Moment

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί,λάτρευε τα καλοκαιρινά μεσημέρια αριβώς εκείνη την ώρα που δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα..

Ήταν η ώρα που ένιωθε όπως μέσα στην θάλασσα όταν το νερό είχε την ίδια θερμοκρασία με αυτή του κορμιού του και δεν ένιωθε το βάρος του.

Όταν γινόταν ανάλαφρη η υπαρξή του..όταν κλείνοντας τα μάτια του και γέρνοντας πίσω, το κεφάλι του πλημμύριζε χρώματα, γαλήνη και φως, οι φωνές απο την παραλία ξεμάκραιναν και το μυαλό του γέμιζε με όλα όσα αγαπούσε.

Εικόνες και ακούσματα που έμοιαζαν με το πιο παράξενο και όμορφο τραγούδι.


Σε ψάχνω ακόμα.Για όσο κρατάει αυτό το τραγούδι.Για την στιγμή που δεν θα πιστεύω σε αυτό που θα βλέπω.


Η στιγμή είναι μοναδική.Κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να την κάνει να μην ξεθωριάσει ποτέ.Είναι όπως όλα τα μικρά και απλά πράγματα της καθημερινότητας που ορισμένες φορές φαντάζουν τόσο γελοία που σου φοράνε ένα ηλίθιο, χαζό χαμόγελο που μοιάζει συγκαταβατικό, όμως όχι.Δεν είναι.Είναι ευχάριστο.Είναι γεμάτο απο όλες αυτές τις στιγμές.