεν συνέρχεται μα δεν θες να του βγάλεις τις μπαταρίες γιατί έτσι θα σταματήσει για πάντα..
και την παρηγορείς..την χαιδεύεις,της μιλάς,προσπαθείς μέσα απο όμορφες σκέψεις να την ηρεμήσεις..
μα δεν ξεγελιέται..ξέρει..
νοιώθει πως όλα αυτά τα κάνεις γιατί προσποιείσαι..
και το ξέρει γιατί πονάει όπως εσύ..εκείνη είναι που σε γέμισε αθανασία και είναι ανώφελο να προσπαθείς να την πείσεις οτι συνεχίζει να υπάρχει όταν πάλι η ίδια μέσα απο τον πόνο καταλαβαίνει πως δεν είναι αθάνατη....

Κι όμως χαίρεται..χαίρεται για τις μικρές στιγμές πραγματικής ευτυχίας..
κι ας ήρθαν μετά απο αυτές όλα τα δύσκολα συναισθήματα..κι ας πόνεσε..κι ας πονάει..έζησε..ζει..θα ζήσει πάλι...

Και δεν μιλώ για εκέινες τις καρδιές που ένοιωσαν μα...

"Κι εκείνες οι καρδιές που δεν θέλησαν να καταλάβουν πόσο αγαπήθηκαν, έχασαν ή κέρδισαν είς το διηνέκες; Σε ποιούς συμβαίνει το χειρότερο; Σ'αυτούς που δεν κατάλαβαν πόσο τους αγαπούν; Σ'αυτούς που δεν ένοιωσαν αγάπη για τους άλλους; Σ'αυτούς που απέφυγαν με επιμονή της αγάπης το παιχνίδι;Ή σε αυτούς που το κατάλαβαν πολύ αργά?...Σε αυτούς που αποφάσισαν να κλειδωθούν από φόβο μην πονέσουν...με αντάλαγμα...το κενό...."

Ίσως να μην μάθω ποτέ...

Ο κόσμος είναι σκόνη...

"Πρέπει καταρχάς να βρείς τον εχθρό μέσα στο σώμα σου..Κι όταν θα τον έχεις ξετρυπώσει θα τον βρίσκεις μπροστά σου ολοένα και πιο ύπουλο,πιο ισχυρό..πιο ανελέητο..Ο ανταγωνιστής μεγαλώνει μαζί με σένα!...

Δεν υπάρχουν χιλιάδες εχθροί,μα μόνο ένας,και η νίκη είναι μόνο μια..ενάντια στον εαυτό σου.

Ο κόσμος είναι το παρελθόν - ισχυρίστηκε,δημιουργώντας έναν απο τους πιο αξιοθαύμαστους αφορισμούς του - Οποιονδήποτε συναντήσεις, ο,τιδήποτε συναντήσεις είναι πάντα το παρελθόν.Ακόμα και αν εμφανιστεί μπροστά σου αυτή τη στιγμή,αυτό που βλέπεις κι αγγίζεις είναι μονάχα η υλοποίηση των νοητικών σου καταστάσεων...Past is dust. 

Ο κόσμος που βλέπεις κι αγγίζεις αυτή ακριβώς τη στιγμή,είναι η υλοποίηση όλων όσων υπήρξες...Τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή σου,αν δεν είχε πρώτα λάβει τη συγκατάθεση μέσα στις σκέψεις σου..."

Ο κόσμος είναι σκόνη.Φύσα τη να σκορπστεί!

Where is the white FOOLstop?

 

Όλα τα πράγματα πρέπει να γίνονται πάντα την κατάλληλη χρονική στιγμή. Άλλωστε όπως πολύ σωστά λέει ο λαός μας… «κάθε πράγμα στον καιρό του»

Και έρχεται εκείνη η στιγμή που νομίζεις πως έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, πως αυτή η ρημάδα η ρόδα έχει αρχίσει σιγά-σιγά να παίρνει την ανάποδη τροπή, έχει αρχίσει να γυρίζει, να γυρίζει ανάποδα, να γυρίζει υπέρ σου.....

Και νιώθεις μια ανακούφιση, νομίζει πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, νιώθεις τη δύναμή σου να είναι τόσο μεγάλη που την αισθάνεσαι να φεύγει από τα ακροδάκτυλα σου. Και κάνεις το επόμενο βήμα. 

Έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον μεγαλύτερο σου φόβο, με το ρίσκο που έπρεπε να πάρεις και δεν πήρες ποτέ, με τις ανασφάλειες, με τον θυμό και στέφεσαι αγέρωχος, ορθώνεις το ανάστημά σου γίνεσαι ψηλότερος απ’ όλους έτοιμος να δώσεις μια μάχη και να νικήσεις, να γευτείς την γλύκα της νίκης, της καταξίωσης να πεις «κοίτα, αυτή τη φορά τα κατάφερα εγώ, έκανα την υπέρβαση!». 

Αλλά, αντ’ αυτού νιώθεις έξω από τα νερά σου, το περιβάλλον δεν σε καλύπτει, είναι ξένο, προσπαθεί να σε αποβάλει…απελπισμένος ψάχνεις την έξοδο κινδύνου, κοιτάς συνεχώς τριγύρω σου…και την βρίσκεις, είναι εκεί, σε κοιτάει και αναβοσβήνει, είναι πράσινη με λευκό περίγραμμα, στο λέει καθαρά «φιλαράκο, εδώ είμαι exit!». 

Και εσύ, ενώ θες να φύγεις, να τρέξεις, νιώθεις τα πόδια σου βαθιά ριζωμένα στο μάρμαρο, δεν μπορείς να κάνεις βήμα, δεν προσπαθείς καν. Ο «θόρυβος» που προσπαθείς να αποφύγεις, γίνεται γλυκός, γίνεται όμορφος, γίνεται θρόισμα και σε κατατρώει, σε κάνει ένα με εκείνον, σε κοιτάει κατάματα και το βλέμμα του, τα ολόμαυρα του μάτια, σε γδύνουν, αφήνουν την ψυχή σου ακάλυπτη, νιώθεις τη γύμνια σου να σε προδίδει, τον εαυτό σου τον ίδιο να του παραδίνεται. Είσαι ανίκανος μπροστά του. 

Και όχι γιατί δεν είσαι δυνατότερος, όχι γιατί δεν έχεις θάρρος, θέληση και πυγμή αλλά, γιατί εκείνος έχει την ψυχή σου, την έχει καιρό τώρα, χρόνια. Δεν την χρησιμοποιεί, μα δεν θα σου την δώσει πίσω, είναι το λάφυρό του και τέτοιες στιγμές σαν αυτή που έζησες σήμερα θα την σφίγγει με τα χέρια του τόσο όσο να σε κάνει να λυγίζεις και να του (ξανά)παραδίνεσαι ολοκληρωτικά…του ανήκεις και ας μην το ξέρεις...

Λάθος....

Του ανήκεις και ας φοβάσαι να το παραδεχτείς.