Every you

Μετά τις τρεις ανοίγει το υπόγειο με τις μουσικές και γεμίζει φώτα από το μαύρο.

Μαριονέτες απλώνουν τα χέρια τους και χορεύουν ξέφρενα στον εκκωφαντικό ήχο της απόλυτης σιωπής.

Η νύχτα πάλι διπλοκλείδωσε τον ύπνο μου και η μέρα θα έχει περισσότερα αστέρια να μετρήσει.



Λείπεις.Μου.

Todo o Nada

Τα εύκολα στρώνονται χαλί στα πόδια σου και οι λέξεις πιθανών στόχων είναι δωράκια ηδονής στο παντελόνι σου και βλακώδη φτερουγίσματα στο μυαλό σου.

Μεγάλωσες και ο κόσμος σε κοιτάζει στα μάτια.

Πεθαίνω να ακούσω την σιωπή σου να είναι γεμάτη απο το ίδιο δέλεαρ και μεστή απο το ίδιο γόητρο των λόγων σου.

Αναρωτιόμουν τι να κάνεις τα βράδια.Πώς περπατάς μέσα στο σπίτι και γυρίζεις πλευρό στα σεντόνια σου.Τί σκέφτεσαι κλείνοντας τα μάτια και πως ξυπνάς τα πρωινά σου.

Τα τελευταία βράδια η ανάγκη σου σβήνει τα φώτα του δωματίου μου και τρυπώνει κάτω απο το κρεββάτι.Στην αρχή δεν την βλέπω αλλά είναι τόσο έντονη η παρουσία της που τα μάτια δεν χρειάζονται αποδείξεις.

Γλιστράει αργά στο πάτωμα και αρχίζει να καλύπτει τους τοίχους γύρω μου μέχρι που έρχεται ακριβώς απο πάνω μου και κοιταζόμαστε στα μάτια.Κάθε βράδυ της λέω το ίδιο.

Αν έρχεσαι για να πληγώσεις οι προηγούμενες πληγές δεν έχουν κλείσει ακόμη. Αν έρχεσαι για να γνωρίσεις μην αργείς.Εκείνη παραμένει στη θέση της.

Μετέωρη ανάμεσα στο ταβάνι και το στρώμα.

Αφορμές.

Περπατάω όμορφα πλακόστρωτα.Αρχιτεκτονική μυρίζει παντού.Μεσαίωνας και γοτθικοί ρυθμοί εναλλάσσονται σε χιλιάδες φωτογραφίες μπροστά στα μάτια μου.

Έψαχνα έναν οδηγό. Ήμουν σίγουρη πως τον είχα.Κατέβασα μια ντουλάπα βιβλία να τον βρω.Τίποτα.Για να έρθει μια μέρα σε ένα ξενοδοχείο να θυμηθώ πως τον έχω δώσει σε ένα μελλοντικό σύντροφο ταξιδιώτη.

Κόσμος παντού.Άλλος κόσμος.Κόσμος που ξέρεις πως υπάρχει και δεν τον έχεις δει ποτέ.Δεκαεξάχρονα να μαζεύουν γόπες σβησμένες απο τα σταχτοδοχεία.Ηλικιωμένοι να κοιμούνται στον πιο βαθύ υπόγειο σιδηρόδρομο που έχω δει ποτέ μου.Μάτια φοβισμένα γεμάτα απο το "κόκκινο" των χρόνων που έλιωνε το κορμί και την ψυχή τους.

Σχολικές εκδρομές και έφηβοι στο μουσείο του τρόμου να γελάνε μπροστά στα κελιά των βασανιστηρίων και στην όρθια απομόνωση της εβδομάδας που δεν άφηνε το κορμί ούτε να λιποθυμήσει.
Σκηνές να γεμίζουν το μυαλό και ταινίες να σκηνοθετούνται αυτόματα.
Περπατάω.Γυρίζω το βλέμμα θαυμάζοντας το μυαλό και τη ματιά ανθρώπων περασμένων αιώνων.





Σκοτεινιά...τέσσερις απογευματινή.




Πόση ομορφιά μπορεί να υπάρχει στο ανθρώπινο μυαλό.

Πόση δυστυχία στα βλέμματα.

Πόση αγάπη στην καρδιά.

Πόσο όμορφη είναι η απλότητα.Χωρίς τίποτα.Χωρίς ίχνος περιτυλίγματος.

Πλούσιο στρώμα.

Ένα μαξιλάρι.Δυο καρδιές.Δυο χέρια.

Πόση αποστροφή σε μια παρατεταμένη σκέψη.

Πόσο "θέλω" στην ίδια.


Οι αφορμές δεν είναι αρκετές.Έλα όπως είσαι.Χωρίς να ψάξεις ούτε για την πρώτη λέξη.Ο κόσμος έτσι θα είναι ομορφότερος.
Τα σύννεφα μοιάζουν με όνειρα απο τα 45000 πόδια.Είναι τόσο κοντά που σχεδόν τα αγγίζεις.

Silence

Να αγαπάς,

να αισθάνεσαι,

να νιώθεις,

να είσαι αυθόρμητος,

να γελάς μέχρι δακρύων,

να κλαις μέχρι τα δάκρυα να γίνονται δάκρυα ελπίδας,

να είσαι ευαίσθητος,

να κοιτάς πάντα τα σύννεφα,

να βλέπεις πάντα τις λακκούβες και καμιά φορά να πέφτεις με φόρα μέσα τους.


Να ζεις...

και να ξέρεις πως μια αγκαλιά είναι πάντα για εσένα ανοιχτή.



Πάντα.



Χωρίς να έχει τίποτα σημασία.

Χωρίς να υπάρχει πριν.


Λένα πως είναι γρουσουζιά να σου εύχονται νωρίτερα απο τα γενέθλιά σου.Όχι όμως όταν σήμερα είναι η γιορτή σου.

Όταν μιλάς για αγάπη,για εκείνη που κάθε φωνήεν και σύμφωνο σε γεμίζει και η φωνή σου επιστρέφει μονάχη της,αυτό μπορεί να θεωρηθεί γρουσουζιά.

More thAn twist iN my sobrietY

Με τρομάζουν οι σκέψεις που μπορεί να κάνει το μυαλό στην απόλυτη ησυχία και στο βαθύ σκοτάδι.Είναι ένας δρόμος δεκαπέντε λεπτών που μοιάζει να κρατάει ώρες.Μια απλή ευθεία με γοητευτικές καμπύλες σε διάφορα σημεία.Που και που αν κοιτάξεις φευγαλέα εκτός δρόμου βλέπεις το μαύρο της θάλασσας και φώτα να την περιτριγυρίζουν.

Οι στιγμές έχουν μια μαγεία.Είναι ξεχωριστές.Πολλές όμορφες στιγμές δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις.Ενίοτε όμορφες.Δεν φτιάχνουν όμως κάτι μεγαλύτερο.Μένουν πάντα πολλές όμορφες στιγμές.Συγκεχυμένες και ανακατεμένες.

Στη διάρκεια αυτού του δρόμου και με αφορμή το λίγο και το πάντα,σκεφτόμουν πως ναι,έχω πολλές όμορφες μικρές στιγμές να σκέφτομαι.Περισσότερες απο τις στιγμές που έχουν πικρή γεύση.Και πλέον δεν θέλω άλλες μικρές όμορφες στιγμές.Θέλω τα πάντα.Θέλω να με "πλακώσουν" τα πάντα.Να μην μπορώ να αναπνεύσω απο τα πάντα που θα γεμίσω.Να μην αντέχω άλλο.Και ας γίνω και εγώ μια μικρή στιγμή τότε.Μια μικρή στιγμή που γέμισε απο πάντα.




ps.Μάλλον πρέπει να αποφεύγω την διαδρομή αυτή.Κυρίως βράδυ.
ps2.Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου.Θα λείπω.Και απο τα επόμενα.

Moment

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί,λάτρευε τα καλοκαιρινά μεσημέρια αριβώς εκείνη την ώρα που δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα..

Ήταν η ώρα που ένιωθε όπως μέσα στην θάλασσα όταν το νερό είχε την ίδια θερμοκρασία με αυτή του κορμιού του και δεν ένιωθε το βάρος του.

Όταν γινόταν ανάλαφρη η υπαρξή του..όταν κλείνοντας τα μάτια του και γέρνοντας πίσω, το κεφάλι του πλημμύριζε χρώματα, γαλήνη και φως, οι φωνές απο την παραλία ξεμάκραιναν και το μυαλό του γέμιζε με όλα όσα αγαπούσε.

Εικόνες και ακούσματα που έμοιαζαν με το πιο παράξενο και όμορφο τραγούδι.


Σε ψάχνω ακόμα.Για όσο κρατάει αυτό το τραγούδι.Για την στιγμή που δεν θα πιστεύω σε αυτό που θα βλέπω.


Η στιγμή είναι μοναδική.Κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να την κάνει να μην ξεθωριάσει ποτέ.Είναι όπως όλα τα μικρά και απλά πράγματα της καθημερινότητας που ορισμένες φορές φαντάζουν τόσο γελοία που σου φοράνε ένα ηλίθιο, χαζό χαμόγελο που μοιάζει συγκαταβατικό, όμως όχι.Δεν είναι.Είναι ευχάριστο.Είναι γεμάτο απο όλες αυτές τις στιγμές.

Τouch

Πότε σβήνει η φλόγα?

Ανιδιοτελώς.