Whispering

Πως νιώθεις όταν συνειδητοποιείς πως ότι θα ήθελες περισσότερο στη ζωή σου, σε βρήκε πολύ νωρίς και εσύ τότε το αγνόησες;

Flash back

Υπάρχουν φορές που έστω και αργά καταλαβαίνεις ότι αυτά που σε γεμίζουν περισσότερο αυτά που γαληνευουν την ψυχή σου, κρύβονται στα απλά. Σε μια συνηθισμένη καθημερινή βόλτα, στο χαμόγελο ενός άγνωστου ή μιας άγνωστης στον δρόμο, στον ευγενικό χαιρετισμό κάποιου που του έδωσες προτεραιότητα στην κίνηση με το αυτοκίνητό σου, στον σκύλο σου που αργά την νύχτα σε ξυπνάει η αίσθηση ότι ανέβηκε στο κρεββάτι σου για να ζεσταθεί, σε μια αγκαλιά, σε ένα φιλί..

Back to reality

Ώρα 12 πμ. Σε ένα χώρο με άλλα 200+ άτομα. Άλλοι φεύγουν κι άλλοι έρχονται αλλάζοντας βάρδιες. Τους βλέπεις καθημερινά να ζουν την δική τους ψευδαίσθηση.

Ότι βρήκαν δηλαδή μια δουλειά, ότι εντάξει μωρέ καλά είναι,θα μπορούσε και χειρότερα
Όχι δεν είναι κάτι μόνιμο, έτσι μέχρι να βρω κάτι άλλο.

Και αυτό το κάτι άλλο κάποια στιγμή ξεχνούν ότι το έψαχναν, ξεχνούν ότι ίσως και να υπάρχει. Και
με τον καιρό  αγαπάνε και πολλαπλασιάζονται εδώ μέσα. Και ίσως είναι καλύτερα έτσι. Ίσως και χειρότερα. Ποιος θα το μάθει ποτέ ;


Θα παραδεχθείς ότι το έχεις συνειδητοποιήσει καιρό τώρα ή θα συνεχίζεις να παριστάνεις οτι δεν έχει γίνει τίποτα;
Η παραδοχή είναι το πρώτο βήμα για την αλλαγή. Ναι, αυτή που έχουμε μέσα μας.

For you my little Charlie Brown

Όταν κάποιος σε βρίσκει στις μικρές - μεγάλες στιγμές της καθημερινότητάς του, είναι είτε γιατί δεν έχεις λείψει ποτέ, είτε γιατί δεν υπήρξες..

No matter what...Καλά Χριστούγεννα, από αυτά των χιονισμένων, μικρών, χωριών σε δρόμους που αχνίζουν και που ψιθυρίζονται στο αυτί των ανθρώπων εννοώντας το παραμικρό γράμμα τους. 

Unspoken

Συγκινήσεις. 

Πόσο συναίσθημα να πνίξεις πια, πόσες φορές να καταπιείς διώχνοντας το..

No title needed

H απέραντη θλίψη που γεμίζεις ξαφνικά ενώ λίγο πριν όλα ήταν "χαρά"
Το σφίξιμο των χειλιών και το συγκαταβατικό κούνημα του κεφαλιού.
Οι θύμησες που εξαφανίζουν σαν μάγισσες τις άσχημες στιγμές και φέρνουν στην είσοδο των αναμνήσεων μόνο τις όμορφες.
Η νοσταλγία.
Τα χέρια που σου λείπουν.
Οι καθημερινές γεμάτες ρουτίνα καταστάσεις που τώρα μοιάζουν τόσο πολύτιμες και αξεπέραστες.
Οι εικόνες που έρχονται όταν ανοιγοκλείνεις τα βλέφαρα.
Το σφίξιμο στην καρδιά και ο κόμπος που ανεβαίνει.
Το δάκρυ που σκουπίζεις πριν κυλήσει.
Έτσι μεταφράζεται ο θάνατος τελικά.
Τίποτα περισσότερο.
Τίποτα μεγαλύτερο.
Η απέραντη μοναξιά και η συνειδητοποίηση πως κάποιοι άνθρωποι θα μας λείπουν για πάντα.
Και όταν δεν σταματάς πια τα δάκρυα.
Και ακούς ξαφνικά το ράδιο να παίζεις σε μελωδίες την ζωή σου. Τη ζωή σου μαζί του(ς)
Αύριο θα ζήσουμε ξανά μέχρι να πεθάνουμε ακόμη μια φορά.

Flooding

Πόσα ταξίδια μπορείς να κάνεις με τα βλέμματα; Χωρίς προορισμό, χωρίς πρέπει, χωρίς αλλά, χωρίς μη. Γεμάτα αγγίγματα, πάθη, χωρίς αμφιβολίες. Δεν έχουν αμφιβολίες τα μάτια. Μας αφήνουν να δημιουργήσουμε τις μεγαλύτερες κατακτήσεις. Όταν όμως διψάνε τα χέρια, πώς μπορείς να μείνεις στα μάτια.; Όταν θέλεις όσο τίποτα μια αγκαλιά πώς να καταφέρεις να χορτάσεις με μια ματιά;

Χθες μπήκαν νερά στο σπίτι. Τρομερή καταιγίδα και αέρας, ανοιχτά πατζούρια και τζαμαρίες κλειστές. Κι όμως βρήκε τρόπο και μπήκε το νερό. Άνοιξα την πόρτα του σαλονιού, μπήκα στο σπίτι, άφησα τα πράγματά μου και στο πρώτο βήμα για το γραφείο άκουσα το ‘πλατς’. Δεν γίνεται λέω, δεν είναι δυνατόν. Νερά; Πώς; Το δωμάτιο γεμάτο, το σαλόνι ; Αναρωτήθηκα. Το ίδιο και αυτό. Νερά παντού.

Έτσι δεν γίνεται και με τον έρωτα; Από μια χαραμάδα μπορεί να τρυπώσει. Για κάποιες ώρες έμεινα να κοιτάζω τα νερά στο πάτωμα. Τα ήθελα εκεί.

Vol.1

Είναι φορές που αναρωτιέμαι πόσες φωνές ουρλιάζουν "εδώ" μέσα και κανείς δεν τις ακούει.

I did it

Age is an issue of mind over matter.If it matters...you dont mind!!!

Λείπεις

Είναι που απόψε μου μύρισε έρωτας και δεν με χωράει το σπίτι...

Definitely

You couldn't handle me even if I came with instructions...

A-λλά

Ότι είναι πριν απο το "αλλά" είναι ψέμματα ...

Aναστεναγμός

Eίναι όμορφο το ψέμα...

Νύχτες

"Αφαίρεσε τη νύχτα από τα μάτια σου,

πως να παλέψω μόνος με τους δυο σας ; "

p.s Και δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει σου λέω, που η ώρα είναι περασμένες 2 και το πρωί θα με περιμένει δουλειά στο γραφείο.
Δεν με νοιάζει, γιατί οι έρωτες ζούνε στις νύχτες.Γιατί οι νύχτες δεν υπάρχουν χωρίς έρωτες.

Insomnia

Είναι η ζέστη και οι έρωτες που μας πανε μέχρι το ξημέρωμα. 

Που ξημερωνεις το βλέμμα σου;

Όνειρ-A

Και όλα αυτά τα όνειρα που κάναμε τα βράδια,

 που να πήγαν;

Κέρματ-A

"Τώρα κλωτσάω φύλλα. 

Και σε περιμένω το βράδυ. 

Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη 

και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη,
χτενίζοντας την κάπνα από τα μαλλιά σου.
Ξέρεις τι θα 'θελα να σου πω? 

Πως ό,τι σου αρέσει, 

ό,τι αγαπάς, 

θα μπορούσα να είμαι 

εγώ.
Απλά,
δεν πρόλαβα να γίνω.....

Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι

ότι μπορούν να κάνουν για σένα, 

τα μπορώ κι εγώ. 

Απλά 

δεν τα σκέφτηκα πρώτος.

 Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα,

κλωτσούσα φύλλα. 

Και σ'αγαπούσα, ξερά και κίτρινα..."

Χ-Aνομαι

"Είμαστε ξανά φυσαλίδες, δεν είμαστε; 

Ξανά ερωτευμένοι. 

Μόνοι ξανά.

 Δεν θα επιμείνω, χάνουμε τον προορισμό, έτσι δεν είναι; 

Αποκτάμε φτερά και στην προσπάθεια να πετάξουμε συνθλίβονται."

 Άσε με να σου μιλήσω για το πόσο...

 Ps. You can't sleep? Me either. Let's can't sleep together.

Συν-Aίσθημα

"Πάσχω από την αδιανόητη εμμονή να νιώσω την έλλειψη σου λες και κάποια στιγμή ήσουν πραγματικά δικός μου..."

ps Εγκλώβισες μέσα μου αμέτρητο συναίσθημα...Τόσο που με τον πιο μικρό, ηλίθιο και ασήμαντο λόγο βρίσκει αφορμή να εμφανίζεται.

χ-Aος

Είναι μέρες πια που τσακώνομαι με την σιωπή σου.

Οι κραυγές της είναι τόσο έντονες που καλύπτουν οποιοδήποτε άλλο ήχο στο χώρο.

Την κοιτώ και περιμένω να σταματήσει. Της πιάνω τα χέρια , δεν συμβαίνει τίποτα.

Συνεχίζει να με κοιτάζει με το γνωστό βλέμμα. Δεν συμβαίνει τίποτα.

Δεν μπορώ να της φωναξω. Είναι η σιωπή σου που μιλάει περισσοτερο απο τα λόγια μου.

Κι είναι φορές που την βρίσκω να καταλαγιαζει, ξαπλωμένη στο πάτωμα ,βολεμενη στο κρύο μάρμαρο.

Ανοιχτό παράθυρο,νύχτα.

Περασμένες τρεις.

Τα φώτα της εκκλησίας είναι σβηστα και στο ψηλό κυπαρισσι ότι έχουν αρχίσει να ακούγονται τα πουλιά.

Ελα,δεν χρειάζεσαι πανωφορι είναι ακομη δροσερός ο αέρας έξω. Ελα. Θα κατεβουμε το δρόμο και θα βγούμε στην θάλασσα.

Δεν εχει κόσμο τούτη η ώρα. Οι ψαράδες δεν έχουν γυρίσει ακομη και το φεγγάρι δεν γεμίζει.

Ελα, έχω βρει μια βάρκα. Δεν εχει κουπιά.

Θα την πάρουν οι σιωπές στα ανοιχτά. Ελα. Ελα κι όπου βγάλει.

ps. Για ένα ντο της φωνής σου, χάριζα όλα μου τα καλοκαίρια.

Κάστρ- A

Στις μέρες που μυρίζουν θάλασσα, ντύσου παιδί κι έλα να παίξουμε στην άμμο.

Τι κι αν τα κάστρα τα γκρεμίσει το νερό, θα μείνει η ανάμνηση οτι τα έφτιαξαν τα χέρια μας. Ο,τι ακουμπούσα τα δάχτυλά σου όταν στηρίζαμε τα θεμέλια..

Βουτιές χωρίς οξυγόνο, να γεμίσουμε νερό, να γίνουμε η θάλασσα και να κρατήσουμε τα κάστρα μέσα μας χωρίς τείχη και αλυσίδες με πόρτες ανοιχτές..

A-λεξίπτωτο

Άσε την βεβαιότητα και πέσε χωρίς αλεξίπτωτο.
Σίγουρος είναι μόνο ο θάνατος,
αλλά αν δεν πεθάνεις έστω μια φορά από αγάπη,
ανυπομονησία, αβεβαιότητα, θυμό, έρωτα, νοσταλγία...
τι νόημα έχει ένας συμβατικός θάνατος μου λες ;

Μην αναρωτιέσαι...
αν έχεις πεθάνει έτσι έστω και μια φορά,
δεν το σκέφτεσαι..πηδάς.

Χίλιοι τέτοιοι θάνατοι για μια ζωή.

A-γκαλιά

A-υπνία

Στα βράδια της Αττικής κάθε Τετάρτη έχει πανσέληνο. Οι πικροδάφνες λούζονται από το φως της και από τα ηχεία του σταθμού ακούγεται μελωδία πιάνου..Είναι τόσο περίεργη η αίσθηση που νομίζεις πως δεν είσαι στην Αθήνα, δεν ζεις αυτή την εποχή..  Και είναι αυτή η γλυκιά ζέστη σε συνδυασμό με το ελαφρύ ιδρωμένο αεράκι που φυσάει, το βράδυ, η μουσική, το φως απ'το φεγγάρι που κρύβουν τόσο όμορφα την απουσία σου, τα χέρια σου, τα λόγια.. Και λησμονείς.Αφήνεις τα τραίνα να περνάνε και περιμένεις..

A-κατάλληλο

Αδιόρθωτα τα μάτια κι οι καρδιές...

Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα

Προσπάθησα. Σας λέω ότι προσπάθησα

να διασχίσω το δάσος.

Δεν σκιάχτηκα τα ουρλιαχτά των λύκων,

ούτε τη χτένα της μοναξιάς στα μαλλιά μου.

Εκείνη η λάμψη με σταμάτησε,

το φλας της μηχανής

που φωτογράφιζε το ταβάνι.

Και γύρισα πίσω.

Βάρυνα φέτος. Δεν φύτεψα ούτε ένα θαύμα.

Κάτι ρίζες μονάχα,

η γλώσσα ίσα ίσα μην ξεχαστεί..

Τα όνειρά μου κυκλοφορούν με σημάδια.

Εδώ και μέρες χτυπά το τηλέφωνο.

Αν το σηκώσω, λέω, θα'σαι εσύ.

Πάλι μ'αυτή την τρελή ιστορία

για τα σημεία των καιρών 

και για τα τέρατα.

Πάλι μ'αυτό το ανυπόφορο τέλος,

πως πέθαναν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Δεν την αντέχω πια την φαντασία σου.

Γι'αυτό κάθομαι ασάλευτος στην καρέκλα 

και κάνω πως κοιτάζω την θάλασσα."

Το βράδυ,απόψε, κάθε βράδυ..δαγκώνεις πάλι τον ύπνο μου.πάλι...πάλι.

Fuck

Τι κι αν η ζωή πηγαίνει μπροστά κι εσύ κοιτάς κλεφτά προς τα πίσω..;

Τι κι αν σε στιγμές που σώνεσαι στο τέλος, επιμένεις να θυμάσαι..;

Tι κι αν όλοι οι δρόμοι περνάνε μπροστά από το γαμημένο ξωκκλήσι..;

Tι κι αν κρατάς δώρα κλειστά ακόμη ..;

Τι κι αν δεν ξέρω αν ζεις ή αν δεν υπάρχεις..;

Κάθε μέρα και κάθε νύχτα για δευτερόλεπτα είσαι δικός μου..

Όταν κλείνω κι όταν ανοίγω τα μάτια μου.

Έστω κι αν μετανιώνω κάθε, μα κάθε φορά που ακόμα σε αφήνω να υπάρχεις, έστω κι έτσι.

La Reina

Y cuando asomas

suenan todos los rios

en mi cuerpo, sacuden

el cielo las campanas,

y un himno llena el mundo.

Solo tu y yo,

solo tu y yo, amor mio,

los escuchamos...

Wild Rose

Αν αφήνεις εσυ το τριαντάφυλλο στην πόρτα μου... 

Σταμάτα...

είναι δύσκολο όταν δεν μπορώ να σου μιλήσω ή να σε ακούσω... 

 Αν δεν το αφήνεις εσύ,

σταμάτα πάλι..

είναι δυσκολότερο να νομίζω 

ότι υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να είσαι εσύ. 

 Λείπω...

Που αλλού καρδιά μου να με πας..

Είχες πει όταν εχει σύννεφα να σ'αγαπαω περισσοτερο.

 Μα όταν λέω ότι δεν θέλω να καλοκαιριάσει δεν με καταλαβαίνει κανείς..

 Παράξενο βράδυ..

από αυτά που νομίζω ότι ξεχνάμε για λίγες στιγμές το "pause" και επιτρέπουμε στις σκέψεις μας να συναντηθούν ..

 Πέρασαν σχεδόν δυο χρόνια.

Βλάκα...

Δεν φαντάζεται πόσο ταυτίζομαι με το ακόλουθο...

 "Δεν μου εχει ξανά τύχει να δημιουργούνται τόσο έντονα συναισθήματα εξ αποστάσεως και να μην βρίσκουν χώρο και χρόνο να μετουσιωθουν σε πράξεις ...!

Και το παράδοξο είναι ότι δεν φεύγουν ακόμα και όταν δεν υπάρχει καμία επαφή ...

 Σαν να πατήθηκε pause...επ αόριστον..."

Μια κίτρινη βαρκούλα

Η πρώτη φορά που μπήκα στην βάρκα του ήταν πολλά χρόνια πίσω. Βράδυ, δίπλα στην θάλασσα σε μια κίτρινη βαρκούλα με σχοινιά για πανιά που έφτανε μέχρι τον ουρανό. Άπλωνα τα χέρια μου και έπιανα αστέρια..γύρναγε το βλέμμα μου και έβλεπε μόνο κόσμο, χαμόγελα και αστέρια..αμέτρητα αστέρια. 

Αυτός πάντα γελαστός. Ένας φιλήσυχος άνθρωπος. Με το άσπρο ολοστρόγγυλο καπέλο του, την κόκκινη μπλούζα του και το τζιν του παντελόνι φορεμένο μέχρι πάνω ψηλά στην μέση. Δίπλα του πάντα η γυναίκα του. Η Μαρία. Μια ξανθιά κυρία, ήσυχη και αυτή, στο πλευρό του. Πήγαινα στην βάρκα του κάθε Σάββατο. Μου άρεσε να χαϊδεύω τον ουρανό και να γαργαλάω τα αστέρια. Και ο Μανώλης χαμογελούσε και χαμογελούσε και η Μαρία. Και ο αέρας μύριζε καλοκαίρι, λεμονάδα και αγιόκλημα. 

Με τον καιρό οι βαρκούλες φύγανε από την θάλασσα και μεταφέρθηκαν σε μια πράσινη πλατεία. Και μαζί τους πήγαν και αεροπλανάκια και τρενάκι και ο Μανώλης ήταν πάντα εκεί. Αργά το βράδυ μόνο έφευγε..πάντα με τα πόδια για να γυρίσει στην Μαρία και στα δυο τους πλέον παιδιά. Δυο κορίτσια.

Και περάσαν σχεδόν τρεις δεκαετίες και με βρήκαν σήμερα το απόγευμα στο μπαλκόνι να ποτίζω τα λουλούδια και από κάτω να περνάει ο Μανώλης. Φορώντας ακόμη λευκό καπελάκι, κόκκινη μπλούζα και το τζιν παντελόνι του φορεμένο μέχρι επάνω ψηλά στην μέση... 

Και δεν ξέρω με τι συγκινήθηκα περισσότερο... Με τον Μανώλη που χάρη στις βαρκούλες που μέσα σε αυτές εγώ έπιανα ουρανό και αστέρια εκείνος μεγάλωσε δυο κόρες...ή με εμένα που πλέον δεν μπορώ να μπω μέσα τους...Και έμεινα εκεί..στο μπαλκόνι του τρίτου να τον κοιτάζω και να αναρωτιέμαι... 

Να τον χαίρομαι που η απλή ζωή του δεν του στέρησε τίποτα..Που περάσαν τα χρόνια και ο Μανώλης συνεχίζει να πηγαίνει από το πρωί στην πλατεία και στις βάρκες του και να κόβει εισιτήρια για τον ουρανό...Που συνεχίζει να χαμογελάει, να γυρίζει με τα πόδια στη γυναίκα του και στα παιδιά του και με έπνιξε η νοσταλγία..Πνίγηκα μέσα σε μια κίτρινη βάρκα που τραμπαλίζεται στον ουρανό.Και δεν ξέρω..δεν ξέρω με τι συγκινήθηκα περισσότερο.

Ένα βιάζομαι

"Ότι ήρθε με δεμένα μάτια και σκεπασμένη πρόσθεση
έτσι το δέχτηκα.

κι έτσι το αποχωρίστηκα.

με δεμένα μάτια και σκεπεσμένη πρόθεση.
άφησα να μην ξέρω πως λύνεται ένα χθές...
ένα εξαρτάται..το αίνιγμα των ασυμπτώτων.

άφησα να μην ξέρω τι αγγίζω.
.
.
.
ένα πρόσωπο ή ένα βιάζομαι.
 .
.
.
Ούτε κι εσένα σε παρέσυρα στο φως.
στάθηκα Πηνελόπη
στην σκοτεινή ολιγωρία σου.

κι αν ρώτησα καμιά φορά πως λύνεσαι,
πηγή αν είσαι ή κρήνη,
θα'ταν κάποια κατακαλοκαιριάτικη μέρα
που,
Πηνελόπες και όχι,
μας κυριεύει αυτός ο δαίμων του νερού
για να δοξάζεται το αίνιγμα πως μένουμε αξεδίψαστοι...."

Με άφησες να μην ξέρω...

In search of something they have tragically lost

Απόγευμα στο μαγαζάκι με τις ταινίες..Ψάχνοντας αυτές του μήνα, που δεν σε νοιάζει αν θα τις ξεχάσεις μέσα στο player να παίζουν. Αν θα τις δεις ολόκληρες ή αποσπασματικά. Χωρίς το άγχος να τις επιστρέψεις αύριο.

 Και να εκεί στο τέλος, τελευταία για την ακρίβεια, αυτή.

 Ο τίτλος γνώριμος. Την είχες ψάξει και τότε, χωρίς αποτέλεσμα. Την είχες ζητήσει συγκεκριμένα. Ίσως περίμενε να πέσει στα χέρια σου τυχαία, χωρίς αναζητήσεις. Ίσως ήθελε τον κατάλληλο χρόνο για να την δεις και να την καταλάβεις όπως πρέπει. Όταν όλα έχουν χαθεί, όταν τίποτα δεν υπάρχει πια, σε σημείο που να πιστεύεις ακράδαντα πως τελικά δεν υπήρξε ποτέ τίποτα. Όταν ακόμη και οι χειροπιαστές αποδείξεις αντικειμένων που υπάρχουν στο σήμερα φαντάζουν να έχουν έρθει στα χέρια σου από έναν άλλο χώρο, χρόνο, τόπο.

 Η αγάπη αιωρείται. Βουβή. Τυφλή. Χωρίς αγγίγματα. Έτσι όπως στο τέλος. Χωρίς να βλέπεις, να νιώθεις, να ακούς. Είσαι δεμένος με αυτή με ένα κόκκινο σχοινί. Και αιωρείσαι. Ένα, άλλο ένα και η αγάπη που τα ενώνει. Τρελή, τραγική, δυνατή, χαλαρή.



"Every mile and every year, for every one a little tear..I cannot explain this, Dear, i will not even try
Every mile and every year time and distance disappear i cannot explain this. Dear no, i will not even try "



Ναι, έτσι έπρεπε να γίνει.
Κι ας μην απαντηθούν ποτέ τα γιατί.
Κι ας φέρνουν ορισμένες σκέψεις του τότε αποστροφή.
Κι ας μετανιώνεις.
Κι ας μην ντρέπεσαι καθόλου γι αυτό.
 Έτσι έπρεπε να γίνει. Έτσι ή ας μην γινόταν ποτέ.
Ποτέ και σε καμιά ζωή.
.
.
.
.
.

Και περάσαν οι ζωές μας...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Δεν βρεθήκαμε ποτέ μας...και την θέση σου την παίρνουνε σκιές..

Where you sleep.

Αυτό που λέγεται συναίσθημα έχει εποχή? Έρχεται μόνο του σε συγκεκριμένες χρονικές περιόδους ή παραμονεύει σιωπηλά για να εμφανιστεί ύπουλα όταν βρίσκει χαλαρωμένες άμυνες?

Ο καιρός έχει μια περίεργη υγρασία. Όχι από αυτή που τον νιώθεις να κολλάει πάνω σου. Φυσά ζεστός αέρας και ταυτόχρονα κουνάς τον λαιμό σου για να παραχωθείς στο παλτό σου.
Σκέφτεται αν θα βρέξει ή όχι με σύννεφα που έρχονται και φεύγουν και ο ουρανός θυμίζει τον γενέθλιο μήνα σου.

Νοέμβριος.

Αναρωτιέμαι αν οι επιλογές σου, σου φέρνουν χαμόγελο στο πρόσωπο και ζέστη στην αγκαλιά σου. Αν έρχονται με χαρούμενα ταξίδια σε άγνωστα μέρη και έγχρωμες φωτογραφίες. Αν ακόμη κι ο χειμώνας είναι για εσένα ξέγνοιαστη βόλτα με μηχανή.

Σήμερα σε σκέφτηκα.. Κι έτσι θέλω να είναι για εσένα όλα.



"There's something in the shadows
in the corner of your room.
A dark heart is beating
and waiting for you.
There is no open window,but the floors still creep.
In the room where you sleep..."

Dreams may lie

But your hope is still there...

I don't think about you anymore

.
.
.
.
.

.
.
.
.
.
I dont't think about you any less.