And time goes by

Reality is unacceptable...

Train stories

Τα πιο όμορφα ταξίδια είναι με τραίνο.

Είναι αυτά που δεν έχουν προορισμό,βαλίτσες,κλειδιά,πράγματα,συναντήσεις.

Είναι αυτά που δεν έχουν λόγια,έχουν μόνο σιωπές πνιγμένες με τα περισσότερα λόγια.

Είναι γεμάτα μουσική που δεν μπορούμε ποτέ να καταλάβουμε.

Είναι αυτά που δεν έχουν γίνει ακόμη και που περιμένουν να γίνουν.

Γιατί τα ταξίδια θέλουν δύο.

There is a light that never goes out

Δεν μου είπες στα ταξίδια σου τι είδες...

Every you

Μετά τις τρεις ανοίγει το υπόγειο με τις μουσικές και γεμίζει φώτα από το μαύρο.

Μαριονέτες απλώνουν τα χέρια τους και χορεύουν ξέφρενα στον εκκωφαντικό ήχο της απόλυτης σιωπής.

Η νύχτα πάλι διπλοκλείδωσε τον ύπνο μου και η μέρα θα έχει περισσότερα αστέρια να μετρήσει.



Λείπεις.Μου.

Todo o Nada

Τα εύκολα στρώνονται χαλί στα πόδια σου και οι λέξεις πιθανών στόχων είναι δωράκια ηδονής στο παντελόνι σου και βλακώδη φτερουγίσματα στο μυαλό σου.

Μεγάλωσες και ο κόσμος σε κοιτάζει στα μάτια.

Πεθαίνω να ακούσω την σιωπή σου να είναι γεμάτη απο το ίδιο δέλεαρ και μεστή απο το ίδιο γόητρο των λόγων σου.

Αναρωτιόμουν τι να κάνεις τα βράδια.Πώς περπατάς μέσα στο σπίτι και γυρίζεις πλευρό στα σεντόνια σου.Τί σκέφτεσαι κλείνοντας τα μάτια και πως ξυπνάς τα πρωινά σου.

Τα τελευταία βράδια η ανάγκη σου σβήνει τα φώτα του δωματίου μου και τρυπώνει κάτω απο το κρεββάτι.Στην αρχή δεν την βλέπω αλλά είναι τόσο έντονη η παρουσία της που τα μάτια δεν χρειάζονται αποδείξεις.

Γλιστράει αργά στο πάτωμα και αρχίζει να καλύπτει τους τοίχους γύρω μου μέχρι που έρχεται ακριβώς απο πάνω μου και κοιταζόμαστε στα μάτια.Κάθε βράδυ της λέω το ίδιο.

Αν έρχεσαι για να πληγώσεις οι προηγούμενες πληγές δεν έχουν κλείσει ακόμη. Αν έρχεσαι για να γνωρίσεις μην αργείς.Εκείνη παραμένει στη θέση της.

Μετέωρη ανάμεσα στο ταβάνι και το στρώμα.

Αφορμές.

Περπατάω όμορφα πλακόστρωτα.Αρχιτεκτονική μυρίζει παντού.Μεσαίωνας και γοτθικοί ρυθμοί εναλλάσσονται σε χιλιάδες φωτογραφίες μπροστά στα μάτια μου.

Έψαχνα έναν οδηγό. Ήμουν σίγουρη πως τον είχα.Κατέβασα μια ντουλάπα βιβλία να τον βρω.Τίποτα.Για να έρθει μια μέρα σε ένα ξενοδοχείο να θυμηθώ πως τον έχω δώσει σε ένα μελλοντικό σύντροφο ταξιδιώτη.

Κόσμος παντού.Άλλος κόσμος.Κόσμος που ξέρεις πως υπάρχει και δεν τον έχεις δει ποτέ.Δεκαεξάχρονα να μαζεύουν γόπες σβησμένες απο τα σταχτοδοχεία.Ηλικιωμένοι να κοιμούνται στον πιο βαθύ υπόγειο σιδηρόδρομο που έχω δει ποτέ μου.Μάτια φοβισμένα γεμάτα απο το "κόκκινο" των χρόνων που έλιωνε το κορμί και την ψυχή τους.

Σχολικές εκδρομές και έφηβοι στο μουσείο του τρόμου να γελάνε μπροστά στα κελιά των βασανιστηρίων και στην όρθια απομόνωση της εβδομάδας που δεν άφηνε το κορμί ούτε να λιποθυμήσει.
Σκηνές να γεμίζουν το μυαλό και ταινίες να σκηνοθετούνται αυτόματα.
Περπατάω.Γυρίζω το βλέμμα θαυμάζοντας το μυαλό και τη ματιά ανθρώπων περασμένων αιώνων.





Σκοτεινιά...τέσσερις απογευματινή.




Πόση ομορφιά μπορεί να υπάρχει στο ανθρώπινο μυαλό.

Πόση δυστυχία στα βλέμματα.

Πόση αγάπη στην καρδιά.

Πόσο όμορφη είναι η απλότητα.Χωρίς τίποτα.Χωρίς ίχνος περιτυλίγματος.

Πλούσιο στρώμα.

Ένα μαξιλάρι.Δυο καρδιές.Δυο χέρια.

Πόση αποστροφή σε μια παρατεταμένη σκέψη.

Πόσο "θέλω" στην ίδια.


Οι αφορμές δεν είναι αρκετές.Έλα όπως είσαι.Χωρίς να ψάξεις ούτε για την πρώτη λέξη.Ο κόσμος έτσι θα είναι ομορφότερος.
Τα σύννεφα μοιάζουν με όνειρα απο τα 45000 πόδια.Είναι τόσο κοντά που σχεδόν τα αγγίζεις.

Silence

Να αγαπάς,

να αισθάνεσαι,

να νιώθεις,

να είσαι αυθόρμητος,

να γελάς μέχρι δακρύων,

να κλαις μέχρι τα δάκρυα να γίνονται δάκρυα ελπίδας,

να είσαι ευαίσθητος,

να κοιτάς πάντα τα σύννεφα,

να βλέπεις πάντα τις λακκούβες και καμιά φορά να πέφτεις με φόρα μέσα τους.


Να ζεις...

και να ξέρεις πως μια αγκαλιά είναι πάντα για εσένα ανοιχτή.



Πάντα.



Χωρίς να έχει τίποτα σημασία.

Χωρίς να υπάρχει πριν.


Λένα πως είναι γρουσουζιά να σου εύχονται νωρίτερα απο τα γενέθλιά σου.Όχι όμως όταν σήμερα είναι η γιορτή σου.

Όταν μιλάς για αγάπη,για εκείνη που κάθε φωνήεν και σύμφωνο σε γεμίζει και η φωνή σου επιστρέφει μονάχη της,αυτό μπορεί να θεωρηθεί γρουσουζιά.

More thAn twist iN my sobrietY

Με τρομάζουν οι σκέψεις που μπορεί να κάνει το μυαλό στην απόλυτη ησυχία και στο βαθύ σκοτάδι.Είναι ένας δρόμος δεκαπέντε λεπτών που μοιάζει να κρατάει ώρες.Μια απλή ευθεία με γοητευτικές καμπύλες σε διάφορα σημεία.Που και που αν κοιτάξεις φευγαλέα εκτός δρόμου βλέπεις το μαύρο της θάλασσας και φώτα να την περιτριγυρίζουν.

Οι στιγμές έχουν μια μαγεία.Είναι ξεχωριστές.Πολλές όμορφες στιγμές δημιουργούν όμορφες αναμνήσεις.Ενίοτε όμορφες.Δεν φτιάχνουν όμως κάτι μεγαλύτερο.Μένουν πάντα πολλές όμορφες στιγμές.Συγκεχυμένες και ανακατεμένες.

Στη διάρκεια αυτού του δρόμου και με αφορμή το λίγο και το πάντα,σκεφτόμουν πως ναι,έχω πολλές όμορφες μικρές στιγμές να σκέφτομαι.Περισσότερες απο τις στιγμές που έχουν πικρή γεύση.Και πλέον δεν θέλω άλλες μικρές όμορφες στιγμές.Θέλω τα πάντα.Θέλω να με "πλακώσουν" τα πάντα.Να μην μπορώ να αναπνεύσω απο τα πάντα που θα γεμίσω.Να μην αντέχω άλλο.Και ας γίνω και εγώ μια μικρή στιγμή τότε.Μια μικρή στιγμή που γέμισε απο πάντα.




ps.Μάλλον πρέπει να αποφεύγω την διαδρομή αυτή.Κυρίως βράδυ.
ps2.Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου.Θα λείπω.Και απο τα επόμενα.

Moment

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί,λάτρευε τα καλοκαιρινά μεσημέρια αριβώς εκείνη την ώρα που δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα..

Ήταν η ώρα που ένιωθε όπως μέσα στην θάλασσα όταν το νερό είχε την ίδια θερμοκρασία με αυτή του κορμιού του και δεν ένιωθε το βάρος του.

Όταν γινόταν ανάλαφρη η υπαρξή του..όταν κλείνοντας τα μάτια του και γέρνοντας πίσω, το κεφάλι του πλημμύριζε χρώματα, γαλήνη και φως, οι φωνές απο την παραλία ξεμάκραιναν και το μυαλό του γέμιζε με όλα όσα αγαπούσε.

Εικόνες και ακούσματα που έμοιαζαν με το πιο παράξενο και όμορφο τραγούδι.


Σε ψάχνω ακόμα.Για όσο κρατάει αυτό το τραγούδι.Για την στιγμή που δεν θα πιστεύω σε αυτό που θα βλέπω.


Η στιγμή είναι μοναδική.Κρατάει τόσο όσο χρειάζεται για να την κάνει να μην ξεθωριάσει ποτέ.Είναι όπως όλα τα μικρά και απλά πράγματα της καθημερινότητας που ορισμένες φορές φαντάζουν τόσο γελοία που σου φοράνε ένα ηλίθιο, χαζό χαμόγελο που μοιάζει συγκαταβατικό, όμως όχι.Δεν είναι.Είναι ευχάριστο.Είναι γεμάτο απο όλες αυτές τις στιγμές.

Τouch

Πότε σβήνει η φλόγα?

Ανιδιοτελώς.

Δήθεν...

Κυρίως δήθεν άνθρωποι..

Να γκρινιάζεις για την δουλειά σου,για το πόσο δύσκολη είναι (δύσκολο το καθισιό,αλήθεια είναι) και να κοκορεύεσαι για το αμάξι που σου δίνει να την εξυπηρετείς..

Να γκρινιάζεις για την πόλη που ζεις και τους ρυθμούς της και ψάχνοντας να βρείς σπίτι να μετακομίσεις να μην καταδέχεσαι να κοιτάξεις εκτός πόλης γιατί δεν μπορείς χωρίς τις ανέσεις των Βου Που..

Να το πάιζεις ανεξάρτητος και λεφτάς και πληρώνοντας να ζητάς τιμολόγιο για να χρεώσεις την εταιρεία που δουλεύεις.

Να σε ενοχλούν τα γκράφιτι στον προαστιακό, να το παίζεις Ελληνάρας και να λές πως αυτά δεν γίνονται στο εξωτερικό και να βγάζεις το χέρι έξω απο το παράθυρο του ακριβού αυτοκινήτου σου να αδειάζεις την τσιγαροθήκη.

"Η Ελλάδα είναι όμορφη αλλά δυστυχώς κατοικείται" ναι, δυστυχώς κατοικείται απο ανθρώπους σαν εσένα.Απο ανθρώπους που την σνομπάρουν,που τους ενοχλούν οι γαιδουριές και που είναι οι πρώτοι που τις κάνουν.

" - Συγνώμη απο εδώ που έστριψες δεν απαγορεύεται;
- Nαι μωρέ απαγορεύεται αλλά εντάξει,δεν έχει σήμανση,δεν το γράφει πουθενά.
- Γι αυτό κάνουν και γκράφιτι, γιατί δεν γράφει πουθενά να μην κάνουν.
- Μα τι είναι αυτά που λες;Το ίδιο είναι;Αυτά προσβάλλουν την αισθητική μας.Τον πολιτισμό μας.
- Και το άδειο πακέτο που πετάς απο το παράθυρο δεν τον προσβάλλει;"

Ο πολιτισμός και η παιδεία δεν είναι στα λόγια.Καλύτερα να τον βουλώνεις λοιπόν και να μαζέυεις το χέρι σου.
Για ορισμένους τα ευκόλως εννοούμενα ΔΕΝ παραλείπονται.

Αόριστα

Mίλα...δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.

Love is the fear...

"And if I continue to think, this is because habit is more easily
acquired than remorse.

Suppliants of another life, deserters of the Moment

Their putrescent dreams seek an inaccessible night.

Because our silence is the hesitation for life and for death..."




M.Anagnostakis

The clouds are moving away.

Αυτά τα βράδια μου θυμίζουν εσένα..

Ηρεμία και ένταση μαζί.

Νύχτα παντού,σκοτεινιά και φώτα τριγύρω.Φωτά γεμάτα ασφάλεια μέσα στο άγνωστο της νύχτας.Και αυτή η βροχή να λούζει τα πάντα.
Απο τα φύλλα που βρίσκονται στο πιο ψηλό σημείο μέχρι τον μικρότερο πόρο χώματος.Και ανoίγω όλες τις μπαλκονόπορτες να έρθουν ορισμένες σταγόνες μέσα.

Κι ας βρέχομαι καιρό τώρα.

Είναι φορές που αναρωτιέμαι.Υπήρξες ποτέ,υπάρχεις,ή εγώ φαντάστικα το ιδανικό και απλησίαστο...;



It's raining outside but that's not unusual...

Ερωτικό

Πόσο άγριο θόρυβο μπορεί να κάνει η σιωπή...;





χάρτινο...

Ασυνάρτητα.Παρτ του.

Στην αρχή μοιάζει με μια μικρή λευκή τελίτσα κάπου στο βάθος.Δεν μπορείς να προσδιορίσεις την απόσταση,το ύψος το μέγεθος ακριβώς.

Νιώθεις μόνο πως θες να πας πιο κοντά της.

Καταλαβαίνεις πως θέλεις να την δεις.

Είναι το άγνωστο που σε τραβάει ή όπως αλλιώς το λένε.Δεν είναι αυτό που σε ενδιαφέρει.Δεν ψάχνεις να της βρεις όνομα και αιτία.Ούτε και αφορμή.

Και ο δρόμος προς αυτή αρχίζει να γεμίζει ενδιαφέρον.Είναι γεματος μικρά μονοπάτια με πράγματα που δεν έχεις ξαναδεί.

Με καταστάσεις που σε γεμίζουν,σε ξεχυλίζουν.Ξυπνάνε όλες τις αισθήσεις σου,γεμίζουν τα μάτια σου εικόνες και τα αυτιά σου όμορφα ακούσματα.

Ντύνουν τις μέρες σου και γδύνουν όμορφα τις νύχτες σου.Τρέχεις προς το μέρος της πλέον και γυρνώντας το κεφάλι σου δεξιά και αριστερά δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις απο τον κόσμο της.

Και κάπου εκεί είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι μήπως αν φτάσεις μπροστά της χάσεις όλα αυτά τα υπέροχα άγνωστα που συνεχώς βρίσκεις.Όπως τα όνειρα που λένε πως αν γίνουν πραγματικότητα ίσως χάσουν την γοητεία τους. (ίσως και όχι όμως..)

Και θυμάσαι πως πάντα έφευγες πριν βεβαιωθείς για τα "ίσως" και τα "αν" σου.

Και κάπου εκεί..

ναι

εκεί καταλαβαίνεις πως αυτή η μικρή στην αρχή λευκή τελεία έχει γίνει το λευκό φως που περιβάλλει τον δικό σου κόσμο,την δική σου συχνότητα.

Έχει γίνει ένα με εσένα.Σε έχει γεμίσει.


Γιατί ο άνθρωπος ποτέ δεν σταματάει..πάντα θα υπάρχει κάτι να θαυμάσει,κι αν υπολείπεται σε κάτι θα πλεονεκτεί σε κάτι άλλο.

Λένε πως η γοητεία μια στιγμής κρύβεται στην διάρκειά της.Γι αυτό λέγεται και στιγμή.Αν και τόσο απειροελάχιστη στον χρόνο μπορεί και μετουσιώνεται σε τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα,μυρωδιές,ανατριχίλες,εικόνες.

Και εσύ έχεις ήδη καταφέρει και κρατάω μια στιγμή σου.Μια στιγμή που ζωντανεύει στην νύχτα μου.Που ζωντανεύει την νύχτα μου.Που ζωντανεύει την κάθε νύχτα μου.





Θα με αφήσεις να έρθω?

Είμαι ήδη εκεί.


Τα συναισθήματα δεν μπορούν να μετρηθούν στα δάχτυλα.Λάθος.Παίζονται με αυτά.

p.s Nαι,για εσένα μιλάω.

Ασυνάρτητα.παρτ ουαν.

Μου αρέσουν οι κυριακάτικες μελαγχολικές μέρες.

Μου αρέσουν γιατί δεν αρέσουν σε πολλούς.

Οι περισσότεροι τις βρίσκουν βαρετές.

Τις θεωρούν λόγο για να μοιρολατρούν κλεισμένοι σε τοίχους και δεμένοι με τα ίδια τους τα χέρια.

Μα εμένα οι μελαγχολικές κυριακές μου μυρίζουν καφέ,έχουν βόλτες στα ομιχλώδη υψόμετρα και ψάχνουν τρόπους να γίνουν περισσότερο μελαγχολικές.

Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει ομορφιά στην μελαγχολία?







Αγνόησε οτι διάβασες και συγκεντρώσου σε αυτό "αγόρι μου" .

Είναι δύσκολο να συνυπάρξουν δυο χέρια στον ίδιο ρυθμό.Είναι δυσκολότερο να το πετύχουν ακόμη και σε διαφορετικό.Θα τα καταφέρουν άραγε δυο κορμιά?

Λευκό

Αρκεί να κοιτάξει κανείς για να δει?

να ανοίξει τα αυτιά του για να ακούσει?

να αγγίξει για να τον αγγίξουν?

Μπορεί άραγε κανείς να ζει και να αφήσει τον εαυτό του να ζει?





"Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαϊδεύω..."

Class dismissed

Πάρε απο το χέρι μια πρόφαση και δεν χρειάζεται να βρείς καμία λέξη για παρέα.

Με χαρά ανακάλυψα, ακόμη μια φορά,

πως δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος να θαυμάζω όσο εσύ..



Ακόμα και τα λάθη σου,

είναι γεμάτα με την ουσία σου και αυτό θέλει μαγκιά.

Πολύ.

Dance along to your latest tune

Τούτη η πόλη δεν κοιμάται ποτέ..

Βράδια σαν αυτό θα βγείς στο μπαλκόνι ανάβοντας τσιγάρο, θα ανέβεις στο μικρό περιθώριο που ξεκινάει το κάγκελο αφήνοντας τις φτέρνες σου στο κενό,θα πιαστείς απο τα κάγκελα και θα κοιτάξεις κάτω.Απο μέσα σου θα κοροιδέψεις λίγο όσους φοβούνται τα ύψη.Είσαι στον τρίτο όροφο και η αίσθηση είναι περίεργα και ενοχλητικά ωραία.Να στέκεσαι η μισή στον αέρα και η μισή να πατάς γερά στο τσιμέντο.Περίεργο.Τραγικά.



Λοιπόν,διάλεξε.. ναυάγιο στον καναπέ ή αεροπορικό δυστύχημα στο πιάνο?

Τραγικά.Ναι.

Time and Distance disappear

Είναι περίεργη η αίσθηση που νιώθεις για κάτι που έχει καρφώσει κάποιος στην ψυχή σου..Που το αγάπησες επειδή κάποιος άλλος το αγαπούσε τόσο πολύ και σου μετέδωσε την αγάπη του..

Περίεργα είναι και τα βράδυα που την θέση του αρχίζει να παίρνει κάτι καινούργιο,όταν αρχίζεις να κλείνεις τα μάτια και κοιμάσαι σαν άνθρωπος,χωρίς να στριφογυρίζεις,χωρίς να ανησυχείς.Και όταν τυχαίνει αργά,πολύ αργά σε χαμένη αίσθηση του χρόνου και της ώρας να τα ανοίγεις,βλέπεις την ασφάλεια να κάθεται στο πλάι σου και να σου γνέφει..

"Ναι,ναι..όλα είναι μια χαρά.."

Και στον υπόλοιπο χρόνο του ύπνου σου χωρίς να το επιδιώκεις βάζεις τουβλάκια το ένα πάνω στο άλλο και χτίζεις το άυριο σου..Και είναι τόσο ταιριαστά τα κομμάτια..χωρίς κενά,με όμορφα χρώματα και γεμάτα απλότητα.Και δεν είναι καν μονότονη η διαδικασία γιατί δίπλα σου υπάρχουν άλλα δυο χέρια για βοήθεια..Υπάρχει άλλος ένα άνθρωπος που θα ξαποστάσει κάνοντας μαζί σου τσιγάρο και πίνοντας γουλιές ελληνικό απο τον δικό σου χωρίς να κάνει μορφασμούς για την γεύση.

Σήμερα μετά απο τόσο πολύ καιρό,άνοιξα το ντουλάπι με τα πράγματά σου και ξεφύλισσα το βιβλίο με τις φωτογραφίες των πουλιών..δεν φαντάζεσαι πόσες χήνες ξεπήδησαν απο μέσα του..Λευκές και κουνούσαν τόσο γρήγορα τα φτερά τους..Έγειρα το κεφάλι πίσω,άφησα τον αέρα τους να με διαπεράσει και τους άνοιξα την μπαλκονόπορτα..Ναι,πλέον φεύγουν απο εδώ..Ήδη χτυπάει το κουδούνι της εξώπορτας..


Fucking photographs...

Έλα..

Είναι κάποιες βόλτες που σε βγάζουν σε φοιτητικές μέρες..σε παρέες κρυμμένες μέσα στα καταγώγια που οι φίλοι τραγουδάνε και οι κιθάρες γρατζουνιούνται συνέχεια χωρίς σταματημό..Το κρασί δεν σταματάει να γεμίζει το ποτήρι,τα χέρια αγκαλιάζονται,τα βλέμματα μιλάνε και λένε τις πιο αληθινές ιστορίες χωρίς φόβους και άγχη μήπως ξεσκεπαστούν..Γυρτά κεφάλια ακουμπάνε μεταξύ τους και χείλη σιγοψιθυρίζουν..

Έλα..πόλεμος έξω φωτιά..έλα..

Και τόσα χρόνια μετά να έχεις την ίδια κάψα στην καρδιά όπως τότε που ψιθύριζες μεθυσμένη στα σοκάκια και ξάπλωνες στο δρόμο για να μετρήσεις αστέρια χωρίς να σε νοιάζει και να σε φοβίζει τίποτα..

Και είναι σαν να έχεις ανοίξει τα χέρια και να γυρνάς γύρω απο τον εαυτό σου σιγοψιθυρίζοντας πάλι..και πάλι και πάλι..

Έλα..πόλεμος έξω φωτιά..έλα..

.Countdown.

Because the dream is a moment...and all the other moments despair..

Baggage

Μια βαλίτσα..Μια πολυχρησιμοποιημένη βαλίτσα,φτιαγμένη απο μαλακό καφέ δέρμα με απαλές,στοργγυλεμένες,πλαινές άκρες.Με λουριά που τυλίγουν γύρω της και κρατούν ασφαλισμένο το περιεχόμενο της.

Όλα μέσα τακτοποιημένα με ευλάβεια.

Σαράντα τρείς αναμνήσεις,λίγες δόσεις νοσταλγίας,μια καλά κρυμμένη θλίψη στο χαμόγελο ενός πάνινου κλόουν,ένα ζευγάρι παπούτσια χωρίς κορδόνια,μια μικροσκοπική μπλε ομπρέλα,ένα βιβλίο για πουλιά,το μπουκαλάκι για τις ιπτάμενες σαπουνόφουσκες,χάπια "σ'αγαπάω" για τις δύσκολες νυχτερινές ώρες αυπνίες..

Κάτω απο την μάλλινη κουβέρτα,μια αγκαλιά,μια ύστατη αγκαλιά και μια ανάγκη να της κάνει παρέα.Νότες και χαμόγελα σκορπισμένα σε κάθε μικρή γωνία της και μια φωτογραφική μηχανή μέσα στη θήκη της.Παλιά αναλογική με ένα φιλμ δώδεκα στάσεων και μια τελευταία ανυπόμονη λήψη.

Εξωτερικά γεμάτη αγγίγματα..Δαχτυλικά αποτυπώματα χεριών που την χαίδεψαν,την κράτησαν,την στρίμωξαν στην αγκαλιά τους,την είχαν στην έννοια τους και χεριών που την έσπρωξαν.την ξέχασαν.την αναποδογύρισαν χωρίς να νοιαστούν για το περιεχόμενο της.

Άρχισαν τα σχολεία καλή μου.Ήρθε ο Σεπτέμβρης και εσύ είσαι πάλι εκτός της εποχής σου.Πέσαν και οι πρώτες σταγόνες και μαλάκωσαν κι άλλο το δέρμα σου.Και γέμισαν τα λόγια σου τελείες.Έφυγαν τα κόμματα και έγινες και εσύ απότομη και κυνική.Φλόμωσες ειρωνείες και κωμωδίες γεγονότων.

Και περιμένεις τα χέρια που θα σε πετάξουν ψηλά..θα ανοίξουν τα λουριά σου και θα ξεχυθούν όλα τα μέσα σου ελέυθερα προς παντου..

You have the right to remain silence

Kι έχω μείνει στην θέση που με άφησες για να με ξαναβρεις..

ps..Μουσική...αναζητείται...

Age is an issue of mind over matter. If you don't mind, it doesn't matter

Παγωμένα πρωινά,χιλιόμετρα που σε μετέφεραν εντός συνόρων,χιλιόμετρα και μίλια που σε πήγαν σε άλλες πραγματικότητες..

Τσιγάρα,τασάκια,απογεύματα με παρέες,γνωριμίες,ταινίες στο σινεμά,ταινίες μπροστά στα μάτια σου..
Εικόνες,χαμόγελα,μαθήματα...Ανοιξιάτικες μέρες..χρώματα,γεύσεις,εικόνες,εικόνες,εικόνες..

Κι ύστερα έγινες καλοκαίρι..παρακαλούσες να φύγεις γρήγορα..βήματα στη βρεγμένη άμμο,βουτιές στο χλώριο,ταξίδια στη θάλασσα με μάτια ανοιχτά..

Αγκαλιά,αγάπη,αναμονή και μια απώλεια..

Και είσαι εσύ..μια μελωδία σε ένα πιάνο που δεν έχει τέλος..αντισυμβατική,γκρινιάρα,ατίθαση και ονειροπόλα..
Γεμάτη συνειρμούς και χωρίς πεπατημένη..έτσι ήσουν πάντα.Γοητευμένη απο κόμματα,λίστες,μεγάλες παύσεις και αποσιωπητικά...Μεγάλωσες λίγο ακόμη. Σε λίγο...

Always a dreamer...

Click...

Κάπως έτσι άρχισαν όλα...

Με εικόνες..

με φως και στιγμές που ταξιδεύουν το μυαλό και τη μνήμη και δίνουν τροφή σε ελπίδα και όνειρα..
Με εικόνες που φωνάζουν στη σιωπή, δεν έχουν όρια και κανόνες..Κοιτούν τη θλίψη κατάματα και της λένε χαζομάρες για να αλλάξουν σχήμα τα χείλη της..

Σφίγγουν την απόγνωση και γαργαλάνε την μελαγχολία..Αγκαλιάζουν το άγνωστο και ξαπλώνουν την απορία σε μια θάλασσα..και έρχεσαι στην εποχή της αθωότητας τότε που χαρά σου έδιναν οι καραμέλες, τα κουτάκια με την μουσική,τα χρώματα..

Και γίνεσαι μέρος της εικόνας..παραμερίζεις με τις γροθιές τα δέντρα και χάνεσαι στο ξέφωτο..ελεύθερος...

Session expired

Η μνήμη έχει φουλάρει data από μια αγάπη που έχει τελειώσει αλλά δεν έχει σβήσει.. αλήθεια σβήνουν ποτέ οι αγάπες?


Οι αγάπες.. αυτές που η λέξη μόνη της γεμίζει έναν ολόκληρο γαλαξία.. Ιδίως εκείνες που έζησαν και ζουν μέσα στα περίεργα παιχνίδια του μυαλού μας.. εκείνες που τα δάχτυλα τους είναι πιο ζωντανά από εκείνα που αγγίζουν, που η μυρωδιά τους βρίσκεται παντού, που το χρώμα τους έχει το πιο έντονο κοντράστ και η λάμψη τους τυφλώνει..

Αυτές που φουσκώνουν την καρδιά και ξεχειλίζουν την ψυχή, που κάνουν τα πιο αστεία να μοιάζουν λαβυρινθώδη και τα σοβαρά άνευ ουσίας.. Που η παρουσία τους δημιουργεί τυφώνες και η απουσία τους σεληνιακό τοπίο..

Αυτές που μια μόνο συλλαβή, ένα κοίταγμα σε κάτι γνώριμο, ένας πλήκτρο από ένα πιάνο τις κάνει πάλι πρωταγωνίστριες στο καλύτερο μονόπρακτο που υπήρξε ποτέ.. Το μονόπρακτο των δυο που δεν έχει λόγια, μόνο βλέμματα βαθιά στην ψυχή, αργά, απαλά και ανατριχιαστικά αγγίγματα, λέξεις που στάζουν, υγρούς διφθόγγους, μυρωδιές και εκατομμύρια γεύσεις..



Ορισμένες φορές είναι τρομακτικό το πόσες διαφορετικές άμυνες δημιουργεί ο εαυτός μας για να προφυλαχθεί από αυτές τις αγάπες.. Γίνεται αδιάφορος, κυνικός, ορισμένες φορές ανύπαρκτος ενώ αυτό που πρέπει να κάνει είναι πολύ πιο απλό… Να πέσει με τα μούτρα..

Τι κι αν? Δεν υπάρχει «αν» μόνο «τώρα»…

You became everything

Οι άνθρωποι γινόμαστε χαζοί σε κάποιες περιπτώσεις..αλλά αφήνομαι συνειδητά,ξέρω τον λόγο της χαζομάρας..

Στους χειμώνες να βλέπεις καλοκαίρια και στις βροχές να αποφεύγεις τις ομπρέλες..Και όλα γίνονται ένα συνονθύλευμα..χαρά,λύπη,ενθουσιασμός,απογοήτευση,ελπίδες και ανασφάλειες...

Σταματήστε να γυρνάτε γύρω από την ουρά σας Charlie Braun...σας πλιζάρω..

And fills you with dreams and desire

Καθόταν σε μιαν άκρη,ομιλίες,φωνές παντού τριγύρω και το μόνο που ακουγόταν στα αυτιά της ήταν ο ήχος της θάλασσας..όπως εκείνο το βράδυ στην αμμουδιά που μια απουσία και ο παφλασμός των κυμμάτων την έκαναν να περπατάει σαν υπνωτισμένη..

Ορισμένες φορές χάνονται οι άνθρωποι..λέγαν για τον χρόνο,πως έχει δύναμη τόσο μεγάλη που σε κάνει να ξεχνάς,λένε πως έρχεται τα βράδια στον ύπνο μας και ξεθωριάζει τις τελευταίες σκέψεις που κάνουμε πριν κοιμηθούμε..αυτές τις σκέψεις που θέλουμε να τις ονειρευτούμε τόσο πολύ που ξεκινάνε το ταξίδι τους πριν τα μάτια κλείσουν και τα βλέφαρα γίνουν όνειρα.

Τον διώχνω κάθε βράδυ που έρχεται..Κάθεται δίπλα στη συρταριέρα χωρίς τα παπούτσια του,γειωμένος στο πάτωμα,κρατώντας το ποτήρι με το κονιάκ του και ρουφώντας το τσιγάρο του..Κάνει δαχτυλίδια με καπνό και είναι τόσο υπομονετικός που μου προκαλεί αγανάκτηση...

Δεν με ενοχλεί,δεν με τρομάζει, μόνο κάθεται αμίλητος και περιμένει να μου κλέψει τα όνειρα..να τα ξεθωριάσει..Πλέον τον νιώθω αμέσως μόλις έρχεται..χαμηλώνω την τηλεόραση,κλείνω τα μάτια μου και με ένα μαγικό τρόπο κοιμάμαι σε δευτερόλεπτα..

Δεν θα του κάνω τη χάρη,δεν θέλω να ξεθωριάσουν τα όνειρα μου..ούτε ένα απο τα εκατομμύρια που κάνω καθημερινά..ούτε ένα απο τα εκατομμύρια που σε περιλαμβάνουν..ούτε ένα απο όλα αυτά στα οποία είσαι η αφορμή,το άρωμα,το υλικό των ονείρων μου...

Και θέλω...θέλω να σε βρω εκείνο το βράδυ στην παραλία..όταν η θάλασσα θα είναι φουρτουνιασμένη,όταν ο αέρας θα μας κόβει την ανάσα όταν δεν θα υπάρχουν άλλοι δρόμοι να ακολουθήσουμε και η αγκαλιά σου θα είναι μονόδρομος..όταν το μόνο που θα ακούω θα είναι χτύποι και θα χαζέυω ένα όνειρο στα μάτια.

Μου έλειψε ο λυρισμός σου..οι απλές λέξεις που ειπωμένες απο εσένα αποκτούν καινούργιο νόημα..ο τρόπος σου να έχουν χαρακτήρα τα γραπτά σου..να σε διαβάζω και να βλεπω το γέλιο σου,να νοιώθω την ανάσα σου,τον αναστεναγμό σου..τα ταξίδια σου στις απέραντες θάλασσες..

Και κάθομαι κι εγώ στη στέγη..στα κεραμίδια του πιο όμορφου σπιτιού που έχω ποτέ μου δει..Ακουμπάω στην καμινάδα του και χαζεύω το πράσινο λιβάδι που απλώνεται τριγύρω του..Ο αέρας είναι ζεστός,περνάει στο λαιμό και τα μαλλιά μου και με ανατριχιάζει,χαιδεύει το χορτάρι και παίζει φτιάχνοντας σχήματα..

Και το χειμώνα με το χιόνι αυτό να είναι το πιο όμορφο τοπίο..το ομορφότερο σπίτι στα λευκά,το ρυάκι παγωμένο να γυαλίζει,οι χήνες,οι αγαπημένες μου ολόλευκες χήνες να τρέχουν στο λιβάδι αφήνοντας τα σημάδια τους..και το κοριτσάκι,εκείνο με τα κόκκινα μάγουλα και το πράσινο κασκόλ να κάθεται έξω στην πόρτα και να σε περιμένει..να κλείνει τα μάτια του και να αλλάζουν οι εποχές και εσύ να μην έρχεσαι..το κασκόλ να ξεθωριάζει αλλά η σκέψη του να μην σε αφήνει ποτέ..κι ας περνάνε οι εποχές..και ας έρχεται αντιμέτωπη πάντα με την ίδια απογοήτευση όταν ανοίγει τα μάτια της..εσύ......πουθενά..

Άσε με να σε αγγίξω..

έστω για μια φορά..
έστω για μια φορά...
έστω για μια φορά..

For one damn minute..

Όταν επιστρέφεις και μέσα στον καύσωνα μυρίζουν χειμωνιάτικα βράδια, τσιγάρα που καίγονται στο τασάκι και σπιτική σαγκριά..από αυτή που δεν δοκίμασες..

Όταν η σιγουριά πως είσαι εσύ είναι τόσο εκκωφαντική που δημιουργεί πανικό..

Όταν ο κύκλος κλείνει σε δευτερόλεπτα και το μόνο που σε θυμίζει είναι ένα "fade out again"..


PS1 (καιρό έχω να σου τα γράψω αυτά τα πολλαπλά..)
PS2 Χάλια μας κάνατε βραδιάτικα...

Πάντα βρέχει..

"Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόσθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ'αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ'άλλα να'ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ..."

So am i..good or bad..

Στιγμές..

Όσα ζήσαμε θα είναι πάντα όσα μας ενώνουν...και όσα ονειρευτήκαμε αυτά που μας χωρίζουν..

Θα σε βρω εκεί..

Αnd so it is..

18:21..

Έχουν περάσει μόλις πέντε λεπτά..Θυμάμαι το Πάσχα,που περνούσαμε στο χωριό.Παρακαλούσα να με πάρετε μαζί σας για να κάτσω όσες περισσότερες μέρες μπορούσα.Τα μεσημέρια εγώ στο τραπέζι της κουζίνας και εσύ εκεί δίπλα,στο κρεβάτι σου να ροχαλίζεις κι εγώ να σε κοροϊδεύω και να γελάω.Τα απογεύματα να κάνω κούνια σε εκείνη που μου είχες φτιάξει κάτω απο την καρυδιά και μετά μαζί σου στο καφενείο.
Τα καλοκαίρια να με παίρνεις στην θάλασσα και να με μαθαίνεις να επιπλέω ξαπλωμένη στο νερό.
Πόσες φορές κι αν δεν τσακώθηκες για μένα όταν ερχόμουν με κλαμένα μάτια στο σπίτι ζητώντας εκεί άσυλο,ζητώντας να έρθω και να μείνω εκεί μαζί σου.
Βόλτες με το μπλε φορτηγάκι,μαζί σου κι όταν μάζευες τις ελιές και φορτώναμε πίσω του τις σκάλες..
Εκείνο γεμάτο με κρεμμύδια απο το χωράφι και εγώ να κάθομαι στη μέση φρουρός να τα φυλάω..

19:30..

Ποτέ δεν μου άρεσε η αναμονή.Η μοναδική περίοδος που την αγάπησα ήταν αυτές οι 38 μέρες.Την αγάπησα γιατί με έκανε να ελπίζω.Γιατί με έχεις μάθει να σκέφτομαι την θετική πλευρά των καταστάσεων.

ΑΓΆΠΗ,ΑΓΆΠΗ,ΑΓΆΠΗ....Σ'ευχαριστώ που μου έδωσες απλόχερα τόση που μόνο λίγοι μπορούν να αντέξουν.Ξέρω πως εχθές ήσουν εσύ που έσβησες το φως στο δωμάτιό μου.

Καλό ταξίδι παππού...Θα κοιμάμαι πιο ήσυχη τώρα τα βράδια,ξέρω πως θα με προσέχεις εσύ.

And as i can see...

When i had all the answers...the questions changed...

Blue hour

Πόση ώρα μπορείς να μείνει ακίνητος μπροστά στο χορό των σύννεφων...


Οι φωνές των παιδιών απο την απέναντι πλατεία θυμίζουν πως υπάρχει παιδικότητα και ανεμελιά ακόμη.

Ο αέρας ανατριχιάζει το δέρμα και κλείνει με ορμή την πόρτα.


Μια φθινοπωρινή, νοσταλγική μέρα στα μέσα του Ιούνη.


Τα φώτα μετά τη θάλασσα άναψαν.


Το τελευταίο χελιδόνι της ημέρας πετάει σε κυκλική πορεία και η μουσική σταμάτησε εδώ και ώρα.




Μπλε ώρα.




Αλήθεια που πάνε τα σύννεφα?


Πόσο κυνικοί μπορούμε να γίνουμε ?


Ποιά ειρωνεία έχασε το δρόμο της και γέμισαν οι στιγμές μας τυχαία ενσταντέ?




Μπλε ώρα.





Βράδιασε, πάμε?
Ναι...σ'ευχαριστώ που ήρθες τώρα.

Fool stop or Full stop

Μια σελίδα γύρισε και έφερε μαζί της ανεμοστρόβιλο...

Σ'αγάπησα να προσέχεις.

Αντίο.

Desert clouds

Έμειναν μόνο τα λιωμένα πιάνα,τα όνειρα που βγαίνουν όπως,όπως σκονισμένα γεμάτα ταχύτητες.

Μείναμε μόνοι.Εσύ κι εγώ.Εσύ εκεί κι εγώ εδώ.Εσύ εκεί κι εγώ πιο κεί.
Σε μια ώρα που λείπει πάντα από τα ρολόγια.Καταδικασμένοι σε 60 λεπτά.Σε μια ώρα που κλείνει μέσα της 124 ημέρες.

Μπορώ ακόμη να σ'αγαπάω με φιλιά μουσκεμένα από τη δεκάτη ώρα με γυμνή φωνή κάθε μέρα.
Με εγκλωβισμένα χέρια και διφθόγγους,με τρεμάμενα ναυάγια στους καναπέδες.

Και ναι,θα έρθω μια μέρα να σταθώ μπροστά από το γραφείο σου για να βρει διάδρομο προσγείωσης το αεροπλάνο σου.Θα έχω και το πιεσόμετρο μαζί μου,μην ανησυχείς.

Υπάρχουν ακόμη άλλα 84 τετραγωνικά λευκών σελίδων να γεμίσω και έρχομαι.

Σιχαίνομαι το λευκό.
Υγρασία,βροχή και σκοτεινιά.Εκεί ανθίζω.

Δεν θέλω να σε βγάλω από μέσα μου,ούτε θέλησα ποτέ.
Να βγεις μόνος σου αν τολμάς.

Ειρωνεία..Η ώρα είναι δέκα.

Sugar nightmares..

Ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα,
υπάρχει μια αιχμηρή διαχωριστική γραμμή φαντασίας και διαταραγμένης πραγματικότητας...
Σε αυτή τη γραμμή, θα σε περιμένω..φύγε λίγο απο το ψέμα όμως..

Almost in the end

Έφτασες στα άκρα...και τώρα?

Πώς τα ξεπερνάς?

Suddenly..

Ξαφνικές καταστάσεις που σε φέρνουν αντιμέτωπο με τετελεσμένα γεγονότα.
Γεγονότα που δεν μπορείς να διαχειριστείς παρά να τα δεχτείς.
Σου αρέσει ή όχι η κατάσταση?Άνευ σημασίας..
Και τώρα τι?
Πως θα ομορφαίνει η μέρα χωρίς λίγη σκοτεινιά?
Χωρίς τη δική σου σκοτεινιά...
Πως συνηθίζεις ένα άδειο γραφείο?
Το δικό σου γραφείο..
Και το γέλιο?Το χαμόγελο?Αλήθεια που το βρίσκει κανείς?
Το δικό σου..
Τι να κάνω για να σε ανατρέψω?
Εσένα..
Τι άλλο θα κάνεις για να με τρελάνεις...?
Εμένα..
Η ζωή πρέπει να είναι πλήρης όσο υπάρχει..πλήρης ηδονικών στιγμών και πράξεων ουσίας.




-Που είσαι?Πες μου.
-Εδώ,μακριά σου.

Again

Πάλι..

θα ξαναστήσω τα πεσμένα αγάλματα και θα κυνηγάω τη βασίλισσα σου αφήνοντας ακάλυπτους όλους μου τους πύργους..

Πάλι..

Και τώρα?Πες μου πώς θα γίνουμε κομμάτια?Τί θα σκεφτείς?Τι να σκαρφιστώ?Μια παρτίδα όλα..

Πάλι..

Μου έχεις ξεκάνει στρατιώτες και πύργους αλλά η βασίλισσα σου είναι πλέον στριμωγμένη..

Πάλι..

Κάνε κάτι.

ps.Μου λείπει το σεκόντο σου.

...

Ξέρω πως σήμερα ήσουν εσύ...

Νo cause for a title..

Τι σημασία έχουν τα γραφόμενα,όσα εννοούνται και όσα υπονοούνται...?

Ο λόγος,

η αιτία,

η αφορμή

είναι πως μου λείπεις..

Ώρα 10..

Σαν να μην πέρασε μια μέρα..
το μικρό κουτάκι βγάζει ακόμη την ίδια μουσική..
τα γράμματα ανεξίτηλα πάνω στο εισιτήριο..
τσίχλες και καραμέλες με την ίδια γεύση..
η μυρωδιά του καλοκαιριού στο αντηλιακό..
ο ελληνικός καφές στο ποτήρι μου..
η μυρωδιά σου επάνω μου..

Τα δικά μου ερωτηματικά ξύπνησαν πάλι απο τη λήθη τους και η ώρα μένει πάντα δεκάτη βραδινή..

Νο matter what

72,3760 υπόλοιπο μηδεν

...στον κάθε ένα βρίσκω ένα μικρό κομμάτι σου,οχι ίδιο,δεν θα μπορούσε άλλωστε.και γίνομαι ένας κλόουν της χαράς γεμάτος βλακεία και συνήθειες που τον κάνουν να μοιάζει πιο χαζός απ'όσο είναι μα η ανάγκη της θλίψης για να κρυφτεί είναι να χορέψει παραδομένη στην ύστατη βλακεία μέχρι να πονέσουν τα πόδια της και να γυρίσει πάλι στην ίδια σκέψη.

Όπως αυτή που έρχεται όταν ακούς ένα στίχο που σου φέρνει στο μυαλό αναμνήσεις που κάποτε σε έκαναν να γελάς..Τώρα όμως σε κάνουν να προσπαθείς να κρυφτείς από τον διπλανό σου για να μην καταλάβει οτι ταξιδευεις εκεί.κανείς δεν μπορεί να νοιώσει πως είναι..κανείς γιατί το όνειρο του καθενός μας είναι μίλια μακριά από το όνειρο του άλλου.Κάποιοι σε βρίσκουν υπερβολικό,κάποιοι αδιάφορο,άλλοι ρομαντικό και άλλοι ρεαλιστή..



Για να ακυρώσουμε κάτι πρέπει πρώτα να το καταλάβουμε...θα βοηθήσεις?


72,3760 χωρίς υπόλοιπο,χωρίς πιστώσεις με μόνο όφελος προς πληρωμή μια λίστα..Πάντα λάτρευες το κρυφτό και τα μισόλογα..

The Passengers are everywhere..

Γι αυτούς που έρχονται και γι αυτούς που φεύγουν..για όσους μένουν για λίγο και κοιτάνε και για όσους προσπερνάνε στην πρώτη ματιά..

Για όσους δίνουν λεπτά απο τα λεπτά τους και για όσους δανείζονται χωρίς να μένουν...

Για εκείνους που βρήκαν τον εαυτό τους κάπου και για εκείνους που στο κάπου τον έχασαν..

Για εσένα που μένεις και για εσένα που κλείνεις..που περνάς,φεύγεις..μα και για σένα που θα ξανάρθεις..

Επιβάτες είμαστε όλοι αγάπη μου..κι ας μην ξέρουμε τον προορισμό..άλλοι βιάζονται να φτάσουν στο άγνωστο και προσπερνάνε και άλλοι προσκολλούνται στο πριν και προσπαθούν να το ερμηνεύσουν,να το ξεψαχνίσουν κι ας βρίσκεται η ουσία του στην πρώτη στοιβάδα..στην πρώτη λέξη,ίσως και συλλαβή..

Kαι άλλοι...απλά...ζουν

Tough cookie

Κι αν κάποιο βράδυ,πλημμυρισμένο πορτοκαλί συναντηθούμε σε άγνωστες ματιές και θολούς ομιχλώδεις ορίζοντες,μην τρομάξεις,μην κρυφτείς,μη φύγεις...

θα θέλω απλά να σε αγγίξω χωρίς να ξέρεις ούτε πώς,ούτε ποιος,ούτε γιατί.

Μόνο ένα άγγιγμα στην άκρη του λαιμού σου καθώς θα προσπερνάμε ο ένας τον άλλον να μεταφέρουν τα ακροδάχτυλα όλη την ενέργεια και την ένταση που περιμένει να ξυπνήσει στο λαιμό σου.

Θα τρομάξω,θα κρυφτώ και θα φύγω εγώ μετά..

Αnd then...give me a reason..

Therapy has taught me..it's all your fault

Ώρες ώρες σκέφτομαι τα απωθημένα....μαζεύονται,μαζεύονται διώχνεις ένα και εμφανίζονται δέκα..εμφανίζονται συνέχεια και δημιουργούν ανάγκες,σκέψεις και προβλήματα..και ζητάνε...ζητάνε συνέχεια να εκπληρωθούν..να πάψουν να ζουν σαν φαντάσματα και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα τους και σκάνε και δεν ξέρεις πιο να πρωτομαζέψεις..

Έτσι είναι όμως...ή τα πληρώνεις όλα μαζί και ησυχάζεις με τη συνείδηση σου (αν θέλεις να ησυχάσεις γιατί πάντα υπάρχει και το άλλο άκρο..μέση ποτέ!) μέχρι καινούργια να εμφανιστούν ή δέχεσαι την πίστωση και σε ακολουθούν συνέχεια..ακόμη και όταν δεν εμφανίζονται άμεσα, μόλις καινούργια γεννηθούν χτυπάνε το τζάμι και τα παλιά να σου θυμίσουν την ύπαρξή τους..

Tip..Μην αφήνεις απλήρωτους λογαριασμούς..πιστώνονται και αυτοί σε κάθε επόμενο και φτάνει η στιγμή που πρέπει να πληρώσεις για όλους..Ναι,ναι στους λογαριασμούς της κινητής σου αναφέρομαι..Ακόμα να ξεχρεώσεις τα βράδια μας..

Κρύψου..

P.S

Eίναι πολύ όμορφη η ζωή μαζί σου...έστω και χωρίς "το μαζί σου"...

Δεκάτη ώρα βραδινή..

Και είναι ο φόβος μην ξεχάσω τη θύμηση σου που με κάνει να σε σκέφτομαι..

Dance along to your latest tune..

You flick your mane and click your fingers again
And from your back, you call my name
And like a fool, I run right back to you
And dance along to your latest tune
And when the lands slides
And when the planets die

That’s when I come back

when I come back to you
And when the sun cools
And when the stars fall
That’s when I come back
when I come back to you

You roll those eyes and trap my hand in your thighs
It’s slavery but in disguise
And like a fool, I run right back to you
There’s nothing else that I can do
And when the pigs fly
And when the planets die

That’s when I come back

when I come back to you
And when the sun cools
And when the stars fall
That’s when I come back
when I come back to you
And when the war machines

Rust eternally
That’s when I come back
when I come back to you
And when your heart bleeds
For a love that’s dead like me

That’s when I come back when I come back to you...

Track 4,διάρκεια 1.33.

Είχε ξεχαστεί στο κουτάκι του στην πόρτα του συνοδηγού..μόνο του χωρίς τίποτε άλλο να το ενοχλεί..ίσως έτσι ήθελε να παραμείνει..

Τρείς φορές πρόλαβε να παίξει στο Track 4,διάρκεια 1.33.
Αυτή ήταν η διάρκεια ζωής του..1.33.
1.33 ταξίδια σε μια μουσική που κράτησε μήνες..
1.33 αναμνήσεις συναισθημάτων...
1.33 εικόνων..

Μετά ξεχάστηκε στην πόρτα του συνοδηγού..
Πέρασε ο καιρός και άρχισε να δηλώνει την παρουσία του ξανά..άρχισε να κουνιέται εκνευριστικά όταν δυνάμωνε η μουσική σε άλλο κομμάτι..
Άρχιζε να ενοχλείται σε χαμόγελα και όμορφη διάθεση..
Και σε ένα δρόμο γνώριμο,προς κάποια παραλία της 11ης ώρας βραδινής πετάχτηκε στο πίσω κάθισμα..Και κρύφτηκε σε σημείο να μην φαίνεται και να μην το βλέπει κανείς,να μην το φτάνουν δάχτυλα να το αναζητήσουν.
Για να σταματήσει να παρεμβαίνει έτσι απο το πουθενά..Χωρίς κανένα σκοπό και λόγο..

Track 4,διάρκεια 1.33.

Βabe..

Xμμμ....τι θα έλεγες να σου χάριζα ένα εγκεφαλικό να έχεις να με θυμάσαι??Γιατί τρόπος υπάρχει..όπως πάντα άλλωστε..

Babe...If you´re using me, do it slowly, make it last untill I have to go.

Photo by Eua

Βλακάκος...

Χαμογελάει,χαζογελάει,χαζοτραγουδάει..Βλάκας ήταν απο μικρή γι αυτό και ποτέ της δεν την ενόχλησε αυτο το επίθετο,γιατί στα δικά της αυτιά ακουγόταν πάντα οικείο και γλυκό..Νοιώθει το αεράκι να της γαργαλάει τα πόδια,τα αφήνει να κινούνται ρυθμικά σε όμορφα ακούσματα,γέρνει τους αγκώνες της στο γρασίδι,κλείνει τα μάτια της και γελάει πάλι..

μιλάει στις λάμπες και εκείνες τις γνέφουν σβήνοντας και ανάβοντας πάλι..Χαίρεται που τα μάτια της ήταν πάντα ανοιχτά σε ότι όμορφο υπήρχε γύρω της,δίπλα της,μακριά της...Και ευχαριστεί...για όσα υπάρχουν,για όσα υπήρξαν για όσα βλέπει απο μακριά να έρχονται..Για τις μέρες της που ήταν πάντα γεμάτες ακόμη και οι πιο άδειες ήταν ασφυκτικές..Kαι είναι στο αγαπημένο της σημείο...σε εκείνο που υποδέχεται...

And so it is..

Στη μια φτερούγα μου έγραψα ότι φταις. 
Στην άλλη όμως, που δεν την έχει διαβάσει μέχρι σήμερα κανείς, γράφει ότι εγώ φοβήθηκα, εγώ έκανα πίσω, εγώ τρελάθηκα, γιατί πίσω από τα μάτια μου κρυφά σε περιμένω -ερώτηση είναι αυτό ή διαπίστωση; 
Το ζαλισμένο αίμα μπλόκαρε τις αρτηρίες, χρόνια μετά χρόνια πριν, όλα ένας στρόβιλος μια μάσκα θεάτρου που γελάει και κλαίει ταυτόχρονα, το κοινό χειροκροτεί μόνο στην πτώση του ακροβάτη, κύριε διευθυντά του τσίρκου μπορώ ν αλλάξω νούμερο διεύθυνση δέρμα; 
Νευρικό βάδισμα από την μιαν άκρη ως την άλλη γιατί είναι και μέρες είναι και νύχτες που βγαίνεις από το σώμα σου και επισκέπτεσαι ταπεινά ή και άγρια κάθε σου ναρκωμένη επιθυμία.




Οι μικρές σιωπές της κάθε μέρας σκεπάζουν με σκόνη τα αισθήματα.
 Τα αγάλματα της επιθυμίας θρυμματίζονται αχάιδευτα κάθε στιγμή που κοντά σου δεν. Το σπίτι γεμίζει καπνούς, δεν είναι τα τσιγάρα, δεν είναι οι ζωές μας, τι καίγεται λοιπόν τόσα χρόνια κι ακόμα είναι άκαυτο; Μη μου ζητήσεις χρόνο, δεν έχω. Μη μου ζητήσεις εξηγήσεις… έχω.




Αν δεν μ'αγαπάς λοιπόν,θα σε τιμωρήσω με την απουσία μου..θα συνεχίσεις να ζεις σαν νομάς των συναισθημάτων, κι όταν τα πόδια σου κουραστούν και θέλουν να βρουν το δρόμο για το σπίτι,εγώ θα έχω αποσύρει όλα τα χαλικάκια για να μην βρεις την επιστροφή.Σε καταριέμαι να βασιλέψεις στο εφήμερο,να αθροίζεις στιγμές και όχι χρόνια.Να πεθάνεις 55 στιγμών ή 70 ή 100.


Έτσι είναι η εξίσωση των σχέσεων παιδί μου..ατελής.




http://www.mikri-arktos.gr/ekdoseis/book012/