Moved silently along the dusty boulevard...

Κι έτσι ανάμεσα σε κουραμπιέδες και ιπτάμενα μελομακάρονα τρέχει προς το δεντράκι...δεν είναι μεγάλο,ούτε με αμέτρητα λαμπάκια και στολίδια...Έχει πάνω του αναμνήσεις...φωτογραφίες που αιχμαλώτισαν αγαπημένες της στιγμές..κλαδιά που περιμένουν να γεμίσουν με περισσότερες στιγμές..κενούς χώρους που θα δώσουν τη θέση τους σε έγχρωμα και ασπρόμαυρα ενσταντέ...σε χαμόγελα,σε βλέμματα,σε υπονοούμενα,σε τοπία και μέρη που θέλει να θυμάται και να ξαναπάει..

και μέσα σε όλες όσες υπάρχουν και όλες όσες θα έρθουν υπάρχει και εκείνη με το αγαπημένο της σύννεφο..μα ακόμη είναι θολή σαν τις φωτογραφίες της στιγμής που βγάζαμε παλιά και τις κουνούσε ο φωτογράφος μέχρι να φανερωθεί η αποτύπωση της στιγμής πάνω στο χαρτί...Αυτής της φωτογραφίας όμως δεν της φτάνει μια απλή ταλάντευση του χεριού για να καθαρίσει...Χρειάζεται ακόμη άλλες 8 μέρες για να φανεί το συννεφάκι της..

Για να δει αν είναι έγχρωμο ή ασπρόμαυρο..αν είναι καθαρό ή θολό..αν είναι μια πετυχημένη λήψη ή άλλη μια αποτυχία..αν είναι απο αυτά τα σύννεφα της ανατολής τα φουσκωμένα που τα λούζει το γλυκό φως του πρωινού και δεν χορταίνεις να τα κοιτάζεις ή αν είναι από τα άλλα εκείνα της δύσης..που είναι γεμάτα περίεργα χρώματα που τραβάνε αμέσως τη ματιά αλλά δεν σε αφήνουν να τα χορτάσεις και κρύβονται αμέσως πίσω από βουνά και πεδιάδες..

Σύννεφο θα είναι σίγουρα..ναι..καθαρός ουρανός αποκλείεται..ποτέ δεν της άρεσαν τα εύκολα και ξεκάθαρα..

Feelings...

are much like waves. 

We can't keep them from coming, but we can choose which one to surf.....

No title...

Eφημερία έχει πάντα η ψυχή της...όπως η εντατική των νοσοκομείων..

Χωρίς προορισμό...

Κι έτσι χωρίς κανένα προορισμό μόνο ονειρικές συννεφοπλασίες βαδίζει σ'ένα πλανήτη από αστερόσκονη..στροβιλίζεται σε γνώριμους ήχους από σταγόνες νερού,δροσοσταλίδες που ακουμπάνε σε όλους τους πόρους του δέρματος της,χέρια μέσα στο υγρό ύφασμα της τσέπης,μάτια κλειστά,αισθήσεις ορθάνοιχτες ακόμα και στον ήχος της σκόνης που σηκώνουν τα δάχτυλα των ποδιών όπως απομακρύνεται...

χωρίς προορισμό..έτσι με μόνη γνώριμη παρουσία αυτόν τον ήχο να τρυπάει όλες τις ζώνες της..να χαϊδεύει τα μάγουλα της..να παίζει στο πρόσωπό της να γίνεται φως και να την λούζει ολόκληρη..

Κλείνει τα φώτα της ..στα τυφλά..έτσι χωρίς κανένα προορισμό..μόνο αυτός ο ήχος και οι σφυγμοί στο λαιμό της....κλείνει τα μάτια της και βλέπει...τα ανοίγει και δεν γνωρίζει τίποτα..μόνο αυτό τον ήχο..σ'αυτό το δρόμο χωρίς προορισμό..μόνο ένας βαλς να την περιμένει παρακαλάει..και μετά θα μπει πάλι στο δικό της δρόμο...στο δικό της πλανήτη...που η διαδρομή είναι η ίδια μα κάθε φορά τόσο διαφορετική...γιατί όσα υπάρχουν και βλέπει με τα κλειστά της μάτια συνεχώς μεταμορφώνονται..αλλάζουν..άλλοτε ομορφαίνουν και άλλοτε ασχημαίνουν..και άλλοτε απλώς εξαφανίζονται...

και εκείνη βαδίζει χωρίς προορισμό...μόνο το βαλς στη βροχή να περιμένει και να κολλάει όπως τα γυμνά χέρια στο χιόνι...να λιώνει όπως ο πάγος που αγκαλιάζει ένα ζεστό κορμί..να νοιώθει με εξι αισθήσεις..να κοκκινίζει και να μένει πάντα αναλλοίωτη...

όλα γύρω της να τρέχουν και εκείνη να βαδίζει με τη σιγουριά πως αυτός ο κύκλος θα γίνει κάποτε ευθεία και θα την ελευθερώσει..χωρίς να κουράζετε..χωρίς να αφήνεται..να βαδίζει..ξανά και ξανά και ξανά..κι όσο κι αν αλλάζουν όλα γύρω της...μυρωδιές,εποχές,αέρηδες,ήλιοι και σύννεφα εκείνος ο ήχος να μένει πάντα ο ίδιος..άγρυπνος φρουρός να της θυμίζει το σκοπό της..αξίζει να παλέψει για μια αλήθεια κι ας είναι η φωτιά της να την κάψει...να την αλλάξει να την πληγώσει...μόνο η φωτιά να είναι απο σπίρτο και τις πληγές τα αγρίμια τις γλύφουν μόνα τους σε δρόμους χωρίς προορισμό..σε βήματα μοναχικά..με γνώριμους ήχους και βαλς να περιμένουν στις βροχερές γωνίες..

Feel..hear..taste

I can feel your breath deep inside my ears..

I can hear your voice wispering in my heart..

I can taste your loneliness inside my arms..

and I can feel..i can feel this song..

these words for the one

these words for the one

the only one I love these words

even when you are gone I can feel..

even when you  fade I can hear

even when you dissapear I can feel

all the songs for the one

all the songs for the one

you..you..you..only you

Στεγνή...

Πάντα της άρεσαν τα Χριστούγεννα...και δεν μπορεί να κάνει εξαίρεση ούτε σε αυτά που έρχονται...

Είναι τρομακτικό το  πως ξαφνικά αλλάζεις διάθεση...τελικά ο οργανισμός έχει το δικό τηλεκοντρόλ..πατάει μόνος του pause και ενίοτε delete..και εκείνη δεν είχε καταλάβει τίποτα...σήμερα όμως κάποια στιγμή αναρωτήθηκε..και κατάλαβε...ο οργανισμός της απέβαλε τα πάντα..όπως γίνεται και σε εκέινες τις αποτυχημένες εγχειρήσεις που ο ασθενής ορισμένες φορές "λυπάμαι..απεβίωσε.." ή στη καλύτερη περίπτωση ζεί αγκαλιά με το πρόβλημά του..

για εκείνη όμως είναι διαφορετικό...ναι..είναι ελεύθερη..χαμογελάει..χαζογελάει..ονειρεύεται..γράφει με όρεξη..διαβάζει με περισσότερη..ακούει τα μελαγχολικά αγαπημένα της τραγούδια στεγνή.Ναι..στεγνή..
Είναι εκείνη που έψαχνε να βρει τόσο καιρό...

Και έξω..αχ έξω δεν θα μπορούσε να είναι πιο όμορφα..τα πεζοδρόμια γυαλίζουν απο την υγρασία...η ατμόσφαιρα μυρίζει Δεκέμβριο..τα χρώματα είναι υπέροχα..τα φώτα περισσότερα..οι γεύσεις πιο έντονες και οι μυρωδιές ανεξήτηλες..

Καλώς με βρήκες λοιπόν...

Επώνυμος ανώνυμος

Κάποτε κάποιος της είχε πεί πως απ'ολους τους ανθρώπους,απο οποιαδήποτε συναναστοφή κάνουμε στη ζωή μας πάντα "παίρνουμε" και κάτι..Της το είχε μεταφράσει σαν το πιο απλό χαμόγελο μέχρι το πιο δυνατό μάθημα ζωής..
Αυτό τον καιρό αναρωτιέται αν υπάρχει κάποιο κουμπί να το πατήσει και να εξαφανιστούν μνήμες και θύμισες..Όχι...δεν παίρνουμε πάντα "κάτι"...Παίρνουμε και τίποτα..απολύτως τίποτα..Και αναρωτιέται για ποίους λόγους να θυμάται το τίποτα?Έναν επώνυμο ανώνυμο..Έναν άνθρωπο χωρίς βλέμμα..Τι να τον κάνει τον παράδεισο όταν ο Πανάγαθος έχει κόψει το νερό?
Περίεργα πράγματα...Χρόνια πολλά..

Είπε..

Ό,τι σε τρώει,μην το αφήσεις να χορτάσει...

......................................................................

Δικαίωμα

Κρύο τσουχτερό,τόσο που το νοιώθει να της μουδιάζει τα ακροδάχτυλα..Άγνωστες φυσιογνωμίες περνούν γύρω της βιαστικά,απότομα και απόμακρα σε ένα κόσμο μακριά απο τον δικό της..Λοξές ματιές σε βλέμματα που κουβαλάνε ίχνη απο το δικό της παρελθόν..Μια ρυτίδα έκφρασης,ένα λακάκι,ένα απλό σημάδι..Τρίβοντας το λαιμό της στο μάλλινο κασκόλ..επαναφέρεται στο τώρα και χαμηλώνει το δικό της βλέμμα αποφέυγοντας..
Αυξάνει το βηματισμό της..κάθε βήμα και μια ανάσα,κάθε ανάσα η ίδια σκέψη..

-Πώς ξεφεύγεις από την φυγή σου?

Δεν θέλει άλλο κρύο..ψάχνει για μια ομίχλη κι ας ξέρει ότι εκεί κάθε της κίνηση πρέπει να είναι απόλυτα προσεκτική χωρίς το παραμικρό περιθώριο λάθους..Εκεί δεν έχει επιλογές..κινείται βάση ενστίκτου..
Έρχονται Χριστούγεννα και είναι η πρώτη χρονιά που δεν τα θέλει..η πρώτη φορά που όσο πλησιάζουν αυτά μεγαλώνει και η θλίψη μέσα της..Έγινε πλέον 10 εβδομάδων..Και η τροφή της δεν είναι η απουσία..Τρέφεται απο την συνήθεια της απουσίας..μέρα με τη μέρα πολλαπλασιάζεται..
Εκείνη προσπαθέι να συνεχίσει με ένα όργανο λιγότερο και όχι,δεν θέλει μηχανική υποστήριξη.Θέλει να νοιώθει την απώλεια και εύχεται να είναι τόσο έντονη όσο ήταν και η πλατωνική παρουσία.Αυτή που υπάρχει παντού αλλά δεν βρίσκεται πουθενά..Δικαίωμα της..

υσ.Πλέον κοιμάται στον καναπέ.."τον" περιμένει για εκέινο το ναυάγιο μέσα στο δέρμα του..

Breathtaking...

Το πρόβλημα είναι όταν το διαμάντι που έβλεπε κάποτε μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν θα κράταγε ακόμα κι αν της το χαρίζανε...αλαζονεία?λάθος επιλογές? ή κάρμα?

Η φωνή από μέσα εκκωφαντική "λάθος επιλογές"...Η σκέψη "κάρμα"..

Δεν ανησυχεί..ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν αναπνοές..

Όταν πονάει τόσο που δεν μπορεί να αναπνεύσει..ξέρει ότι έτσι επιβιώνει..

Ευχή

Σε ευχές που δεν θα πούμε πλέον ποτέ..
σε ατέλειωτες χαζοσυζητήσεις που δε θα ξαναγίνουν..

στις διαφημίσεις που έμειναν να θυμίζουν πως υπήρχαμε πριν λίγο καιρό...
σε όσα θυμίζουν..σε όσα μας κάνουν να ξεχνάμε...σε όσα μας αναγκάζουν να παθαίνουμε αμνησία..
ναι..απο αυτή την επιλεκτική..

Σε όλα αυτά που βρίσκονται εδώ και μας ταρακουνάνε...και σε όλα εκείνα που μας τραβάνε στα "σίγουρα"...

Σε όλα..για όλα..γεμάτα με όλα..

Το δέλεαρ..

...έχει πάντοτε τίμημα...








Σ'αυτόν που με άμαθε να ακούω με όλες μου τις αισθήσεις αλλά μου τις στέρησε όλες..

Mα υπάρχουν όλα τελικά!

Το άκουγα πριν λίγο..και ναι..είναι τρελό πώς γίνεται και ορισμένα τραγούδια έχουν την περίπτωση μας..ακόμα και σε στίχους που άκουγες πριν και προσπέρναγες ή δεν καταλάβαινες ή δεν ένοιωθες..Σχεδόν....μαγικό!
Άκουσε το...

"Έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ
σ' ένα παράδεισο που μ' έδιωξε και να 'μαι
βρίσκομαι χάνομαι απελπίζομαι επιζώ
κι όταν δεν έχω τι να κάνω σε θυμάμαι

Σφίγγω τα δόντια παριστάνω το χαζό
χάνω ευκαιρίες γιατί θέλω να θυμάμαι
έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ
σ' ένα παράδεισο που μ' έδιωξε και να 'μαι

Όταν θα νιώσεις όπως ένιωσα εγώ
το πρόβλημα μου όταν γίνει και δικό σου
όταν θα έχεις μ' ένα σύννεφο δεσμό
και μόνο σύμμαχο τον εαυτό σου.."

Μα δεν τους είπα την αλήθεια...

"Είπα στους φίλους μου για σένα
πως θα σε κλέψω για ένα βράδυ
πως θα σε φέρω στα νερά μου
να κοιμηθούμε στο σκοτάδι
μα δεν τους είπα την αλήθεια
είναι ό,τι λέω από συνήθεια..



Ούτε που ξέρω τ΄όνομά σου
πώς ταξιδεύεις τις αισθήσεις
ξέρω μονάχα πως δικιά μου
σε είχα πριν να μ' αποκτήσεις.."

Στίχοι : Πέγκυ Πολίτου / Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Τα πάθη της Βροχής..

Βροχή....γιατί την λατρεύω..όπως και τις συννεφιές ..
Καλημέρες..

"Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι.
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής.
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού’ μαθε για τους ήχους.
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ.
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ."
 Κική Δημουλά

Αναπάντεχο...

Υπάρχουν κάποιες φορές στη ζωή μας που καλύπτονται με το πέπλο του μυστηρίου..κι αυτό είναι που τους δίνει έναυσμα για να εξελιχθούν σε μοναδικές και ίσως ανεπανάληπτες...Όπως όλες όμως είναι "στιγμές" που κάποιες τελειώνουν ομαλά..και κάποιες εντελώς απροσδόκητα...Αυτές της πρώτης περίπτωσης απλά τις δέχεσαι..αυτές τις δεύτερης είναι που προσπαθήσεις να βγάλεις το πέπλο του μυστηρίου που τις κάλυπτε και ψάχνεις να βρείς κάτι για να τις βγάλει απο την σφάιρα του φανταστικού και να τις βάλει στην πραγματικότητα..ίσως και για να περάσουν στην αιώνιοτητα...ίσως..
Τί κάνεις όμως σε αυτές τις στιγμές όταν βρείς τα μέσα...?Τα χρησιμοποιείς ή αρκεί η ικανοποίηση οτι βρήκες κάτι που υποδηλώνει πως αυτές οι στιγμές κάποτε υπήρξαν...?

Μίλα ψιθυριστά...

Ναι,το θέατρο είναι φτηνό..
όπως και οι αγάπες και τα ταξίδια με το νου και οι βολτές στο φεγγάρι..είναι όλα φτηνά..σαν τα τσιγάρα.
τόσο κρατάνε και σαν στιγμή και σαν απόλαυση..
Στην αρχή είναι το παράξενο που σε γοητεύει..το θέλεις και δεν το θέλεις...τρώγεσαι να το δοκιμάσεις..μέσα σου λες πως δεν θα το κάνεις για πολύ..πως εσύ είσαι αυτός που μπορεί να το κόψει και να το αρχίσει όποτε θέλει..
Και πέφτεις..
και μαγεύεσαι απο τους καπνούς και τα δαχτυλίδια..και το ζητάς να σε συντροφεύει στις πιο δικές σου ώρες..στην απόλαυση και στην απογοήτευση..στο περίμενε και στο έλα..Και αρχίζει να σε τρώει..να παίρνει τη θέση που άθελα σου του δίνεις..
Και μετά...
μετά είναι αργά..
Μετά απλά αλλάζεις μάρκα..
Ποτέ δεν κόβεται ουσιαστικά..κι αν κοπέι θα μείνει το ανεκπλήρωτο..θα μείνει το στίγμα του ανεκπλήρωτου να σε καταδιώκει..

Όχι δεν πρόκειται για ένα Post για τσιγάρα....




Την καληνύχτα μου..

Είναι κάτι στιγμές...

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ' αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι...

για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο,
να χαϊδεύει με αφρούς,
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.



Σ'αυτές τις στιγμές λοιπόν μαζί με ένα ποτήρι σπιτική σαγκρια...

Τα ανάλεκτα..

Τις προάλλες έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο..δηλαδή δεν έπεσε ακριβώς..
έχω την κακιά συνήθεια αφού διάβασα όλη την Εμπειρία Εκδοτική και τον Λιβάνη να μην μπορώ να διαβάσω άλλα βιβλία ερωτικουσυναισθηματικού περιεχομένου του στυλ
κορίτσι-ερωτευεται αγόρι
αγόρι-αγνοεί κορίτσι
κορίτσι-φοράει μαύρες πλερέζες
αγόρι-κορίτσι-κορίτσι-αγόρι
αγόρι-κορίτσι ζήσαν ευτυχισμένοι κλπ...
δεν μπορώ να διαβάσω βιβλίο που το θέμα του να κυλάει ομαλά..
Δεν ξέρω αν αυτό είναι μια μορφή ανωμαλίας..θέλω να καταπιάνομαι με βιβλία που να μπορώ να διαβάσω οποιαδήποτε σελίδα τους χωρίς απαραίτητα να είναι συνέχεια της προηγούμενης..
Ένα τέτοιο λοιπόν βιβλίο είναι και "Τα ανάλεκτα του Κυρίου Schott"
Τα ανάλεκτα του Κυρίου Schott δεν μπορείς να τα διαβάσεις μονοκοπανιά,ούτε όμως και να τ'αφησεις απ'τα χέρια σου (αλήθεια).Είναι μια μοναδική συλλογή έξοχων trivia.
Ποιό άλλο βιβλίο μπορεί να καυχηθεί για ένα index που περιλαμβάνει

νοηματικές γλώσσες



τα μήκη των κορδονιών των παπουτσιών



τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα



μονομαχίες και νάνους




μεγέθη αυγών και αποτελέσματα εκλογών?




ενδεικτικά θα σας αναφέρω αυτά που έκαναν εντύπωση ως τώρα..εννοείται πως δεν το έχω διαβάσει όλο..ανοίγω συνέχεια και μια διαφορετική σελίδα!!

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ

Αναζητήστε την στον στίχο 1.169 των Εκκλησιαζουσών του Αριστοφάνη.Αποτελεί μια ολόκληρη μαγειρική συνταγή και προφέρεται απνευστί επί σκηνής

Λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματο
σιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστερα
λεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγωοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών

 είναι η συνταγή του κυκεώνα,ενός αρχαίου "τουρλού"
(Πραγματικά μου βγήκαν τα μάτια για να την γράψω!!!)

Έμαθα οτι ο καφές με ολίγη ή ναι και όχι είναι με τρεις κουταλιές καφέ και μισή κουταλιά ζάχαρη...
Έμαθα οτι στο στρατό Ροζαλία λένε το απολυτήριο,σεξ την στέρηση εξόδου..

Που αλλού θα σκοντάψεις πάνω στη γάτα του Τζών Λένον,στον προμηθευτή σωληνώσεων της Βασίλισσας,στους δώδεκα άθλους του Ηρακλή και στους φόνους που περιγράφει η Αγκάθα Κρίστι?
Πού αλλού μπορείς να βρείς συγκεντρωμένα σε γειτονικές σελίδες τα ονόματα των ρίψεων του γκόλφ,την ιστορία του Φόρου Πίλου,το βεληνεκές των βαλλιστικών πυραύλων,τα ευγενή αέρια,τα καλιαρντά και τη σημασία της Γουαδελούπης??

Για πολλούς ίσως είναι άχρηστες πληροφορίες..για'μένα είναι ένα ευχάριστο διάλειμμα...μια παύση για ένα ακόμα χαμόγελο για αυτά τα απλά και καμιά φορά "άσχετα" που μας περιβάλλουν.. :-)

ps..Εσύ μην ξεχνιέσαι...είπαμε...σε βαρέθηκα!

El sueno...

Βαρέθηκα...Βαρέθηκα έναν ζωντανό νεκρό..βαρέθηκα να σε ψάχνω παντού..βαρέθηκα να μην είσαι πουθενά..βαρέθηκα την αναμονή..βαρέθηκα τις νύχτες αυπνίας..βαρέθηκα να κρατάω το μαξιλάρι σου σφιχτά..βαρέθηκα να μιλάω με τα πράγματά σου...βαρέθηκα να περιμένω να σου δώσω αυτό που σου έχω πάρει..θα μείνει πάντα καταχωνιασμένο στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου..εκεί που το έβαλα την νύχτα που δεν ήρθες..τη νύχτα που σε περίμενα..μ'ακόυς??Σε περίμενα....βαρέθηκα να σκέφτομαι ένα ψέμα..μια απάτη..έναν δειλό..έναν άνανδρο..έναν που ήξερε μόνο λόγια...βαρέθηκα να είσαι αόριστος...βαρέθηκα να είσαι ένας και όχι εκείνος...βαρέθηκα να πρέπει να είμαι καθώς πρέπει ακόμα και με τη σκέψη σου..βαρέθηκα...βαρέθηκα να φέρομαι ακόμα και σ'αυτην έτσι..δεν αξίζει ούτε στη σκέψη σου η έννοια μου..βαρέθηκα να κοιτάζω τις σελίδες σου...βαρέθηκα να σε δικαιολογώ...βαρέθηκα να σε συγχωρώ...βαρέθηκα να σκέφτομαι την κάθε μου κίνηση δυο φορές μήπως εσύ "το πάρεις αλλιώς.."..βαρέθηκα τη σκέψη σου..
Μ'ακούς...?
Βαρέθηκα...σιχάθηκα...απογοητεύτηκα....και όχι δεν υπάρχουν δικαιολογίες....είσαι ό,τι είσαι και είμαι αυτό που είμαι..και ό,τι είσαι χωράει σε μια σακούλα που σήμερα μπήκε στο πατάρι..Βαρέθηκα μ'ακούς...?Μην γυρίσεις..μην με ψάξεις..βαρέθηκα και ηρέμησα..Σβήνω και ηρεμώ..διαγράφω και ξαναγεννιέμαι...Βαρέθηκα και τα τραγούδια σου..και τον ήχο της φωνής σου να χτυπάει μέσα στ'αυτιά μου..βαρέθηκα το κανάλι που σε θυμίζει..το διέγραψα κι αυτό απο τη μνήμη του χαζοκουτιού..Και το περίεργο σ'αυτη τη διαγραφή είναι πως κάθε φορά που διαγράφω και κάτι δικό σου το νιώθω να φεύγει απο μέσα μου και ξελαφρώνω..Βαρέθηκα να περνάω περισσότερο χρόνο μαζί σου και λιγότερο μαζί μου...Βαρέθηκα..Βαρέθηκα να αναρωτιέμαι με το ύφος του χαζού..Ακόμη κι αυτό που σε αφορά..βαρέθηκα να το γράφω...βαρέθηκα να ψάχνω να βρω κόσμιες λέξεις να το ντύσω...δεν με απασχολεί..αυτό είμαι....δεν με βρήκες ποτέ όμως...σε πλησίασα πολύ και φοβήθηκες...και δείλιασες..δείλιασες απο την δική σου επιδίωξη..Βαρέθηκα..και κάθε φορά που το ξεστομίζω φεύγεις απο μέσα μου..κομμάτι κομμάτι....Βαρέθηκα να πέφτεις σιγά σιγά..βαρέθηκα και σ'έριξα μονομιάς...
Άνθρωπος ρε...είμαι άνθρωπος!


Σε βαρέθηκα...


Andando en las arenas
yo decidí dejarte.

Pisaba un barro oscuro
que temblaba,
y hundiéndome y saliendo
decidí que salieras
de mí, que me pesabas
como piedra cortante,
y elaboré tu pérdida
paso a paso:
cortarte las raíces,
soltarte sola al viento.
P.Neruda

Συναισθηματικές αλοιφές..

Τώρα πια μπορείς να αρχίσεις τους απολογισμούς. Η οθόνη μπορεί να γεμίζει με ένα τεράστιο

The End

σε κάποιο βασικό τομέα της ζωής σου, ενώ για κάποιον άλλο υπάρχει ένα

"Προχώρησε στην Επόμενη Πίστα."

Ναι, όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει… Όλοι ξέρουμε ότι είναι δύσκολο όταν ακούς την πόρτα πίσω σου να κλείνει.Ειδικά όταν εκείνη αφήνει έναν εκωφαντικό θόρυβο που σε ανατριχιάζει και σε ξεπετάει απο το κορμί σου..

Μερικές φορές, όπως τώρα, ίσως αναρωτιέσαι πώς γίνεται οι έφηβοι να θυσιάζουν τα πάντα για να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν σε έναν έρωτα. Ζήτημα σφρίγους βεβαίως και ορμονών, όμως και σε σένα αρχίζει να διαφαίνεται ότι χωρίς έρωτα και δημιουργικότητα η ζωή είναι αβίωτη,ανούσια,άγευση,σκληρή,ασπρόμαυρη,άηχη..

Μα εσύ αλλάζεις στρατόπεδα στη μέση της συζήτησης γιατί δεν υπάρχει αρμονία χωρίς να προηγηθεί δυσαρμονία..Και γιατί πλέον μετά απο τόσα θεωρείς κακόγουστες τις συναισθηματικές αλοιφές που ανταλλάσσονται όταν αυτές δεν υποστηρίζονται από πράξεις..κακόγουστες και άνοστες.. σε πιάνει πανικός και μόνο στη σκέψη ότι η καρδιά σου συχνά δεν δίνει δεκάρα για τα όχι του μυαλού σου...

Πρέπει να μάθεις να ακούς..να νοιώθεις..να σκέφτεσαι και να ζείς τις σκέψεις σου..δυνατά και έντονα..ο έρωτας και η επιθυμία δεν εξηγούνται..είναι ακατανόητα..και ανίκητα..
Το ασανσέρ θα πάει ή στο ρετιρέ ή στο υπόγειο...κοπήκαν οι ενδιάμεσες στάσεις..τέρμα..δεν έχει άλλες..Διάλεξε τι θέλεις..

Μερικές φορές οι φαντασιώσεις σε έχουν παρασύρει σε χωράφια ή σχέσεις που δεν σου βγήκαν σε καλό, άρα ξέρεις πόσο επικίνδυνα μπορούν να γίνουν τα όνειρα και οι παράλογες προσδοκίες. Εάν όμως δεν υπήρχαν οι ψευδαισθήσεις δεν θα υπήρχαν ούτε πάθη ούτε ανακαλύψεις νέων ηπείρων. Αν βασιζόμασταν μόνο στα ένστικτά μας θα παραμέναμε στην αναπαραγωγή και δεν θα σηκωνόμασταν ποτέ στα δύο μας πόδια.

Έκλεισε η πόρτα κι ας μην το κατάλαβες..καλό είναι..




ps..σημασία έχει ποιον ονειρεύεσαι για να κοιμηθείς και όχι ποιός είναι δίπλα σου...



photo by N.Vasilakis

Και τα χείλη κολλημένα στη μυρωδιά σου...

Άδειασα..

Όταν χαράζει...

Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι' αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα...


Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας





"Ούτε που πρόλαβα να σου πω την μοναδική μου ιδιότητα..Είμαι συλλέκτης..μαζεύω το πιο σκληρό και άγριο  πράγμα του κόσμου..στιγμές..Έτσι κι αλλιώς..τα πράγματα θα κυλήσουν όπως θέλουν αυτά..Η ζωή ξέρει..."

Ιδιωτικά ουράνια τόξα..

Το μυαλό μου γεμίζει με δημιουργικές ιδέες και με την διάθεση να κυνηγήσω ιδιωτικά ουράνια τόξα...Μα κάποιος φωνάζει..
"Πρόσεχε…
Είσαι ακόμα συναισθηματικά τρωτός – κάποιοι λένε απελπισμένος.
Παρόλο που είναι υγιές να είσαι ανοιχτός και να τρέχεις πίσω από ό,τι θέλεις, εντούτοις μπορείς εύκολα να γίνεις και το joke της χρονιάς.
Όλα σε τραβάνε πιο κοντά σε κάποιον που σε επηρεάζει βαθιά, που σε τραβάει από τη μύτη, που σε ακινητοποιεί μόλις τον δεις,τον σκεφτείς,τον ονειρευτείς...
Αγάπη, μελαγχολία, νοσταλγία, πένθος: 
μερικές φορές δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά μεταξύ τους."
Και ακινητοποιούμαι για λίγο... 

Aρνούμαι..

Συγκεχυμένα & Ανακατεμένα..

Καταλαβαίνω..
καταλαβαίνεις..?
Μπορώ αν μπορείς..
Μπορώ..
Κατάματα μόνο έτσι..
Κατάματα..ναι..
Λυρικά και δραματικά..
Πόσο μπορεί να διαρκεί μια μέρα στο σκοτάδι...
Πόσο..?
μια εβδομάδα..?
Πόσο..?
Μερικά λόγια που λέγονταν έτσι στην τύχη, ήταν εκείνα που λίγο-λίγο μου τα φανέρωσαν όλα..
Ίσια μπροστά σου, δεν μπορείς να πας πολύ μακριά...
Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις
γνωρίσει.
Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα.
Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση...
Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό.
Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό.
Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι...
Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι' αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν...
Απόψε... ξέρεις... μην έρθεις.
Δεν θα σ' αφήσω καθόλου...
Σε περίμενα πριν τον Σεπτέμβρη να έρθεις..
μα δεν ήξερα πως σε παραπλάνησε
κάποιος σωσίας του ύπνου μου
δισταγμός..
Μα για πές μου..
πότε οι δισταγμοί λένε την αλήθεια..?
Μικρέ πρίγκιπα να προσέχεις..
για να προσέχω..
Είμαι γιατι είσαι..
Είμαι για ό,τι είσαι..

Μια παραλίγο ευτυχία...μαζί σου πάντα θα με δένει..

Γνωστή η διαδρομή..πολύ γνώριμη.. πεύκα και εκκλησάκια τριγύρω..Πόσα διαφορετικά συναισθήματα μπορούν και υπάρχουν για μια εικόνα..για ένα μέρος που κάποτε έβλεπες αδιάφορα..μετά πέρασε στη σφαίρα της λατρείας και τώρα ξαναγύρισε στην αδιαφορία..αδιαφορία με μια μικρή δόση πικρίας..μια δόση που κέρδισε τη θέση της επάξια..

Γυρίζω..κοιτάζω..χαμογελάω..κουνάω το κεφάλι..σκέφτομαι..αναπολώ..αναρωτιέμαι..ξαναγυρίζω..συνεχίζω..μια συνέχεια είναι όλα..μια συνέχεια που καταλήγει σε ένα φευγαλέο γύρισμα του κεφαλιού για να ξαναγίνει μια συνέχεια μετά..σαν να μην υπήρξε ποτέ τίποτα..σαν να υπήρξαν όλα μόνο στη σφαίρα της φαντασίας..
Αναρωτιόμουν πως είναι να τσακίζεται ένας άνθρωπος..να πέφτει από το ψηλότερο σημείο...Θαυμάζω τους αναίσθητους..κάποτε τους λυπόμουν..

Από το 24ωρο μου πλέον λείπει μια ώρα..όταν έρχεται αυτή κλείνω τα μάτια για να με προσπεράσει..ζω μια ώρα λιγότερο την κάθε μέρα..Και δεν παθαίνω τίποτα..δεν καταλαβαίνω ούτε πότε έρχεται ούτε πότε φεύγει..ο οργανισμός μου μπαίνει από μόνος του σε μια θέση άμυνας..περιμένει και μετά επανέρχεται στα φυσιολογικά του επίπεδα..

Και μείναμε φαντάσματα...να περιφέρονται αγριεμένα χωρίς ποτέ να μπορούν να ηρεμήσουν..
Ας μην τον άφηνε ποτέ η Νύχτα στους κόλπους του Ερέβους..

Κι ας μην με διαβάσεις ποτέ..

Fantasy..

Kι όταν έρχεται τα βλέπεις όλα διαφορετικά...Δεν υπάρχει χρόνος,δεν υπάρχει μέρος.Υπάρχουν μονο στιγμές που δεν χορταίνεις με τίποτα.Και μέσα σ'εκείνες τις στιγμές η φαντασία που έχεις μεγαλώνει..καλύπτει την καθημερινότητα σου και μεγαλώνει μαζί σου..φουσκώνει,σε γεμίζει γίνεται ο ουρανός,η στεριά,ο αέρας, η ηδονή σου.Την ζητάς συνέχεια και δεν τη χορταίνεις καθόλου..Και πάντα υπάρχει κάποιος να γεμίζει με κάρβουνα το μαγκάλι της..να φυσάει απαλά τον αέρα του μέσα της και εκείνη να φουντώνει και με την ίδια άνεση να ρίχνει νερό όταν εκείνη είναι σε έξαψη και να σβήνει κάποια απο τα μέτωπά της..Μα όχι όλη..Την σκαλίζει,την ανακατεύει της υπόσχεται ελευθερία στο ανέβασμα της μα εκείνη όσο δυναμώνει όσο καταφέρνει και υψωνεται χτυπα με δυναμη σε ντουβαρι..Πώς γίναν έτσι οι άνθρωποι?Πώς γίναν ευκολόπιστοι?Πως γίναν αναίσθητοι?Πως γίναν άνανδροι?Που την βρήκαν τόση σιγουριά και αυτοπέποιθηση?Με ποιό δικαίωμα σακατέυουν όνειρα?Με ποιό δικαίωμα τα πλάθουν και τα χαλάνε?

Majesty..

So am I
Good or bad
The way that things did turn out
I did only make you sad
And we cried and we cried
On the phone
Oh, but in my mind
You were never that all alone
Oh, you were majesty
Your robes were heavy
And your longing was cut from bone
So am I am I good or bad
Could only awake your anger
I could only make you mad
Now was that how you showed me
That you were still so young and bold
Anyway those fights did dry me
And I was dying of thirst and I wasn't growing old
Oh, you were majesty
Your robes were heavy
And your robes were very cold
Oh, oh, oh, majesty
But in my mind
I could still climb inside your bed
And I could be victorious
Still the only man to pass through the glorious arch of your head, o-oh
Oh, you were majesty
Your robes were heavy
And your cheeks were very red
Oh, you were majesty
Now it's like I said
That spirit, is now dead
Oh, oh, oh, majesty...

Always a dreamer..

Dreamers cannot be killed...
Dreams can..
Dreams with people that got hope can't be killed...
Hope can...
Hope without the factor people can't be killed...
People can...
People without dreams...are already dead..

Καλημερίζω..σοκάρομαι και έρχομαι!!

....Ναι, υπάρχει περίπτωση τα μεγαλύτερα επιτεύγματά σου να μην έχουν καν την υπογραφή σου παρόλο που μπορούν να επηρεάζουν την ανθρωπότητα για δεκαετίες. Είναι περίεργο, αλλά ενώ προσπαθείς για την κοινωνική σου καταξίωση πολύ, αυτό που επιβραβεύεται τελικά είναι το μήνυμα κι όχι ο αγγελιοφόρος....!
Το σοκ είναι καλό..Εάν έχουμε το μυαλό μας ανοιχτό, ακόμα και τα δυσάρεστα γεγονότα μπορούν να μεταστραφούν σε καινούργιες αρχές...το σοκ έρχεται να θυμίσει ότι δεν υπόκειται όλη η ζωή στη λογική κι ότι υπάρχουν πράγματα που δεν εξηγούνται και δεν βρίσκονται ταξινομημένα σε κουτάκια όπως θέλεις...(Δυστυχώς..ένα "τικ" θα μου ήταν πιο έυκολο!)

 

Και πέφτει βροχή σαν μουσική...

Το ξάφνιασμα γίνεται απορία..Η απορία γεμίζει ερωτηματικά...Τα ερωτηματικά γίνονται τελείες όταν δεν βρίσκουν απαντήσεις...
Οι τελείες μεταμορφώνονται με ρυθμούς που ξαφνιάζουν..σε θυμό..σε χαμόγελα..ναι..χαμόγελα απο αυτά που λένε στον εαυτό σου "μα καλά...που έμπλεξες πάλι??"
Η ανεπιτήδευτη αδιαφορία διαδέχεται την απογοήτευση..
Και μετά είναι που η απουσία γίνεται συνήθεια μιας παρουσίας που δεν υπήρξε ποτέ..Και όλα αρχίζουν ξανά απο την αρχή με όμορφη διάθεση γι'αυτό που πρόκειται να έρθει..Κλείνει ο κύκλος και ένας άλλος είναι έτοιμος να ανοίξει..και χαμόγελας..χωρίς συγκατάβαση,χωρίς τελείες,απορίες,ερωτηματικά.
Παρακαλώ το πρωί μαζί με τον γαλλικό καφέ να υπάρχει και το κουλουράκι :-)

Κοίταξε με..

Από προσώπου της γης,
στην κόψη μια αστραπής,
μια μέρα θα εξαφανιστώ
από την νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω,
βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ
ο κόσμος λέει πολλά,
και όταν με κρίνει σκληρά,
η απάντηση μου είναι


υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω

Ανακατεύω μπογιές,
τραβάω ευθείες γραμμές με το νου
φιλοσοφίες ακούς από ανθρώπους κουτούς που εμένα δε με πείθουν
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
άκουσέ με

Σ’ ένα ακρογιάλι στάσου
και αν ένα αστέρι πέσει
πιάστο
αυτό που θέλεις
πέστο
όλα μπορούν να συμβούν
κάθε λεπτό θα ζήσω
σαν να ήταν πες το τελευταίο
ο χρόνος κάνει κύκλους
και οι στιγμές του του κυλούν
το μέλλον τώρα βλέπω
και οι τρομπέτες ηχούν
με τα φτερά μου πετάω

Εγώ που αλλάζω μορφή
και από στιγμή σε στιγμή
θα χαθώ
από την νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω,
στο φεγγάρι λέω
υπάρχεις μόνο εσύ,
δυο φίλοι και η μουσική,
που την καρδιά μου ξέρουν
θα μείνω πάντα παιδί,
σαν το παλιό το κρασί
στα χρόνια ταξιδεύω,
κοίταξέ με...

Oh my God... (or whatever...)

Ξανά και ξανά η ίδια ειρωνεία:

για να είσαι ευτυχισμένος πρέπει να αφήσεις το συνήθως κοφτερό μυαλό σου να συσκοτιστεί. Να μπεις σε μια σχέση με μισόκλειστα μάτια. Κι αυτό είναι δύσκολο γιατί  κάθε φορά που λειτουργούν τα αισθήματά σου χωρίς λογική στέλνεις τον εαυτό σου να κάνει κρύα ντους  για να έρθει στα συγκαλά του..

Ουφ!!!

The Raven...

"Prophet!" said I, "thing of evil  prophet still, if bird or devil!
By that Heaven that bends above us  by that God we both adore
Tell this soul with sorrow laden if, within the distant Aidenn,
It shall clasp a sainted maiden whom the angels name Lenore
Clasp a rare and radiant maiden whom the angels name Lenore.

Quoth the Raven, "Nevermore."

"Be that word our sign in parting, bird or fiend," I shrieked, upstarting
"Get thee back into the tempest and the Night's Plutonian shore!
Leave no black plume as a token of that lie thy soul hath spoken!
Leave my loneliness unbroken! quit the bust above my door!
Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door!

Quoth the Raven, "Nevermore."

And the Raven, never flitting, still is sitting, still is sitting
On the pallid bust of Pallas just above my chamber door
And his eyes have all the seeming of a demon's that is dreaming,
And the lamplight o'er him streaming throws his shadow on the floor
And my soul from out that shadow that lies floating on the floor

Shall be lifted nevermore!

Απ' έξω πρωτοβρόχια κι από μέσα ηλιαχτίδες...!

...

Τα απόλυτα δεν ανήκουν στον ανθρώπινο κόσμο..

Όνειρο

Σαν άσπρο σύννεφο
η σκιά σου σκεπάζει τον ύπνο
που σ'ένα δυσεύρετο παράδεισο κοιμάμαι
ακούω πως τραγουδάς κάτω απ'τον ήλιο
μα μες τη φωνή σου λιγώνω
και δεν βλέπω τον ουρανό..

Χρειάζομαι ένα φυσερό...

Σ'ευχαριστώ...

για την αυταπάτη...

γι'αυτή τη μικρή..προσωρινή αθανασία...

Μy heart,my mind,my soul...‏

Ίσως τελικά να μην αντέχουν οι άνθρωποι τα δυνατά συναισθήματα..τα πολύ δυνατά συναισθήματα..εκείνα που είσαι τυχερός αν τα νοιώσεις μια φορά
..Δεν σε ξεγελάνε..καταλαβαίνεις ποιά είναι..Κάνουν τόσο δυνατή την παρουσία τους στη ζωή σου που σε τρομάζει η έντασή τους..μα ξέρεις...είναι αληθινά..

Και όλοι εκείνοι που σου έλεγαν να μην ξεκλειδώνεις την ψυχή σου και να κρατάς πάντα ασφαλισμένα και κρυμμένα τα κλειδιά,
εκείνους που όταν τους άκουγες κουνούσες το κεφάλι λέγοντας μέσα σου πως "δεν έχουν νοιώσει έτσι όπως εσύ ποτέ τους..
δεν είχαν την τιμή αυτή.."
τώρα ξέρεις πως είναι και εκείνοι απο αυτούς..απο αυτούς που αφέθηκαν,ένοιωσαν,πόνεσαν..
χωρίς να κρατήσουν μια δικλείδα ασφαλείας..χωρίς αναισθητικό..και ήθελαν απλά να σε προστατεύσουν..
μα όταν νοιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει έτσι..όταν νοιώθεις και την παραμικρή λειτουργία της τόσο έντονα είναι αδύνατον να ακούσεις κανέναν..

Σαν να βγαίνει απο μέσα σου..να πάλλεται αργά,έντονα και ο θόρυβος της τόσο εκωφαντικος που γεμίζει όλο σου το σώμα..
όλα σου τα κύτταρα..
νοιώθεις να πλημμυρίζεις απο τη θάλασσα και την αρμύρα της
και στην προσπάθεια σου να την τραβήξεις πάλι στη θέση της εκείνη αντιστέκεται με όλο της το είναι...
όπως οι δέσμιοι καταφέρνουν μετά απο χρόνια προσπαθειών και σπάνε τα δέσμα τους,έτσι κι αυτή δεν μπορεί να γυρίσει πάλι στη θέση της..δεν γίνεται..
βρήκε αυτό που της έλειπε..κι όταν βρίσκει δεν συμβιβάζεται σε ημίμετρα..το ξέρεις..δεν φοβάται να πέσει..να διεκδικήσει..να ρισκάρει..κι ας καταλήγει με γδαρσίματα και εκδορές..Είναι αγρίμι και ξέρει να επουλώνει τις πληγές της..

Την νοιώθεις τα βράδια όταν μονάχα κάποια αρχικά και μια ένδειξη ώρας την κάνουν ανήσυχη..
όταν είσαι ξαπλωμένη,κουκουλωμένη και προσπαθείς να ξεφύγεις απ'όλα εκείνη κάνει σαν τρελή,
σαν ξεκούρδιστο ρολόι που το ρυθμίζεις συνέχεια και δεν συνέρχεται μα δεν θες να του βγάλεις τις μπαταρίες γιατί έτσι θα σταματήσει για πάντα..
και την παρηγορείς..την χαιδεύεις,της μιλάς,προσπαθείς μέσα απο όμορφες σκέψεις να την ηρεμήσεις..
μα δεν ξεγελιέται..ξέρει..
νοιώθει πως όλα αυτά τα κάνεις γιατί προσποιείσαι..
και το ξέρει γιατί πονάει όπως εσύ..εκείνη είναι που σε γέμισε αθανασία και είναι ανώφελο να προσπαθείς να την πείσεις οτι συνεχίζει να υπάρχει όταν πάλι η ίδια μέσα απο τον πόνο καταλαβαίνει πως δεν είναι αθάνατη....

Κι όμως χαίρεται..χαίρεται για τις μικρές στιγμές πραγματικής ευτυχίας..
κι ας ήρθαν μετά απο αυτές όλα τα δύσκολα συναισθήματα..κι ας πόνεσε..κι ας πονάει..έζησε..ζει..θα ζήσει πάλι...

Και δεν μιλώ για εκέινες τις καρδιές που ένοιωσαν μα...

"Κι εκείνες οι καρδιές που δεν θέλησαν να καταλάβουν πόσο αγαπήθηκαν, έχασαν ή κέρδισαν είς το διηνέκες; Σε ποιούς συμβαίνει το χειρότερο; Σ'αυτούς που δεν κατάλαβαν πόσο τους αγαπούν; Σ'αυτούς που δεν ένοιωσαν αγάπη για τους άλλους; Σ'αυτούς που απέφυγαν με επιμονή της αγάπης το παιχνίδι;Ή σε αυτούς που το κατάλαβαν πολύ αργά?...Σε αυτούς που αποφάσισαν να κλειδωθούν από φόβο μην πονέσουν...με αντάλαγμα...το κενό...."

Ίσως να μην μάθω ποτέ...

Ο κόσμος είναι σκόνη...

"Πρέπει καταρχάς να βρείς τον εχθρό μέσα στο σώμα σου..Κι όταν θα τον έχεις ξετρυπώσει θα τον βρίσκεις μπροστά σου ολοένα και πιο ύπουλο,πιο ισχυρό..πιο ανελέητο..Ο ανταγωνιστής μεγαλώνει μαζί με σένα!...

Δεν υπάρχουν χιλιάδες εχθροί,μα μόνο ένας,και η νίκη είναι μόνο μια..ενάντια στον εαυτό σου.

Ο κόσμος είναι το παρελθόν - ισχυρίστηκε,δημιουργώντας έναν απο τους πιο αξιοθαύμαστους αφορισμούς του - Οποιονδήποτε συναντήσεις, ο,τιδήποτε συναντήσεις είναι πάντα το παρελθόν.Ακόμα και αν εμφανιστεί μπροστά σου αυτή τη στιγμή,αυτό που βλέπεις κι αγγίζεις είναι μονάχα η υλοποίηση των νοητικών σου καταστάσεων...Past is dust. 

Ο κόσμος που βλέπεις κι αγγίζεις αυτή ακριβώς τη στιγμή,είναι η υλοποίηση όλων όσων υπήρξες...Τίποτα δεν θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή σου,αν δεν είχε πρώτα λάβει τη συγκατάθεση μέσα στις σκέψεις σου..."

Ο κόσμος είναι σκόνη.Φύσα τη να σκορπστεί!

Where is the white FOOLstop?

 

Όλα τα πράγματα πρέπει να γίνονται πάντα την κατάλληλη χρονική στιγμή. Άλλωστε όπως πολύ σωστά λέει ο λαός μας… «κάθε πράγμα στον καιρό του»

Και έρχεται εκείνη η στιγμή που νομίζεις πως έχει φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, πως αυτή η ρημάδα η ρόδα έχει αρχίσει σιγά-σιγά να παίρνει την ανάποδη τροπή, έχει αρχίσει να γυρίζει, να γυρίζει ανάποδα, να γυρίζει υπέρ σου.....

Και νιώθεις μια ανακούφιση, νομίζει πως μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, νιώθεις τη δύναμή σου να είναι τόσο μεγάλη που την αισθάνεσαι να φεύγει από τα ακροδάκτυλα σου. Και κάνεις το επόμενο βήμα. 

Έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον μεγαλύτερο σου φόβο, με το ρίσκο που έπρεπε να πάρεις και δεν πήρες ποτέ, με τις ανασφάλειες, με τον θυμό και στέφεσαι αγέρωχος, ορθώνεις το ανάστημά σου γίνεσαι ψηλότερος απ’ όλους έτοιμος να δώσεις μια μάχη και να νικήσεις, να γευτείς την γλύκα της νίκης, της καταξίωσης να πεις «κοίτα, αυτή τη φορά τα κατάφερα εγώ, έκανα την υπέρβαση!». 

Αλλά, αντ’ αυτού νιώθεις έξω από τα νερά σου, το περιβάλλον δεν σε καλύπτει, είναι ξένο, προσπαθεί να σε αποβάλει…απελπισμένος ψάχνεις την έξοδο κινδύνου, κοιτάς συνεχώς τριγύρω σου…και την βρίσκεις, είναι εκεί, σε κοιτάει και αναβοσβήνει, είναι πράσινη με λευκό περίγραμμα, στο λέει καθαρά «φιλαράκο, εδώ είμαι exit!». 

Και εσύ, ενώ θες να φύγεις, να τρέξεις, νιώθεις τα πόδια σου βαθιά ριζωμένα στο μάρμαρο, δεν μπορείς να κάνεις βήμα, δεν προσπαθείς καν. Ο «θόρυβος» που προσπαθείς να αποφύγεις, γίνεται γλυκός, γίνεται όμορφος, γίνεται θρόισμα και σε κατατρώει, σε κάνει ένα με εκείνον, σε κοιτάει κατάματα και το βλέμμα του, τα ολόμαυρα του μάτια, σε γδύνουν, αφήνουν την ψυχή σου ακάλυπτη, νιώθεις τη γύμνια σου να σε προδίδει, τον εαυτό σου τον ίδιο να του παραδίνεται. Είσαι ανίκανος μπροστά του. 

Και όχι γιατί δεν είσαι δυνατότερος, όχι γιατί δεν έχεις θάρρος, θέληση και πυγμή αλλά, γιατί εκείνος έχει την ψυχή σου, την έχει καιρό τώρα, χρόνια. Δεν την χρησιμοποιεί, μα δεν θα σου την δώσει πίσω, είναι το λάφυρό του και τέτοιες στιγμές σαν αυτή που έζησες σήμερα θα την σφίγγει με τα χέρια του τόσο όσο να σε κάνει να λυγίζεις και να του (ξανά)παραδίνεσαι ολοκληρωτικά…του ανήκεις και ας μην το ξέρεις...

Λάθος....

Του ανήκεις και ας φοβάσαι να το παραδεχτείς.

Wire to Wire - Razorlight

What is love but the strangest of feelings?
A sin you swallow for the rest of your life?
You've been looking for someone to believe in
To love you, until your eyes run dry...

She lives on disillusion road,
We go where the wild blood flows
On our bodies we share the same scar
Love me, wherever you are...

How do you love with a fate full of rust?
How do you turn what the savage take?
You've been looking for someone you can trust
To love you, again and again...

How do you love in a house without feelings?
How do you turn what that savage take?
I've been looking for someone to believe in
Love me, again and again...

She lives by disillusions glow,
We go where the wild blood flows
On our bodies, we share the same scar...

How do you love on a night without feelings?
She says "love, I hear sound, I see fury
"She says "love's not a hostile condition

"Love me, wherever you are
Love me, wherever you areLove me,
wherever you are
Wherever you are........

Walden ή Η ζωή στο δάσος

Έχουμε ανάγκη το τονωτικό της φύσης -
ενώ επιθυμούμε με όλη μας την ψυχή να εξερευνήσουμε και να μάθουμε τα πάντα,
την ίδια στιγμή απαιτούμε να μείνουν τα πάντα μυστηριώδη και ανεξερεύνητα,
να είναι απείρως άγριες η στεριά και η θάλασσα,
αχαρτογράφητες και ακατανόητεςκαι οι δυο τους
αφου δεν είναι σε θέση ο άνθρωπος να της εξιχνιάσει..
τη φύση δεν τη χορταίνουμε ποτέ..

Kατερίνα Γώγου

"Σε λίγο, αν κοιτάξεις λυπημένος το βράδυ στον ουρανό ψηλά,

θα'μαι ένα χαζό παιδικό άστρο που όλο θα πέφτω...

ίσως κάνω λάθος που θέλω να γράψω για να κρατηθώ.

είναι ίσως γιατί νομίζω πως δεν πρόλαβα να πω ευχαριστώ

κι αντι για πεφτάστρο που πρέπει να γίνω και να χαθώ

σαν άνθρωπος αντίθετα ακόμα να σκέφτομαι και θέλω

ρόδο αγάπης να γίνω..."

Μόνο σε μένα

Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις
εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που ξέρεις

Δεν είμαι μόνο αυτός που θα ‘πρεπε να μάθεις

Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου και κάπου τη χρωστάω

Αν σ’ αγγίζω με την άκρη του δαχτύλου μου

σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σου μιλήσει μια λέξη μου

Σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι

Αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου

σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι

Θ’ αναγνωρίσεις άραγε τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;

Θα βρεις τις πατησιές μου μέσα σε μυριάδες χνάρια;

Είμαι κι ό,τι έχω υπάρξει

Ό,τι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι

Τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες μου πράξεις,

οι πεθαμένες σκέψεις μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουνε το αίμα μου

Είμαι ό,τι δεν έχω γίνει ακόμα

Μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος

Είμαι ότι πρέπει να γίνω

Γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν

Μη με γυρέψεις αλλού μονάχα εδώ να με γυρέψεις

Μόνο σε μένα

Νομίζεις οτι ζείς

Λένε πως η ζωή είναι μια..για μια φορά.. και πως πρέπει να την ζούμε στο έπακρο,χωρίς αυτό να σημαίνει πως για να το καταφέρουμε θα πρέπει να κάνουμε ότι πιο περιέργο,παράξενο,παράλογο μας έρθει στο μυαλό..
για παράδειγμα,προσωπικά δεν μπορώ και δεν θέλω να φανταστώ πως αυτή η μοναδική ευκαιρία που έχω να ζήσω μια ζωή που θα έχω την ευκαιρία σαν ελεύθερος (εν μέρει) άνθρωπος να καθορίσω κατά κάποιο τρόπο εγώ,θα είναι μια ζωή με συμβιβασμούς..
συμβιβασμούς σε όλα τα επίπεδα..στην φιλία,στην συντροφικότητα,στην εργασία.
όχι,δεν μπορώ να έχω παρέες απλά για να υπάρχουν,δεν μπορώ να έχω μια σχέση που βασίζεται στην συνήθεια και στηρίζεται στα χρόνια ύπαρξης και μόνο..δεν μπορώ να έχω μια δουλειά και να συμβιβάζομαι και εκεί..εκέι που περνάω 8 ώρες απο την καθημερινότητά ΜΟΥ..
Δεν μπορώ να καταλάβω τους ανθρώπους που “μένουν” στα εύκολα,που δεν ρισκάρουν γιατί φοβούνται,που κρύβονται πίσω απο το δάχτυλό τους και ψάχνουν εναγωνίως για κρυμμένες πτυχές του φανταστικού πίσω απο λέξεις..και που φοβούνται ακόμα και να το παραδεχτούν..
Κρίμα,είναι η μόνη λέξη που μόυ έρχεται στο μυαλό στη θύμηση ενός τέτοιου ανθρώπου..που μένει στα εύκολα,στα σίγουρα,στα βαρετά,που (νομίζει) πως ζεί,που χαίρεται όταν θα πάει μια βόλτα κάποιο σαββατοκύριακο σαν να έχει καταφέρει κάτι το εξωπραγματικό..και πως ζεί για να νομίζει οτι ζεί..κρίμα..
Μια είναι η άτιμη…ας την κάνουμε όσο πιο όμορφη μπορούμε,ας την ζήσουμε με ανθρώπους που αξίζουν,ας μην μιζεριάζουμε και ας ρισκάρουμε..γιατί όποιος φοβάται να πέσει…μια ζωή θα σέρνεται..