Μεγάλωσες και ο κόσμος σε κοιτάζει στα μάτια.
Πεθαίνω να ακούσω την σιωπή σου να είναι γεμάτη απο το ίδιο δέλεαρ και μεστή απο το ίδιο γόητρο των λόγων σου.
Αναρωτιόμουν τι να κάνεις τα βράδια.Πώς περπατάς μέσα στο σπίτι και γυρίζεις πλευρό στα σεντόνια σου.Τί σκέφτεσαι κλείνοντας τα μάτια και πως ξυπνάς τα πρωινά σου.
Τα τελευταία βράδια η ανάγκη σου σβήνει τα φώτα του δωματίου μου και τρυπώνει κάτω απο το κρεββάτι.Στην αρχή δεν την βλέπω αλλά είναι τόσο έντονη η παρουσία της που τα μάτια δεν χρειάζονται αποδείξεις.
Γλιστράει αργά στο πάτωμα και αρχίζει να καλύπτει τους τοίχους γύρω μου μέχρι που έρχεται ακριβώς απο πάνω μου και κοιταζόμαστε στα μάτια.Κάθε βράδυ της λέω το ίδιο.
Αν έρχεσαι για να πληγώσεις οι προηγούμενες πληγές δεν έχουν κλείσει ακόμη. Αν έρχεσαι για να γνωρίσεις μην αργείς.Εκείνη παραμένει στη θέση της.
Μετέωρη ανάμεσα στο ταβάνι και το στρώμα.
Και η δική σου ανάγκη ? κι αυτή μετέωρη ? ... σε κάθε περίπτωση θα ήθελα να σου πω πως δεν είναι ανάγκη να πιάνεις κουβέντα με τις ασυνείδητες ανάγκες του "άλλου" , πολλές φορές είναι ανυπόστατες και ζουν μόνο μέσα στο μυαλό μας .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπόλυτο δίκιο krye,απόλυτο.Νομίζω πως η δική μου ανάγκη είναι εκτός στρατόσφαιρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό σας βράδυ..