Αφορμές.

Περπατάω όμορφα πλακόστρωτα.Αρχιτεκτονική μυρίζει παντού.Μεσαίωνας και γοτθικοί ρυθμοί εναλλάσσονται σε χιλιάδες φωτογραφίες μπροστά στα μάτια μου.

Έψαχνα έναν οδηγό. Ήμουν σίγουρη πως τον είχα.Κατέβασα μια ντουλάπα βιβλία να τον βρω.Τίποτα.Για να έρθει μια μέρα σε ένα ξενοδοχείο να θυμηθώ πως τον έχω δώσει σε ένα μελλοντικό σύντροφο ταξιδιώτη.

Κόσμος παντού.Άλλος κόσμος.Κόσμος που ξέρεις πως υπάρχει και δεν τον έχεις δει ποτέ.Δεκαεξάχρονα να μαζεύουν γόπες σβησμένες απο τα σταχτοδοχεία.Ηλικιωμένοι να κοιμούνται στον πιο βαθύ υπόγειο σιδηρόδρομο που έχω δει ποτέ μου.Μάτια φοβισμένα γεμάτα απο το "κόκκινο" των χρόνων που έλιωνε το κορμί και την ψυχή τους.

Σχολικές εκδρομές και έφηβοι στο μουσείο του τρόμου να γελάνε μπροστά στα κελιά των βασανιστηρίων και στην όρθια απομόνωση της εβδομάδας που δεν άφηνε το κορμί ούτε να λιποθυμήσει.
Σκηνές να γεμίζουν το μυαλό και ταινίες να σκηνοθετούνται αυτόματα.
Περπατάω.Γυρίζω το βλέμμα θαυμάζοντας το μυαλό και τη ματιά ανθρώπων περασμένων αιώνων.





Σκοτεινιά...τέσσερις απογευματινή.




Πόση ομορφιά μπορεί να υπάρχει στο ανθρώπινο μυαλό.

Πόση δυστυχία στα βλέμματα.

Πόση αγάπη στην καρδιά.

Πόσο όμορφη είναι η απλότητα.Χωρίς τίποτα.Χωρίς ίχνος περιτυλίγματος.

Πλούσιο στρώμα.

Ένα μαξιλάρι.Δυο καρδιές.Δυο χέρια.

Πόση αποστροφή σε μια παρατεταμένη σκέψη.

Πόσο "θέλω" στην ίδια.


Οι αφορμές δεν είναι αρκετές.Έλα όπως είσαι.Χωρίς να ψάξεις ούτε για την πρώτη λέξη.Ο κόσμος έτσι θα είναι ομορφότερος.
Τα σύννεφα μοιάζουν με όνειρα απο τα 45000 πόδια.Είναι τόσο κοντά που σχεδόν τα αγγίζεις.