More thAn twist iN my sobrietY

Με τρομάζουν οι σκέψεις που μπορεί να κάνει το μυαλό στην απόλυτη ησυχία και στο βαθύ σκοτάδι.Είναι ένας δρόμος δεκαπέντε λεπτών που μοιάζει να κρατάει ώρες.Μια απλή ευθεία με γοητευτικές καμπύλες σε διάφορα σημεία.Που και που αν κοιτάξεις φευγαλέα εκτός δρόμου βλέπεις το μαύρο της θάλασσας και φώτα να την περιτριγυρίζουν.

Οι στιγμές έχουν μια μαγεία.Είναι ξεχωριστές.Πολλές όμορφες στιγμές δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις.Ενίοτε όμορφες.Δεν φτιάχνουν όμως κάτι μεγαλύτερο.Μένουν πάντα πολλές όμορφες στιγμές.Συγκεχυμένες και ανακατεμένες.

Στη διάρκεια αυτού του δρόμου και με αφορμή το λίγο και το πάντα,σκεφτόμουν πως ναι,έχω πολλές όμορφες μικρές στιγμές να σκέφτομαι.Περισσότερες απο τις στιγμές που έχουν πικρή γεύση.Και πλέον δεν θέλω άλλες μικρές όμορφες στιγμές.Θέλω τα πάντα.Θέλω να με "πλακώσουν" τα πάντα.Να μην μπορώ να αναπνεύσω απο τα πάντα που θα γεμίσω.Να μην αντέχω άλλο.Και ας γίνω και εγώ μια μικρή στιγμή τότε.Μια μικρή στιγμή που γέμισε απο πάντα.




ps.Μάλλον πρέπει να αποφεύγω την διαδρομή αυτή.Κυρίως βράδυ.
ps2.Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου.Θα λείπω.Και απο τα επόμενα.